بریده‌های کتاب ابوالمشاغل

به راستی بدا به حال آن‌ها که کینه‌مندانه، شتابزده، عُقده‌مندانه، رذیلانه، بدون پشتوانه عقل و منطق، و بدون حضور وجدان و عاطفه بر کرسی قضاوت می‌نشینند و با قضاوت‌های بی اعتبار خود، گاه در روند قدّیس‌سازی‌های قلابی، و گاه در جریان به لجن کشیدنِ پاک‌ترین‌ها قرار می‌گیرند، و نهایتاً ارزش‌ها را لکه‌دار و مخدوش می‌کنند... بدا به حال آن‌ها!

کمی دیر رسیدن، بسیار غم‌انگیز‌تر از هرگز نرسیدن است.

تحمل، منهدم نمی‌کند. انهدام، در یکنواختیِ تحمل است و در پیوستگیِ تحمل به تحمل به تحمل...

این آه و ناله ها برای آن است که بدانی و باز هم بدانی _برای صد هزارمین بار_ که پیمودن راه نو ، گفتن حرف نو ، پدید آوردن کار نو ، درد دارد و مشقت و مصیبت.

کوه را بر دوشِ خود، از کوه بالا می‌برم.

‏«برای یک سپاه ،حتی اگر یک سرباز به پیروزی هم برسد اما آن پیروزی،واقعی،عمیق،ماندگار،ومعتبر به اعتبار یک آرمان باشد، کافی ست.»

دوستی ، ریشه در اعماق دارد؛ اعماق ازمنه ی از دست رفته ی بازنگشتنی تکرار نشدنی.

نکته‌ی خاص و گرانبها در دوستی شگفت‌انگیز ما این است که هیچکداممان، در طول این سالهای بلندِ پُرخاطره، خود را مختصری هم تغییر ندادیم تا شبیه دیگری کنیم. برای حفظِ دوستی، حذفِ شخصیّت نکردیم و به همْ باجِ «هر چه بخواهی، همان درست است» نداریم. محمود، محمودْ باقی ماند - با جملگیِ خصلت‌هایش، و منْ من ماندم. ما هر دو تغییر کردیم، فراوان، امّا هرگز شبیهِ هم نشدیم. اینْ رازِ بزرگ و محور اساسی دوستی ما بود. یکی در دیگری مستحیل نشد. یکی نسخه‌ی بدل دیگری نشد. و یکی نکوشید که در راهِ تکدّی دوستی، خویشتنِ خویش فرو بگذارد...

آب پاکی را روی دستهایت بریزم برادر جان! ما برای مُردن روی این خاک، خلق شده‌ییم. خداوند، ما را، برای جنگیدن به خاطر این سرزمین، خون خوردن به خاطر این سرزمین، درد کشیدن و اشک ریختن به خاطر این سرزمین، و جان کندن و جان دادن در این سرزمین آفریده‌است. اگر چیزی به نام سرنوشت وجود داشته باشد، این، سرنوشت ماست...

ارزش و اعتبار درست بودن و ماندن هم تنها و تنها در همین است که علیرغم شرایط، درست باشیم و بمانیم، نه با اجبار و تهدید و توسری و شلاق