بریده‌ کتاب‌های گتسبی بزرگ

تماشای دوباره چیزهایی که آدم تمام قدرت تطابق خود را برای آن‌ها مصرف کرده است، کار غمگین کننده‌ای است.

تو منو ول کردی، ولم کردی بخورم زمین. از پشت تلفن. حالا دیگه اصلاً فکر تو رو نمی‌کنم.

یک جای خوندم که خورشید سال به سال گرمتر می‌شه. و از قرار معلوم زمین به همین زودی می‌افته تو خورشید-اما نه، صبر کنین ببینم-مثل اینکه برعکسه. خورشید سال به سال سردتر میشه.

آره، یک ساعت از عمرش می‌گذشت، تام هم خدا عالمه کجا بود. به هوش که اومدم خودم رو کاملاً بی‌کس حس می‌کردم. بلافاصله از پرستار پرسیدم که پسر یا دختره. وقتی بهم گفت دختره سرم رو برگردوندم و زدم زیر گریه. گفتم خیلی خب، خوشحالم که دختره. امیدوارم که خل باشه- واسه اینکه بهترین چیزی که یک دختر تو این دنیا می‌تونه باشه، همینه،یک خل خوشگل.

ترجیح میدم که از قعر فراموشی این آدم‌های مشهور رو تماشا کنم.

گتسبی از روی اضطرار دستش را دراز کرد تا یک مشت هوا به چنگ آورد، تا جزئی از نقطه‌ای را که وجود دیزی برایش عزیز ساخته بود برای خود نگه دارد.

هروقت دلت خواست عیب کسی رو بگیری، یادت باشه که تو این دنیا، همۀ مردم مزایای تو رو نداشته‌ن.

بیاین یاد بگیریم که دوستی‌مون رو نسبت به یک نفر تا زنده‌ست بهش نشون بدیم و نه بعد از اینکه مرده؛ بعد از اون قانون من این‌ه که کاری به کارش نداشته باشم.

گذشته رو نمیشه تکرار کرد.

صدای دیزی با گرمای پر نوسان تب‌آلودش او را بیش از هر چیز به خود جذب می‌کرد، چون در رویا دیگر بهتر و بالاترش وجود نداشت- آن صدا ترانه بی‌مرگی بود.

وقتی صحبت کردن درباره کارهایی که آدم می‌خواد بکنه لذت بیشتری داره، پس فایده خود اون کارهای بزرگ چیه؟

هروقت دلت خواست عیب کسی رو بگیری، یادت باشه که تو این دنیا، همۀ مردم مزایای تو رو نداشته‌ن.

وقتی صحبت کردن درباره کارهایی که آدم می‌خواد بکنه لذت بیشتری داره، پس فایده خود اون کارهای بزرگ چیه؟

آدم اگه بخواد تو این دنیا یه تجدد یه چند تا دوست داشته باشه، اول باید خونش رو تبدیل به طویله بکنه.

Reserving judgment is a matter of infinite hope "قضاوت نکردن آدم برمی‌گردد به امیدواری مطلق" پ‌ن: راوی میگه کسی می‌تونه هیچ کجا قضاوت نکنه که هر چیزی برایش از یه زاویه‌ای قابل فهم باشه، یعنی امیدواری لامتناهی داشته باشه؛ از طرفی امیدواری خوبه اما امیدواری مطلق نه! آدم باید یه جاهایی با ناامیدی مواجه بشه و تاب بیاره. خلاصه منظورش این‌ه که آدم‌ها خیلی جاها قضاوتگرن و نباید ادای قضاوتگر نبودن رو در بیارن.

یک چیز مسلم است و هیچ چیز مسلم‌تر نیست توانگران توانگرتر می‌شوند و تهی دستان بچه‌دار. در این میان در این زمان...

[گتسبی] گاهی هم گیج و منگ به اموال خود خیره می‌شد. انگار که در حضور واقعی و حیرت‌آور دِیزی هیچ‌کدام از اموالش دیگر واقعی نبودند.

ترجیح میدم که از قعر فراموشی این آدمای مشهور را تماشا کنم.

صدای دی‌زی با گرمای پرنوسان تب آلودش او را بیش از هر چیز به خود جذب می‌کرد، چون در رؤیا دیگر بهتر و بالاترش وجود نداشت - آن صدا ترانه بی‌مرگی بود.

درخشندگی کلی کتاب مرا حتی از این چند انتقاد خود شرمسار می‌سازد. آن مقدار معنی که در یک جمله جا می‌دهی، ابعاد و شدت تاثیر تصویری که از یک پاراگراف می‌گیری، از هر لحاظ فوق‌العاده است. کتاب پر از عبارت‌هایی است که هر صحنه را از پرتو زندگی روشن می‌کند. اگر آدم مسافرت سریعی با راه‌آهن انجام دهد و از آن لذت ببرد، تعدد و زنده بودن تصاویری را که کلمه‌های جاندار تو القاء می‌کنند به صحنه‌های زنده‌ای که مسافر از قطار دیده تشبیه می‌کردم. کتاب، هنگام خواندن بسیار کوتاه‌تر از آنچه واقعاً هست به نظر می‌رسد، اما فکر خواننده را در معرض تجاربی قرار می‌دهد که شرح و بسط آن‌ها به نظر می‌آید کتابی سه برابر حجم این یکی لازم داشته باشد. قسمتی از نامه‌ی آقای پرکینز ویراستار اسکات فیتس‌جرالد به او.