بریده‌های کتاب آداب کتابخواری

معمولا آن دسته از کتاب هایی که در حال خوش خوانده‌ایم آثار بهتری در نظرمان هستند تا کتاب هایی که در عین گرفتاری و فشار و استرس مطالعه کرده‌ایم.

در چنین آشفته بازاری باید به اسم و اعتبار مترجم بیشتر از هروقت دیگری دقت کرد. ترجمه‌ی بد و نامناسب، لذت خواندن کتاب را از بین می‌برد.

با تلفن نمی‌شود کاری جز انتقال پیام کرد. مثلا نمی‌شود گوشی را برداریم و به خودمان زنگ بزنیم؛ با یک مخاطب خیالی تماس بگیریم؛ با کسی از سیارهٔ دیگر و دنیای دیگر خرف بزنبم... اما به نوشته و متن، همهٔ این کارها ممکن است.

وقتی در حاشیه‌ی کتابی می‌نویسی، خودت را در معرض قضاوت خوانندگان بعدی آن کتاب قرار داده‌ای. کتاب عمرش از صاحبش بیشتر است. می‌ماند و هویت صاحبش را پیش مالکان بعدی افشا می‌کند و اینطوری نه تنها نویسنده، که حتی خواننده‌هم جاودانه می‌شود.

کتاب خواندن بی‌شباهت به عشق و عاشقی نیست. بلاخره خودش را یک جایی نشان می‌دهد و طرف را گرفتار می‌کند که نمی‌شود حدسش را زد.

نوشتن به ذهن نظم میدهد

داستان خواندن هم درست مثل یک دریچۀ جادویی عمل می‌کند، فرصت سرک کشیدن به جهان‌های دیگر و زندگی‌های متفاوت... بسیاری از افراد در ایام گرفتاری و فشارها، سراغ کتاب می‌آیند و به خواندن پناه می‌برند.

در این دنیای دیــوانه وار،فقط بر روی کاغذ و با نوشتن است که کلمات باز هم همان معنایی را می دهند که همیشه داشتند.شجاعت،درآنجا شجاعت است و شرافت،شرافت.کلمات معنای واقعی دارند و به ما یادآوری می کنند که هنوز،راهی برای نجات هست

ما در دنیای عجیبی زندگی میکنیم که کلمات به صورت مداوم توسط سیاستمداران از معنا تهی می شوند .

کتاب را باز می‌کنم و سفر می‌کنم به همۀ آن کشورها، تاریخ‌ها، افسانه‌ها، به اضافۀ چندتا دنیا بیشتر، چندتا زندگی اضافه تر... کتاب‌ها هرگز ناامیدمان نمی‌کنند.

بعضی‌ها هستند که کلماتشان خیلی از خودشان بهتر است.

ای آن که کتاب خواهی از من /گر من ندهم تورا بد آید/معشوقه عارفان کتاب است /معشوقه به عاریت نشاید /

بورخس جایی گفته است بهشت باید جایی باشد شبیه یک کتابخانه بزرگ.کسی که کتابخانه دارد،برای خودش یک کنج عزلت دست و پا کرده که به خلوتکده ای از همه دور ،وی باشد و وی باشد و وی و کتاب هایش.

ما می‌نویسیم، چون به نوشتن احتیاج داریم‌. و ما می‌خوانیم، چون به کلمه احتیاج داریم. نوشته‌ها به افکار ما معنی می‌دهند و به زندگی ما هویت می‌بخشند. کمک می‌کنند تا تسلیم نشویم و ادامه دهیم...

داستان خوب آن داستانی است که بعد از تمام شدنش، تازه در ذهن مخاطب شروع شود.

تصویر معروفی هست که یک کتاب‌فروش، کتاب‌هایش را در فضای آزاد رها کرده و کنارشان هم یک پلاکارد گذاشته بود که: "دزدها کتاب نمی‌خوانند، کتاب‌خوان‌ها هم دزدی نمی‌کنند."

اگر از کتابی خوشم آمده است می‌خواهم دیگری را هم در لذتش شریک کنم و اگر نتوانستم با متنی ارتباط بگیرم،از بقیه بپرسم که آیا آن‌ها هم همین مشکل را داشته‌اند؟ یا فقط من نفهمیده‌ام و آن وقت،گیر کار در کجاست؟حلقه‌ها و جمع‌های کتاب‌خوانی درست به همین دلیل است که شکل می‌گیرند.

نوشتن مثل یک درمان است، یک شفای درونی، یک امید واقعی. چیزی که کسی نمی‌تواند آن را از صاحبش بگیرد. ما می‌نویسم، چون به نوشتن احتیاج داریم. و ما می‌خوانیم، چون به کلمه احتیاج داریم.

وقتی که کار نوشتن روزانه تمام می شود ؛خود را به همان اندازه که خالی شده ام در حال پر شدن می بینم.