بریده‌های کتاب خوشه چینی ها (داستان هایی از داس مرگ)

مگر مرگ همان عدم نیست که در آغاز از آن سر برآوردیم؟

"از این لحظه به بعد، دیگه هیچ کس مفهوم حقیقی به کمال رسیدن رو درک نمی‌کنه."

گاهی وقت‌ها که زندگی آدم پیچیده و درهم‌‌و‌برهم می‌شود،یک قدم اشتباه کافی است که زیر آوار وقایع خرد‌و‌خاکشیر شوی.

می‌دانست موفقیت فقط به این وابسته نیست که چند حرکت بعدی را هم در ذهن داشته باشی،بلکه باید اتفاق‌های ما بین حرکت‌ها را هم درک می‌کردی

به موزه آمدن در پی جواب مثل این بود که از رود بخواهی از حرکت بایستد تا تصویر خودت را در آن تماشا کنی.

دیگر "آن‌ها" در کار نبود، همه "ما" شده بودند

اگر از مشاهده‌ی ذات بشر یک چیز آموخته باشم،این است که حقیقت و آنچه مردم به آن باور دارند،معمولا باهم جور نیستند و باورهای افراد معمولا راه را بر درک حقیقت می‌بندند.

هنر یعنی قلبت رو در دستت بگیری و سعی کنی بفهمی چطوری از توی دستت سر درآورده.

از مرگ نهراسید، مگر مرگ همان عدم نیست که در آغاز از آن سر برآوردیم؟

این به اصطلاح نامیرایی نوع بشر فقط مشکل لاینحلِ " با فرصت محدودم در جهان چه کنم؟ " را با مشکل دیگری همان‌قدر لاینحل جایگزین کرده بود "با فرصتی به مراتب بیشتر از آنچه نیاز دارم چه کنم؟ "

تنهایی پدیده‌ای نسبی است.وقتی پوشش بذرهای قاصدکی باز می‌شود و برگ‌های چترمانندش در دست باد به پرواز درمی‌آید، آن بذر تنهاست؟وقتی فرود می‌آید و ریشه می‌دواند،تک‌افتاده است، اما آیا تنهاست؟مسلما نه!همین که می‌داند یکی از هزاران بوده برایش کافی است.

احترام برآمده از سر ترس با احترام حاصل از محبت برابری نمی‌کرد؛ یکی را با خود به گور می‌بری و دیگری وقتی می‌رفتی تازه شکوفا می‌شد.

خودآگاهی. عجب پدیده غریب و ناملموسی. یک لحظه نیستی است و لحظه‌ی بعد همه چیز. تجربه‌ی هر فرد است از آن انفجار بزرگ.

مورتی گفت: "و یادمون انداخت که مرگ رو شکست ندادیم. فقط توی قفس اسیرش کردیم..." آف کلینت تاییدکنان سر تکان داد. "و همه‌ی داس‌ها روزی در اون قفس بهش ملحق می‌شن."

تنهایی پدیده‌ای نسبی است.