بریده‌های کتاب درمان شوپنهاور

آیا میخواهیم دقیقا همان زندگی زیسته مان را بارها و بارها و تا ابد زندگی کنیم؟ _پیام نیچه به ما این بود که چنان زندگی کنیم که مشتاق تکرار ابدی همان زندگی باشیم.

دلم می‌خواهد کلام زرتشت که مورد علاقه من بود رو در اینجا بیان کنم : زندگی این بود؟ بسیار خب، پس یکبار دیگه تکرار بشه!

بیشتر انسان‌ها هنگامی که در پایان عمر به پس پشت می‌نگرند در می‌یابند چقدر ناپایدار زیسته‌اند. وقتی می‌بینند آنچه گذاشتند از دستشان برود بی‌آنکه قدرش را بدانند یا لذتش را ببرند همان زندگی‌شان بوده شگفت زده خواهند شد و چنین انسانی فریب خورده از امید، رقصان به سوی بازوان مرگ می‌رود. (شوپنهاور)

می‌دونین چرا تا این حد در حسرت روزهای طلایی کودکی هستیم؟ نیچه می‌گه چون روزهای کودکی ،روزهای بی‌خیالی بوده اند، روزهایی عاری از دلواپسی،روزهایی که هنوز آوار گذشته ها و خاطرات دردناک و محزون بر ما سنگینی نمی‌کرده اند.

رنج‌های عظیم موجب می‌شوند رنج‌های کوچک‌تر دیگر احساس نشوند و برعکس، در نبود رنج‌های عظیم، حتی کوچک‌ترین دردسرها و مزاحمت‌ها مایه عذابند.

بزرگترین خردمندی آن است که لذت بردن از حال را بالاترین مقصود زندگی قرار دهیم، زیرا این تنها واقعیت هستی است و جز این همه بازی فکر و اندیشه است.

درمان وقتی شروع میشه که سرزنش تموم بشه و مسئولیت خودشو نشون بده.

اعتماد نخستینی که لازمه‌ی عشق به دیگران و باور داشتن عشق دیگران نسبت به خود و یا عشق به زندگی است، در کودکانی که از عشق مادر محروم‌اند، شکل نمی‌گیرد. آنها در بزرگسالی با دیگران احساس غریبی می‌کنند و به درون خود می‌گریزند و زندگی‌شان به رابطه‌ای خصمانه و رقابت با دیگران می‌گذرد.

هر عاشقی پس از آنکه سرانجام به وصل رسید، دلسردی و سرخوردگی فوق‌العاده‌ای را تجربه می‌کند؛ و مبهوت می‌ماند که چگونه آنچه با چنان اشتیاقی در پی‌اش بوده، حاصلی بیش از سایر خوشنودی‌های جنسی ندارد.

پس زندگی انسان چیست جز چرخه‌ی بی‌پایان خواستن، ارضا، ملال و دوباره خواستن؟

بااستعداد همچون تیراندازی است که هدفی را می‌زند که دیگران قادر به زدنش نیستند؛ نابغه همچون تیراندازی است که هدفی را میزند که دیگران قادر به دیدنش نیستند.

بودا در جوانی در قصر پدرش زندگی می‌کرد جایی که عوام الناس را از او پنهان می‌کردند. تنها زمانی که برای نخستین بار از کاخ پدر بیرون آمد سه وحشت اصلی زندگی را شناخت، یک فرد بیمار، یک پیرمردی از کار افتاده و یک جسد. کشف ماهیت مصیبت بار و هولناک هستی بود که بودا را به چشم پوشی از دنیا و جستجو برای رهایی از رنج همگانی رهنمون کرد.

اگر رازم را مسکوت نگه دارم، آن راز زندانی من است؛ اگر بگذارم از دهانم خارج شود، این منم که زندانی آنم. بار درخت سکوت، میوه‌ی ارامش است.

وقتی اندوه بر ما چیره می‌شود، چهره‌ی دنیا، تیره، گرفته و محزون می‌نماید.

حتی در جوانی متوجه شدم در جایی که دیگران برای کسب مالکیت های ظاهری رقابت می‌کنند، من مجبور نیستم به چنین چیزهایی رو کنم، زیرا در درون خود گنجی حمل می‌کردم که ارزش آن بسیار بیشتر از تمام دارایی های ظاهری بود. موضوع اصلی ام این بود که بر ارزش این گنج بیفزایم، چرا که گسترش ذهن و استقلال کامل از الزامات اولیه هستند.

به ورق زدن ادامه داد تا به دو عبارتی رسید که با رنگ صورتی شب‌نما مشخصشان کرده بود:" به تمامی بزی." " بهنگام بمیر."

انسان برای انسان دیگر گرگ است.

مواقعی هست که کودکان، زندانیان بی‌گناهی به‌نظر می‌آیند که نه به مرگ، بلکه به زندگی محکوم‌اند گرچه کاملا نسبت به معنای مجازات خود نا آگاه اند. با این همه، هر انسانی دلش می‌خواهد به پیری برسد...