بریده‌های کتاب راه رشد ؛ الگوی دینی تربیت کودک و نوجوان

پدری که اولین رفیق فرزندش نباشد بچه اش را باخته است. وقتی با فرزندت بازی کردی با تو صمیمی می شود. وقتی با تو صمیمی شد به تو اعتماد می کند. وقتی به تو اعتماد کرد، از تو سؤال می کند و جواب می دهی و راهنمایی اش می کنی؛ خود به خود دنبالت می آید، نمی خواهد بیاوری اش. اگر می خواهی همراهت بیاید، نمی توانی غل و زنجیر به او ببندی و بکشی. محبت غل و زنجیر است.

کسی که برای خودش شخصیت قائل نیست، ایمن از خرابکاری و شر او مباش. چرا؟ چون او چیزی ندارد که از دست بدهد؛ برای خودش اعتباری ندارد که این اعتبار از او گرفته بشود. آدم سبکی است. اگر در هفت سال اول با بچه سیّد وار برخورد شد، آقا شد، به او بها داده شد، ... فطرتش پُر می‌شود، ظهور پیدا می‌کند و طبیعتش را پس می‌زند.

قلب، فرمانی را که از نفس صادر می‌شود، نمی‌پذیرد. قبل با سخن صادر از نفس، احساس سنخیت نمی‌کند؛ چون از دو جنس‌اند؛ نفس از عالم محدود است، از عالم ضیق است، از عالم حد و قید است و قلب از عالم بالاتری است، از عالم آزادی است. به همین دلیل، این دو در قضایا با همدیگر برخورد دارند.

دو تا صفت را باید در بچۀ زیر هفت سال ایجاد کرد: «راست گویی» و «امانت داری». مهم ترین چیز در این مقطع سنی این است که بچه مشرک و مخلوق پرست نباشد. برای اینکه این طور نباشد، باید درک خودش برایش مهم باشد. اگر خودش تشخیص می دهد که این حرف دروغ است، آن را نگوید. برای اینکه راست گو بشود، باید مرعوب نباشد و در محیطش دیکتاتوری نباشد. اگر این طور شد، حتماً دروغ می گوید، حتماً منافق می شود.

روش غرب برای خودش، استعمارگرپرور است و برای کشورهای اسلامی، استعمارپذیرپرور. یعنی ما دو نوع استعمار داریم: استعمار فاعلی و استعمار انفعالی. نسخۀ غرب برای کشورهای اسلامی، «نمی توانیم» و «نمی شود» است.

قلب از جنس نور است و تا نور به او نرسد، آرامش پیدا نمی‌کند.

گاهی نفس به اسم تربیت کردن یا تعلیم دادن یا سخنرانی کردن یا مثلاً امر به معروف یا نهی از منکر ، چنان در انسان طلوع می‌کند و در جلوه‌هایی از نفسانیت ظهور پیدا می‌کند که دیگر قصد، قربت نیست؛بلکه نفس است که به آن صُوَر تجسم پیدا می‌کند. اگر اینطور شد این نوع تربیت هم ضایع کننده انسان است و هم دیگران. پس انگیزه‌تان خدا باشد تا وقتی که شاگرد را تربیت می‌کنید،خودتان هم تربیت بشوید؛ قصد سلطه و تسلط نباشد.

پدر وقتی خوش اخلاق و با تحمل و با حوصله باشد، بچه با شخصیت می‌شود.حوصله پدر حوضی است که بچه در آن رشد می‌کند. بچه، مثل «ماهی» است و «حوصله پدر» مثل حوض.آن پدری که حوصله‌اش زیاد است، مثل دریاچه است و بچه تا حد ماهی‌های دریاچه رشد می‌کند و بزرگ می‌شود. پدری که از این هم با حوصله‌تر است، مثل یک دریاست، بچه مثل ماهی در دریا، به اندازه نهنگ قدرت و جرات پیدا می‌کند. شما ببینید حسین بن علی علیه السلام فرزند دریاست ،در دریای حوصله پدرش و جدش رشد کرده است، از این جهت است که یک شخصیت زنده و بزرگ است

این دوره، دوره ای است که بچه به اطرافش نگاه می کند و اگر بترسد و محیطش محیط رعب و وحشت باشد، نفسش طلوع می کند و طبیعتش حاکم می شود؛ اما اگر محیطش محیط امن و امان و حرمت باشد، فطرتش روی کار می آید.

وقتی طرف معتاد شد به محبت، اگر کمی با او سرد گرفتید، از سیلی برایش بدتر است.

هیچ لاشخوری سراغ موجود زنده نمی رود. اگر استعمار، لاشه خوار است، این اعتراف است به اینکه استعمارشونده، مُرده است و او مردارخوار است.

بچه‌ای را دیدم که با وجود معدل ۱۹ و نیم ملامتش می‌کردند و می‌گفتند تو باید نمره ۲۰ بگیری و بچه هم گریه می‌کرد بچه من معدل ۱۷ گرفت زیرش نوشتم که نیازی نیست تا معدل ۱۷ بیایی انرژی و توان خودت را بگذار برای بعد از فارغ شدن از دانشگاه آن موقع باید کار کنی.

به اهل عالم بگویید که رهبر ما (حضرت محمد) وقتی خطبه می‌خواند طفلی بر گردن او سوار بود.

پدر و مادر وقتی به خدا معتقد باشند،هروقت فشار زندگی و مشکلات بر آنها وارد آمد رو به خدا می آورند و به خدا توجه می کنند آن خستگی و کوفتگی آن اعصاب خرد شده دوباره زنده می شود «واستعینوا بالصبر و الصلاه»

نیت در تربیت مثل چاقوی جراحی است که اگر استریل شده بود و هیچ گونه آلودگی نداشت،جراحی عفونت پیدا نمی کند...وقتی میخواهید به کسی تذکر بدهید سعی کنید که«خود» در وجودتان حاکم نباشد، چون اگر «خود» حاکم باشد این«خود» آلودگی است و تذکر را چرکی می کند...چون قلب فرمانی را که از نفس صادر می شود نمی پذیرد