بریده‌های کتاب گتسبی بزرگ

پدرم گفته بود:" هر وقت دیدی که می‌خواهی از کسی ایراد بگیری فقط یادت باشه که آدم‌های دنیا همه این موقعیت‌ها رو نداشتن که تو داری."

هیچ آتشی یا طراوتی قادر نیست به آنچه آدمی در قلب پر اشباح خود انبار می‌کند برابری کند.

«من فکر کردم تو آدم نسبتاً صاف و راستی هستی، فکر کردم غرور پنهانت همینه.» گفتم: «من سی سالمه، پنج سال پیرتر از آن هستم که به خودم دروغ بگم و اسم‌ش رو بگذارم شرافت»

هروقت خواستی عیب کسی رو بگیری،یادت باشه که تو این دنیا ،همه ی مردم مزایای تو رو نداشته‌‌ن.

گتسبی به چراغ سبز ایمان داشت، به آینده لذتناکی که سال به سال از جلو ما عقب تر می رود.اگر این بار از چنگ ما گریخت چه باک ، فردا تند تر خواهیم دوید و دست هایمان را دراز تر خواهیم کرد و سرانجام یک بامداد خوش...

هر وقت دلت خواست عیب کسی را بگیری، یادت باشه که تو این دنیا، همه مردم مزایای تو رو نداشتند.

اگر این بار از چنگ ما گریخت چه باک، فردا تندتر خواهیم دوید و دست‌هایمان را درازتر خواهیم کرد و سرانجام یک بامداد خوش..

بی درنگ گفت: « خوشش نیومد.» «البته که اومد.» سماجت کرد که «خوشش نیومد. خوش بهش نگذشت.» ساکت ماند و من دلتنگی شدید و غیرقابل بیان او را حدس زدم. گفت: « خودم رو ازش دور حس می‌کنم. حرف خودم رو نمی‌تونم بهش بفهمونم.»

گذشته رو نمی‌شه تکرار کرد.

بیشتر قیافه گرفتن ها حتی اگر در ابتدا چیزی را پنهان نکنند در نهایت چیزی را پنهان می‌کنند.

یک چیز مسلّم است و هیچ چیز مسلّم‌تر نیست توانگران توانگرتر می‌شوند و تهی دستان بچه‌دار در این میان در این زمان

هرگاه احساس کردی می‌خواهی کسی را سرزنش کنی، فقط به خاطر داشته باش همه مردم این کره خاکی از همان امکاناتی بهره‌مند نبوده‌اند که تو در زندگی برخوردار شده‌ای.

برای تصادف دو نفر لازم‌ه.

معمولی ولی قشنگه.

غم‌انگیز است نگاه کردن از چشمی دیگر به چیزی که قدرتت را صرف کنار آمدن با آن کرده‌ای.

صدایش از آن نوع صداهایی است که گوش همه زیر و بم‌های آن را دنبال می‌کند، انگار که هر جمله ترکیب تازه‌ایست از نت‌هایی که هیچگاه دوباره نواخته نخواهند شد.

رحمت خدا بر مردگانی باد که بر ایشان باران می‌بارد.

"تو من را به یاد یک دانه گل سرخ می‌‌اندازی... آری! بی کم و کاست یک گل سرخ"

استعدادش طبیعی بود، همان‌قدر طبیعی که نقش ذرات رنگ بر بال پروانه. مدت زمانی چندوچون حال خودش را یشتر از یک پروانه درک نمی‌کرد و نفهمید چه وقت بالش ساییده شد و لطمه دید. اما بعد وقتی به بال آسیب‌دیده‌اش و ترکیب نقش آن توجه کرد و بلد شد فکر کند، دیگر نتوانست بپرد، چون عشق پرواز از سرش رفته بود و تنها زمانی را می‌توانست به یاد بیاورد که پریدن برایش طبیعی و بدون زحمت بود. نظر همینگوی درباره‌ی اسکات فیتس‌جرالد