بریده‌های کتاب سووشون

کاش دنیا دست زن‌ها بود، زن‌ها که زاییده‌اند یعنی خلق کرده‌اند و قدر مخلوق خودشان را می‌دانند. قدر تحمل و حوصله و یکنواختی و برای خود هیچ کاری نتوانستن را. شاید مردها چون هیچ‌وقت عملاً خالق نبوده‌اند، آنقدر خود را به آب و آتش می‌زنند تا چیزی بیافرینند. اگر دنیا دست زن‌ها بود، جنگ کجا بود؟

باز دست زری را در دست گرفت وپیامبرانه افزود:《من دیگر آفتاب لب بامم، اما از این پیرمرد بشنو جانم ،در این دنیا همه چیزدست خود آدم است ، حتی عشق، حتی جنون ، حتی ترس. آدمیزاد می‌تواند اگر بخواهد کوه ها را جابجا کند . می‌تواند آبها را بخشکاند . می‌تواند چرخ و فلک را بهم بریزد . آدمیزاد حکایتی است. می‌تواند همه جور حکایتی باشد . حکایت شیرین ، حکایت تلخ ، حکایت زشت ... وحکایت پهلوانی ... بدن آدمیزاد شکننده است اما هیچ نیرویی در این دنیا ، به قدرت نیروی روحی او نمی‌رسد ، به شرطی که اراده و وقوف داشته باشد.》

وقتی خیلی نرم شدی همه تو را خم می‌کنند..

زری بیدار بود. در ذهنش انگار کسی حرف می‌زد. مدام حرفهای نامربوط می‌زد. حرفهایی که زری می‌دانست به گوش خودش شنیده یا جایی خوانده است. جمله‌ها پشت سرهم قطار می‌شدند اما او منتظرشان نبود. به کجای خاطرش آویخته‌بودند که حالا پیدایشان می‌شد؟

آخر آدم باید در این دنیا یک کار بزرگتری از زندگی روزمره بکند. باید بتواند چیزی را تغییر بدهد. حالا که کاری نمانده بکنم پس عشق می‌ورزم.

کمی فکر کن. وقتی خیلی (نرم) شدی همه ترا (خم) می کنند.💔

به کجایِ این (شبِ تیره) بیاویزم قبایِ ژندهٔ خـود را...

آدمیزاد چیست ؟ یک امید کوچک ‌، یک واقعه خوش چه زود می‌تواند از نو دست و دلش را به زندگی بخواند ..؛ اما وقتی همه‌اش تو دهنی و نومیدی است ، آدم احساس می‌کند که مثل تفاله شده ، لاشه‌ای ، مرداری است که در لجن افتاده ..

مرا با شیر گاو آمخته کردند ز اقبال بدم گوساله هم مُرد کبوتر بچه بودم مادرم مُرد🕊️ مرا بر دایه دادند دایه هم مُرد💔

دوست داشتن که عیب نیست باباجان.دوست داشتن دل آدم را روشن می‌کند ،اما کینه و نفرت دل آدم را سیاه می‌کند. اگر از حالا دلت به محبت انس گرفت ، بزرگ هم که شدی آماده ی دوست داشتن چیز های خوب و زیبای این دنیا هستی. دل آرام عین بک باغچه پر غنچه است. اگر با محبت غنچه هارا آب دادی باز میشوند ،اگر نفرت ورزیدی غنچه ها پلاسیده می‌شوند.ادم باید بداند که نفرت و کینه برای خوبی و زیبایی نیست،برای زشتی و بی شرفی و بی انصافی است‌. این جور نفرت علامت عشق به شرف و حق است.

به مجرد بع جای سلام میگفت :بنده مسیحی هستم! اما هنوز ظهر نشده یادش میرفت و به ابوالفضل العباس قسم میخورد

دوست داشتن که عیب نیست باباجان🙃 دوست داشتن دل آدم را روشن می کند💛 اما(کینه و نفرت) دل آدم را سیاه می کند(🖤) اگر از حالا دلت به محبتـ🌸 اُنس گرفت، بزرگ هم که شدی آماده ی دوست داشتن چیزهای خوب و زیبای این دنیا هستی:)🌌 دل آدم عین یک باغچه پر از غنچه است(💐) اگر با محبتـ🌸 غنچه ها را آب دادی باز می شوند، اگر (نفرت) ورزیدی غنچه ها پلاسیده می شوند(🥀) آدم باید بداند که (نفرت و کینه) برای خوبیـ... و زیباییـ... نیست، برای (زشتی و بی شرفی و بی انصافی) است. این جور نفرت علامت عشق به شرف و حق است.✊💛

«گفت آدم با کسی در زندگی‌های قبلی دمخور بوده، بعد از او جدا شده. هی به این دنیا می‌آید تا او را پیدا کند. فراق می‌کشد و انتظار می‌کشد، وقتی پیدایش کرد و شناختش مگر می‌تواند ولش کند؟ اولش دو تا گیاه بهم پیچیده بوده‌اند که یکیش پژمرده. در زندگی بعدی دو تا مرغ مهاجر بوده‌اند که وقتی به جنوب یا شمال پرواز کرده‌اند همدیگر را گم کرده‌اند. در زندگی بعدی دو تا آهوی دل‌آشنا بوده‌اند که یکی را صیادی شکار کرده و دیگری در دوری او آه کشیده.»

دل آدم عین یک باغچه پر از غنچه است اگر با محبت غنچه ها را آب دادی باز می‌شوند اگر نفرت ورزیدی غنچه ها پلاسیده می شوند .

"خدایا چرا مرا لچک به‌سر آفریدی؟ اگر مرد بودم نشانشان می‌دادم مردانگی یعنی چه.." _عمه

در این دنیا، همه‌چیز دست خود آدم است، حتی عشق، حتی جنون، حتی ترس. آدمیزاد می‌تواند اگر بخواهد کوه‌ها را جابجا کند. می‌تواند آب‌ها را بخشکاند.می‌تواند چرخ و فلک را بهم‌بریزد. آدمیزاد حکایتی است‌. می‌تواند همه‌جور حکایتی باشد. حکایت شیرین، حکایت تلخ، حکایت زشت... و حکایت پهلوانی... بدن آدمیزاد شکننده است اما هیچ نیرویی در این دنیا، به قدرت نیروی روحی او نمی‌رسد، به شرطی که اراده و وقوف داشته باشد.

احساس می‌کرد که مثل یک انار مکیده، همهٔ شیرهٔ جانش را از تنش بیرون کشیده‌اند. حس می‌کرد یک ماری آمد و از گلوی او پایین رفت و روی قلبش چنبره زد و نشست و سرش را شق گرفت تا او را نیش بزند و می‌دانست که در تمام عمر این مار همان جا روی قلبش چنبره‌زنان خواهدماند و هروقت به‌یاد شوهرش بیفتد، آن مار نیش خود را به سینه‌اش فرو خواهد کرد.

مردم این شهر شاعر متولد می شوند اما شماها شعرشان را کشته اید.گفتم پهلوان هایشان را اخته کرده اید. حتی امکان مبارزه هم باقی نگذاشته اید که لااقل حماسه ای بگویند و رجزی بخوانند... (گفتم سرزمینی ساخته اید خالی از قهرمان) گفتم شهر را کرده اید عین گورستان، پر جُنب و جوش ترین محله اش محله ی مردستان است.

برای خودش مرد بزرگی بود. می توانست آرزوهای بزرگ در دل شاگردهایش بینگیزد.