بریده‌های کتاب درمان شوپنهاور

زندگی عبارت است از یک سرازیری مصیبت‌بار گریز‌ناپذیر که نه‌تنها بی‌رحم و ظالمانه است، بلکه اتکاناپذیر و غیرقابل اطمینان نیز هست.

زندگی یعنی فقدان پشت فقدان.

مواقعی هست که کودکان، زندانیان بی‌گناهی به‌نظر می‌آیند که نه به مرگ، بلکه به زندگی محکوم‌اند گرچه کاملا نسبت به معنای مجازات خود نا آگاه اند. با این همه، هر انسانی دلش می‌خواهد به پیری برسد...

وقتی آهن سرده ضربه بزنید ...

آنچه با منطق به دست نمی‌آید، به حرف منطق عمل نمی‌کند.

دیگر هیچ چیز نمی‌تواند او را بترساند یا متاثر کند همه آنها هزاران رشته‌ی میل و اشتیاق که ما را به دنیا وصل می‌کند و با رنجی مداوم (لبریز از اضطراب، ولع، خشم و ترس) به این سو و آن سو می‌کشاند، همه و همه را بریده است. لبخند می‌زند و با آرامش به خیالات گذرای این دنیا می‌نگرد، دنیایی که اکنون به بی اعتنایی یک شطرنج باز در پایان بازی در برابر او ایستاده است.

زندگی چیزی جز لحظه‌ی اکنون نیست که خودش برای همیشه از بین می‌رود.

بار درخت سکوت، میوه‌ی آرامش است.

شور و خلسه در عمل جفت‌گیری. همین! این جوهر حقیقی و محور همه‌چیز، هدف و مقصود همه‌ی هستی است.

زندگی وضعیتی موقتی‌‌ است با راه‌حلی دائمی.

برای آنکه بیاموزی خوب زندگی کنی، باید خوب مردن را بیاموزی. (سقراط) هیچ انسانی طعم حقیقی زندگی را نخواهد چشید مگر زمانی که مشتاق و آماده دست کشیدن از آن باشد. (سنکا)

زندگی را می‌توان به تکه پارچه‌ای گلدوزی شده تشبیه کرد هر کس در نیمه نخست عمر به تماشای رویه آن می‌نشیند و در نیمه دوم پشت آن را می نگرد. پشتش آموزنده‌تر است زیرا بیننده را قادر می‌سازد ببیند که چگونه رشته‌های نخ به هم پیوسته‌اند.

رنج های عظیم موجب می شوند رنج های کوچکتر دیگر احساس نشوند و برعکس،در نبود رنج های عظیم ، حتی کوچکترین دردسرها و مزاحمت ها مایه‌ی عذابند.

آنچه داریم، اغلب صاحبمان می‌شود.

امروز روز بدی است و هر روز هم بدتر می‌شود، تا آنکه بدترین‌ها روی دهد.

نه تنها طعم مرگ را هر روز در خواب یا دوره‌های ناهشیاری می‌چشیم، بلکه همگی ما پیش از آن‌که هست شویم، از یک ابدیت نیستی گذر کرده‌ایم.