بریده‌های کتاب درمان شوپنهاور

درمان وقتی شروع میشه که سرزنش تموم بشه و مسئولیت خودشو نشون بده.

در گذشته در آرزوی همراهی دیگران بودم چیزی را تقاضا می‌کردم که آن‌ها واقعا نمی‌توانستند و نداشتند که به من بدهند. آن موقع بود که تنهایی را شناختم.

اعتماد نخستینی که لازمه‌ی عشق به دیگران و باور داشتن عشق دیگران نسبت به خود و یا عشق به زندگی است، در کودکانی که از عشق مادر محروم‌اند، شکل نمی‌گیرد. آنها در بزرگسالی با دیگران احساس غریبی می‌کنند و به درون خود می‌گریزند و زندگی‌شان به رابطه‌ای خصمانه و رقابت با دیگران می‌گذرد.

هربار سعی کردم به کسی نزدیک بشم ، از خودم دورتر شدم.

هر عاشقی پس از آنکه سرانجام به وصل رسید، دلسردی و سرخوردگی فوق‌العاده‌ای را تجربه می‌کند؛ و مبهوت می‌ماند که چگونه آنچه با چنان اشتیاقی در پی‌اش بوده، حاصلی بیش از سایر خوشنودی‌های جنسی ندارد.

هر نفسی که فرو می‌دهیم، مرگی که مدام به ما دست‌ اندازی می‌کند، را پس می‌زند... در نهایت این مرگ است که باید پیروز شود زیرا از هنگام تولد، بخشی از سرنوشت ما شده و فقط مدت کوتاهی پیش از بلعیدن طعمه‌اش، با آن بازی می‌کند.

با استعداد، همچون تیر اندازی است که هدفی را می‌زند که دیگران قادر به زدنش نیستند؛ نابغه، همچون تیر اندازی است که هدفی را می‌زند که دیگران قادر‌ به دیدنش نیستند.

دوران کودکی، به این دلیل طلایی است و احساس رهایی می‌بخشد که در آن ، زمان گذشته‌ای وجود نداشته که بر انسان سنگینی کند. (شماره صفحه حدودی )

زندگی رنج است. رنج حاصل دلبستگی‌هاست.

پس زندگی انسان چیست جز چرخه‌ی بی‌پایان خواستن، ارضا، ملال و دوباره خواستن؟

بدون نه گفتن، هیچ بله ای در کار نیست

راه رسیدن به تعادل از مشاهده‌ی زمان حال می‌گذرد.

در یک روز سرد زمستانی تعدادی خارپشت کاملا نزدیک به هم خود را جمع کردند تا از طریق گرمای بدن یکدیگر از یخ زدن محافظت شوند. اما خیلی زود متوجه اثر دردناک تیغ های یکدیگر شده و از هم فاصله گرفتند. هنگامی که مجددا به گرمای یکدیگر احتیاج پیدا کردند، دور هم جمع شدند، ولی اثر تیغ ها دوباره احساس شد، بنابراین آنها بین دو بدی گرفتار شده بودند. نیاز به اجتماع، انسان را از خلأ و یکنواختی زندگی بیرون برده آنها را به سوی یکدیگر می‌کشاند، اما بسیاری از خصوصیات ناخوشایند و تنفرانگیز آنها را دوباره از هم جدا می‌کند.