بریده‌های کتاب حکومت گرگ ها : دوگانه نیکولای

این کاریه که عشق میکنه . توی قصه ها ، عشق زخم ها را شفا می داد ، آنچه شکسته بود ترمیم میکرد ، می گذاشت آدم ادامه بدهد . ولی عشق طلسم و افسون نبود ، دعای خیری نبود که نجوا بشود ، مرهم یا دوای هر دردی نبود. عشق تک رشته ای نازک بود که از طریق هر پیوند ، از طریق هر سختی مشترک و اعتماد ارزشمند دوطرفه محکم تر می شد .

زویا گفت: «معلومه که دوام نداره چی داره؟» تامار پیشنهاد داد: «عشق واقعی ؟» تولیا گفت: «هنر فاخر؟» زویا جواب داد: «یه کینه ی درست و حسابی.»

هرگز به هیچ کس نگفته بود که آن روز چه اتفاقی افتاد. گذاشته بود زندگی‌اش، خانواده‌اش، و آنچه از دست داده بود در گذشته بمانند. ولی این اواخر اینکه کسی آدم را نشناسد انگار سخت بود. انگار وقتی کسی نبود تا ببیند که او واقعاً کیست، دشوارتر می‌توانست خودش را سرپا نگه دارد.

شاید موهبت انسان بودن همینه که ما تسلیم نمی‌شیم... حتی وقتی همه‌ی امیدت رو باخته‌ای.

نمیتونیم از عشق کسی دست بکشیم که نباید عاشقش باشیم.

بعضی آدم ها ساخته شده بودند برای عشق و بعضی دیگر برای جنگ. آدم که نمی‌توانست جای دیگری مایه بگذارد.

-یعنی اینقدر دلربایین؟ +در قانع کردن دیگران استعداد دارم. یه بار با یه درخت حرف زدم و قانعش کردم تا برگ‌هاش رو بریزه. -چرنده. +خب، پاییز بود. نمیتونم همه‌ش رو به پای خودم بنویسم.

عشق و اندوه یکی بودند و با هم می آمدند . اندوه سایه ای بود که عشق بعد رفتن به جا می گذاشت .