بریده‌های کتاب رهیده: هجده روایت از روضه هایی که زندگی می کنیم

من این تیکه کتاب رو با گوشت و پوست و خونم میفهمم😅: "فرق هیئت های کوچکتر با بزرگترها این است که همه همدیگر را میشناسند و زود معلوم میشود تو غریبه ای. آن وقت میروی زیر سنگینی نگاه مادرهایی که می آیند روضه تا هم اشکی بریزند و هم دختر خوب و نجیبی برای پسرشان پیدا کنند. آن شب تمام مدت سخنرانی سعی کردم نگاهم به نگاه زن ها گره نخورد و وقت روضه هم چادرم را جلوی صورتم کشیدم. تاریکی و خلوت زیر چادر برای ما است که غریبه ایم. ما که دل‌مان با جمع است و تنهاییم."

«مسئله‌ی اسرا به خود امام حسین مربوط می‌شه». (نقل قولی از حاج آقا ابوترابی از خواب یکی از اسرا).

در خانه ات، در خانه هایت، در خانه هایی که اجازه دادی اسمت بلند شود در آن‌ها *، با بندگان مومنت خوانده ام تو را. *خَلَقَكُمُ اللّهُ أنْوارا فَجَعَلَكُمْ بِعَرْشِهِ مُحْدِقينَ حَتّى مَنَّ عَلَيْنا بِكُمْ فَجَعَلَكُمْ في بُيُوتٍ أذِنَ اللّهُ أنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فيهَا اسْمُهُ . (جامعه کبیره)

معلقم میان میل به سکون قطعیت و هراس از تعصب آن.

اگر آدم جایی حرف حساب نشنید ،اشکالی ندارد که بنشیند کنج اتاقش و حرف حساب بخواند.

حافظ می‌گوید: " عشق کاری است که موقوف هدایت باشد."

می دانستم اگر قرار است به نقطه ی استیصال و اضطرار برسی تا به چیزی راضی شوی و بعد یا میشی از آسمان فرستاده شود یا دیگر جز زیبایی نبینی...