بریده‌ کتاب‌های آداب کتابخواری

معمولا آن دسته از کتاب هایی که در حال خوش خوانده‌ایم آثار بهتری در نظرمان هستند تا کتاب هایی که در عین گرفتاری و فشار و استرس مطالعه کرده‌ایم.

با تلفن نمی‌شود کاری جز انتقال پیام کرد. مثلا نمی‌شود گوشی را برداریم و به خودمان زنگ بزنیم؛ با یک مخاطب خیالی تماس بگیریم؛ با کسی از سیارهٔ دیگر و دنیای دیگر خرف بزنبم... اما به نوشته و متن، همهٔ این کارها ممکن است.

نوشتن به ذهن نظم میدهد

در این دنیای دیــوانه وار،فقط بر روی کاغذ و با نوشتن است که کلمات باز هم همان معنایی را می دهند که همیشه داشتند.شجاعت،درآنجا شجاعت است و شرافت،شرافت.کلمات معنای واقعی دارند و به ما یادآوری می کنند که هنوز،راهی برای نجات هست

ما در دنیای عجیبی زندگی میکنیم که کلمات به صورت مداوم توسط سیاستمداران از معنا تهی می شوند .

ای آن که کتاب خواهی از من /گر من ندهم تورا بد آید/معشوقه عارفان کتاب است /معشوقه به عاریت نشاید /

بورخس جایی گفته است بهشت باید جایی باشد شبیه یک کتابخانه بزرگ.کسی که کتابخانه دارد،برای خودش یک کنج عزلت دست و پا کرده که به خلوتکده ای از همه دور ،وی باشد و وی باشد و وی و کتاب هایش.

ما می‌نویسیم، چون به نوشتن احتیاج داریم‌. و ما می‌خوانیم، چون به کلمه احتیاج داریم. نوشته‌ها به افکار ما معنی می‌دهند و به زندگی ما هویت می‌بخشند. کمک می‌کنند تا تسلیم نشویم و ادامه دهیم...

تصویر معروفی هست که یک کتاب‌فروش، کتاب‌هایش را در فضای آزاد رها کرده و کنارشان هم یک پلاکارد گذاشته بود که: "دزدها کتاب نمی‌خوانند، کتاب‌خوان‌ها هم دزدی نمی‌کنند."

اگر از کتابی خوشم آمده است می‌خواهم دیگری را هم در لذتش شریک کنم و اگر نتوانستم با متنی ارتباط بگیرم،از بقیه بپرسم که آیا آن‌ها هم همین مشکل را داشته‌اند؟ یا فقط من نفهمیده‌ام و آن وقت،گیر کار در کجاست؟حلقه‌ها و جمع‌های کتاب‌خوانی درست به همین دلیل است که شکل می‌گیرند.

وقتی که کار نوشتن روزانه تمام می شود ؛خود را به همان اندازه که خالی شده ام در حال پر شدن می بینم.