بریده‌های کتاب افسانه های تبای

تو از آن خوشی که به نابینائی من بخندی اما آیا تو بینایی که از دیدن تباهی خویش ناتوانی؟

آنگاه که خرد را سودی نیست، خردمندی دردمندی است.

کاش هرگز ترا ندیده بودم. از این پیش، بامدادِ روشنِ من بودی و اکنون، شبِ ظلمتِ بی‌انتهای من.

تنها زمان است که می‌تواند راستان را بنماید و روزی نادرستان را برملا سازد.

_ از مردی کور، امید چه پاداشی می‌توان داشت؟ _ مرد، کلام من کور نیست.

ادیپوس: "فرزندان، من در غم شمایم. باور کنید که از تمامی خواست شما و از تمامی رنجی که می‌برید آگاهم. و تا آنگاه که شما دردمندید، هرگز کسی دردمندتر از من نیست."

آنگاه که همه چیز نازیباست دیدگان را چه حاصل؟

تو خود دشمن خویشتنی.

ادیپوس: "... به محنت آنان بیشتر می‌اندیشم تا زندگی خویش."

توانگر می‌توان بود، پادشاه می‌توان بود، اما اگر دلشاد نباشی عظمت تو به سایهٔ دود ناچیزی نمی‌ارزد.

تراژدی پیش از هر چیز یک اثر دراماتیک است.

آگاهی پیش از عمل مایه ایمنی است.

یوکاسته: ترس؟ مرد را با ترس چه کار است؟ تصادف بر زندگی ما فرمان می‌راند و آینده را هر گز نمی‌توان دانست. باید هر چه بهتر زیست از روزی به روز دیگر. به زنی گرفتن مادر نباید تو را بترساند. ای بسا خواب‌ها که کسی می‌بیند. برای تحمل زندگی باید چنین چیزهایی را نادیده گرفت.

پس بدانید که انسان فانی باید همیشه فرجام را بنگرد و هیچکس را نمی‌توان سعادتمند دانست، مگر آنگاه که قرین سعادت در گور بیارمد.

ادیپوس: "ای رنج! کجا هستم؟ آیا این صدای من‌ است که در هوا سرگردان است؟ دست تقدیر مرا به کجا می‌راند؟"

بجویید تا بیابید. آن را که باز نجویند، نیابند.

دانایی رنج است برای دانایان و رهایی است برای همگان.

"دانایی گُریز از تنهایی است" آندره یونار

سر چشمهٔ هلاک شهر ما در هدر کردن خون است.

هر نسلی از آدمیان به نیستی میگراید. مردی را به من بنمایید که سعادت او از رویایی خوش که بیداری تلخ گونه‌ای در پی دارد،برتر باشد.