بریده‌های کتاب اشکال ندارد که حالت خوب نیست: مواجهه با اندوه و مرگ در فرهنگی که قادر به درک آن نیست

اگر متعهد شویم که عشق بورزیم و دوست داشته باشیم ، به ناچار با شکست و اندوه آن نیز مواجه خواهیم شد . اگر هم بکوشیم از شکست و اندوه دوری کنیم عشق را به واقع تجربه نخواهیم کرد .

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛فقط باید آن را به دوش کشید.

افرادی که با نگاهی به گذشته آسیب یا فقدان ویران کننده خود را تجربه ی منجر به رشد می‌بینند، کسانی هستند که در زندگیِ شخصیِ خود پیش از آن اتفاق، بیشتر احساس نارضایتی و انفصال با بقیه می‌کردند. آنها از اتفاقی که برایشان افتاده است متشکر نیستند، اما رشد خود را در سایه ی فقدان شان می‌بینند.

باید بتوانید چیزی را که واقعیت دارد بگوییم،بدون اینکه بترسیم ضعیف یا آسیب دیده یا به طریقی شکست خورده ی داستان فرهنگی به نظر بیاییم.باید صحبت کردن درباره ی دردمان را درست مثل صحبت کردن درباره ی لذت مان عادی کنیم.

دردِ مرهم نیافته و پذیرفته نشده رفع نمی شود.این درد تلاش میکند به هر نحوی که ممکن است شنیده شود؛اغلب خود را به صورت اعتیاد،اضطراب،افسردگی،انزوای اجتماعی نشان می دهد.

سوگ بخشی از عشق است؛ عشق به زندگی، عشق به خود، عشق به دیگران. آنچه شما زندگی می‌دانید، هرقدر دردناک باشد، اسمش عشق است. و عشق واقعا دشوار است. گاهی حتی عذاب آور است.

تسلیِ واقعی در سوگ، در پذیرش درد است، نه در تلاش برای رهایی از آن.

بعضی چیز ها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آنها را به دوش کشید.

بسیاری از آنچه ما اکنون میانبر معنوی می‌نامیم همان شکاف قدیمی میان مغز و قلب است: تلاش برای برتر شدن از انسان به وسیله عقلانی تر شدن.این کار را انجام می‌دهیم چون انسان بودن درد دارد. درد دارد چون عاشق می‌شویم، چون ما به افراد پیرامون خود متصلیم و وقتی می‌میرند برايمان دردناک است. وقتی چیزی را که دوست داریم از دست می‌دهیم درد دارد. گرایش معنوی موجب می‌شود شما به درد و رنج و سختی، که همگی بخش های عشق است، آغوش باز نشان دهید.

"باید کسانی باشند که بتوانیم در میانشان بنشینیم و اشک بریزیم و همچنان دلاور محسوب بشویم." آدریِن ریچ، شاعر آمریکایی

نگرشمان نسبت به خودمان وقتی مفید و دوست داشتنی و مهربان می‌شود که راهی پیدا می‌کنیم برای گرم نگه داشتنِ قلبمان در میانِ کابوس و گم نکردنِ عشق در میانِ خرابی. اگر می‌خواهیم اینجا زندگی کنیم، اگه می‌خواهیم باهم از این سختی بگذریم، اگر می‌خواهیم اصلا از آن "بگذریم"، باید با دردهایمان رحت تر باشیم.