بریده‌های کتاب والدن

من با خود بسیار نی اندیشم که آدمیان چندان صاحب گله هایشان نیستند، بلکه گله هایشان مالک آنان اند ،از بس که گله ها آزاد ترند.

آیا ذهن باید مکانی عمومی شود، جایی که در آن عمدتا مسائل خیابانی و شایعه های مجالس صرف چای مورد بحث قرار گیرد؟ یا باید خود غرفه ای از بهشت باشد _نیایشگاهی بی سقف ، وقف خدمت به خدایان؟

پس از تحصیل نیاز های ابتدایی زندگی راه حل دیگری بهترین از انباشتن زوائد وجود دارد، و آن ماجراجویی در زندگی است؛ زیرا اینک تعطیلات او از رنج های حقیر آغاز شده است.

انسان متمدن بشری است وحشی که مجرب تر و عاقل تر شده است.

به بیشه‌زار رفتم، زیرا می‌خواستم متأملانه زندگی کنم، تا تنها با واقعیت‌های ضروری حیات سروکار داشته باشم، و ببینم آیا می‌توانم آن چیزی را که او برای آموختن به من دارد نیآموزم. می‌خواستم وقتی به مرگ می‌رسم در نیابم که نزیسته‌ام. حیات چنان عزیز است که نمی‌خواستم که چیزی را که زندگی نبود به سر برم.

ساده پوشیدن دوست داشتنی است، به صورتی که انسان بتواند در تاریکی دستانش را بر بدن خویش بگذارد و از همه جهات چنان جمع و جور و آماده بزید که اگر دشمنی شهر را گرفت چونان فلاسفه قدیم با دستاتی خالی و دلی آرام از دروازه ها بیرون برود.