بریده‌های کتاب دختری که رهایش کردی

زندگی بعضی آدمها با داشتن عادت‌های روزانه، بهتر میگذرد.

فکر می کنم ، برای چیزی که دوست داریم ، می تونیم قوانین رو زیر پا پذاریم .

همیشه فکر می کنم توانایی پول درآوردن برای امرار معاش از طریق انجام کاری که آدم دوست داره و دلش میخواد ممکنه بزرگ ترین هدیه ی زندگی به آدم باشه !

((مکث می‌کند و دوباره ادامه می‌دهد: " برای فرمانده که خواهد فهمید: گرفته نشد ، بخشیده شد."))

جای دیگری در این دنیا همه چیز بی اعتناست و در پس این جای خالی ، زندگی وجود دارد .

برو بیرون توی تراس و ده دقیقه به آسمون نگاه کن و به خودت یادآوری کن که همه ی ما سرانجام وجودی بیهوده و بی معنی داریم و سیاره ی کوچیکمون بالاخره یه روزی توی گودال سیاه فرو میره و هیچ کی نمیتونه نجات پیدا کنه .

«سوفی ، عزیزترینم! از آخرین باری که خبری از تو به دستم رسیده است ، خیلی می گذرد. در تاریک ترین لحظات به خودم می گفتم که اگر نباشی قسمتی از وجودم می‌تواند مانند ارتعاشات ناقوس آن را حس کند. حرف کمی برای گفتن دارم. برای اولین بار تمایلی به بازگردانی رنگ دنیای اطرافم ندارم. کلمات کاملا نامناسب اند. همسر ارزشمندم! دانست ناینکه همهٔ ذهن و جان و روحم آکنده از یاد توست کار دشواری نیست . اینجا همهٔ مردان عکس عشقشان را مانند طلسمی در برابر تاریکی به همراه دارند- همان عکس های مچاله و کثیفی که همچون گنج گران بهایی برای ماست .من برای به یاد آوردنت نیازی به عکس ندارم؛همین که چشمانم را ببندم چهره ات صدایت عطرتنت را به یاد می آورم و تو نمی‌دانی چقدر موجب آسایش منی. منم مثل همرزم هایم که از عزیزانشون دور هستند، نمی توانم هر روز تو را ببینم، اما خدا را شاکرم که زنده ام و این یعنی بر میگردم و تمام بیست و چهار ساعت روز و شب را به تماشای تو می نشینم.» ((ادوارد تو ))