بریده‌ کتاب‌های درمان شوپنهاور

آیا میخواهیم دقیقا همان زندگی زیسته مان را بارها و بارها و تا ابد زندگی کنیم؟ _پیام نیچه به ما این بود که چنان زندگی کنیم که مشتاق تکرار ابدی همان زندگی باشیم.

دلم می‌خواهد کلام زرتشت که مورد علاقه من بود رو در اینجا بیان کنم : زندگی این بود؟ بسیار خب، پس یکبار دیگه تکرار بشه!

بیشتر انسان‌ها هنگامی که در پایان عمر به پس پشت می‌نگرند در می‌یابند چقدر ناپایدار زیسته‌اند. وقتی می‌بینند آنچه گذاشتند از دستشان برود بی‌آنکه قدرش را بدانند یا لذتش را ببرند همان زندگی‌شان بوده شگفت زده خواهند شد و چنین انسانی فریب خورده از امید، رقصان به سوی بازوان مرگ می‌رود. (شوپنهاور)

می‌دونین چرا تا این حد در حسرت روزهای طلایی کودکی هستیم؟ نیچه می‌گه چون روزهای کودکی ،روزهای بی‌خیالی بوده اند، روزهایی عاری از دلواپسی،روزهایی که هنوز آوار گذشته ها و خاطرات دردناک و محزون بر ما سنگینی نمی‌کرده اند.

رنج‌های عظیم موجب می‌شوند رنج‌های کوچک‌تر دیگر احساس نشوند و برعکس، در نبود رنج‌های عظیم، حتی کوچک‌ترین دردسرها و مزاحمت‌ها مایه عذابند.

بزرگترین خردمندی آن است که لذت بردن از حال را بالاترین مقصود زندگی قرار دهیم، زیرا این تنها واقعیت هستی است و جز این همه بازی فکر و اندیشه است.

درمان وقتی شروع میشه که سرزنش تموم بشه و مسئولیت خودشو نشون بده.

هر عاشقی پس از آنکه سرانجام به وصل رسید، دلسردی و سرخوردگی فوق‌العاده‌ای را تجربه می‌کند؛ و مبهوت می‌ماند که چگونه آنچه با چنان اشتیاقی در پی‌اش بوده، حاصلی بیش از سایر خوشنودی‌های جنسی ندارد.

بدون نه گفتن، هیچ بله ای در کار نیست

بااستعداد همچون تیراندازی است که هدفی را می‌زند که دیگران قادر به زدنش نیستند؛ نابغه همچون تیراندازی است که هدفی را میزند که دیگران قادر به دیدنش نیستند.

بودا در جوانی در قصر پدرش زندگی می‌کرد جایی که عوام الناس را از او پنهان می‌کردند. تنها زمانی که برای نخستین بار از کاخ پدر بیرون آمد سه وحشت اصلی زندگی را شناخت، یک فرد بیمار، یک پیرمردی از کار افتاده و یک جسد. کشف ماهیت مصیبت بار و هولناک هستی بود که بودا را به چشم پوشی از دنیا و جستجو برای رهایی از رنج همگانی رهنمون کرد.

به ورق زدن ادامه داد تا به دو عبارتی رسید که با رنگ صورتی شب‌نما مشخصشان کرده بود:" به تمامی بزی." " بهنگام بمیر."

ما غیر از این چه داریم؟ غیر از لحظات اعجاب آور و مقدس حد فاصل میان بودن و خودآگاهی؟ اگر قرار است چیزی شایسته‌ی احترام و تقدس باشد، باید همین باشد: موهبت گرانبهای هستی ناب.

وقتی آهن سرده ضربه بزنید ...

برای آنکه بیاموزی خوب زندگی کنی، باید خوب مردن را بیاموزی. (سقراط) هیچ انسانی طعم حقیقی زندگی را نخواهد چشید مگر زمانی که مشتاق و آماده دست کشیدن از آن باشد. (سنکا)

زندگی را می‌توان به تکه پارچه‌ای گلدوزی شده تشبیه کرد هر کس در نیمه نخست عمر به تماشای رویه آن می‌نشیند و در نیمه دوم پشت آن را می نگرد. پشتش آموزنده‌تر است زیرا بیننده را قادر می‌سازد ببیند که چگونه رشته‌های نخ به هم پیوسته‌اند.