بریده‌های کتاب غرور و تعصب

«به‌نظر می‌رسید مغرور است و تمام ثروتش در دربی‌شایر هم نمی‌توانست این نقص را جبران کند.» این اخلاق‌مداری رمان‌های کلاسیک واقعاً بامزه است. :)

ولی بدون سو‌ء نیت یا ناراحت کردن دیگران هم ممکن است اشتباه پیش بیاید، و شاید هم بدبختی.

به نظرم هیچ چیزی در جهان سخت تر از جدایی میان انسان هایی که همدیگر را دوست می دارند نیست . آدمی بدون عزیزانش سخت تنها و در به در میشود .

قدرت عشق مافوق منطق انسانی است .

تو نمی توانی به خودت یا من بقبولانی که خودخواهی همان عاقبت اندیشی است و عدم فهم و تشخيص خطر همان امنیت خاطر بابت خوشبختی است.

هیچ چیز فریبنده‌تر از تظاهر به فروتنی نیست. خیلی وقت‌ها فروتنی در حکم بی‌توجهی به نظر دیگران است، گاهی هم به رخ کشیدن است به شکل غیر مستقیم.

کم تر کسی را واقعا دوست دارم، عده ای آدم هایی که نسبت به آن ها نظر مساعد دارم از این کم تر است . هرچه دنیا را بیش تر می بینم تایید می شود و اطمینان پیدا میکنم که نباید به ظاهر خوب آدم ها اطمینان کرد.

چه قدر مطبوع و تسلابخش بود که قوم و خویش هایی داشت که سبب سرافکندگی اش نمی شدند.

تعداد آدم هایی که من واقعا دوست‌شان داشته باشم زیاد نیست، تعداد کسانی که نظر خوبی درباره‌شان دارم از آن هم کمتر است. من هر چه بیشتر دنیا را می شناسم از آن ناراضی‌تر می‌شوم.

خیلی وقت ها ما با خیالات مان خودمان را فریب می دهیم.

تعداد آدم هایی که من واقعا دوست‌شان داشته باشم زیاد نیست، تعداد کسانی که نظر خوبی درباره‌شان دارم از آن هم کمتر است. من هرچه بیشتر دنیا را می‌شناسم، از آن ناراضی تر می‌شوم.

عاقلانه ترین و بهترین کارهای یک نفر احتمالا به نظر کسی که هدفش در زندگی مسخره بازی است، مضحکه ای بیش تر نیست

بله، مسلماً خودخواهی نوعی ضعف است، ولی غرور وقتی ذهن سالمی آن را هدایت کند ضعف محسوب نمیشود.

ما انسانها غالبا به سریع انجام دادن کارها افتخار می کنیم و هیچ توجهی هم به کیفیت و ایرادات کارها نداریم .

ما همه از درس دادن به دیگران لذت می بریم آن هم درس هایی که ارزش دانستن ندارند.

تعداد آدم‌هایی که من واقعاً دوست‌شان داشته باشم زیاد نیست. تعداد کسانی که نظر خوبی درباره‌شان دارم از آن‌هم کم‌تر است. من هرچه بیش‌تر دنیا را می‌شناسم از آن ناراضی‌تر می‌شوم. هرروز که می‌گذرد بیشتر معتقد می‌شوم که آدم‌ها شخصیت ناپایداری دارند و نمی‌شود روی ظواهر لیاقت یا فهم و شعورشان حساب کرد.

چندین بار که الیزابت در پارک قدم می زد به طور ناگهانی آقای دارسی را دید .او احساس کرد که بد شانسی بزرگی است که دارسی باید جایی بیاید که هیچکس دیگری نمی آید و برای اینکه دیگر چنین اتفاقی پیش نیاید مراقب بود به دارسی نگوید که آنجا خلوتگاه مورد علاقه اوست .چون امکان داشت بار دوم هم به طور اتفاقی همانجا همدیگر را ببینند و این خیلی عجیب بود !

هرچقدر عیب های هم را کمتر بدانند خوشبخت تر میشوند