بریده‌های کتاب ابوالمشاغل

به راستی بدا به حال آن‌ها که کینه‌مندانه، شتابزده، عُقده‌مندانه، رذیلانه، بدون پشتوانه عقل و منطق، و بدون حضور وجدان و عاطفه بر کرسی قضاوت می‌نشینند و با قضاوت‌های بی اعتبار خود، گاه در روند قدّیس‌سازی‌های قلابی، و گاه در جریان به لجن کشیدنِ پاک‌ترین‌ها قرار می‌گیرند، و نهایتاً ارزش‌ها را لکه‌دار و مخدوش می‌کنند... بدا به حال آن‌ها!

کمی دیر رسیدن، بسیار غم‌انگیز‌تر از هرگز نرسیدن است.

تحمل، منهدم نمی‌کند. انهدام، در یکنواختیِ تحمل است و در پیوستگیِ تحمل به تحمل به تحمل...

کوه را بر دوشِ خود، از کوه بالا می‌برم.

دوستی ، ریشه در اعماق دارد؛ اعماق ازمنه ی از دست رفته ی بازنگشتنی تکرار نشدنی.

نکته‌ی خاص و گرانبها در دوستی شگفت‌انگیز ما این است که هیچکداممان، در طول این سالهای بلندِ پُرخاطره، خود را مختصری هم تغییر ندادیم تا شبیه دیگری کنیم. برای حفظِ دوستی، حذفِ شخصیّت نکردیم و به همْ باجِ «هر چه بخواهی، همان درست است» نداریم. محمود، محمودْ باقی ماند - با جملگیِ خصلت‌هایش، و منْ من ماندم. ما هر دو تغییر کردیم، فراوان، امّا هرگز شبیهِ هم نشدیم. اینْ رازِ بزرگ و محور اساسی دوستی ما بود. یکی در دیگری مستحیل نشد. یکی نسخه‌ی بدل دیگری نشد. و یکی نکوشید که در راهِ تکدّی دوستی، خویشتنِ خویش فرو بگذارد...

آب پاکی را روی دستهایت بریزم برادر جان! ما برای مُردن روی این خاک، خلق شده‌ییم. خداوند، ما را، برای جنگیدن به خاطر این سرزمین، خون خوردن به خاطر این سرزمین، درد کشیدن و اشک ریختن به خاطر این سرزمین، و جان کندن و جان دادن در این سرزمین آفریده‌است. اگر چیزی به نام سرنوشت وجود داشته باشد، این، سرنوشت ماست...

کمی دیر رسیدن بسیار غم‌انگیز تر از هرگز نرسیدن است.