بریده‌های کتاب قوی سیاه: اندیشه ورزی پیرامون ریسک

یکی از عموهایم پیوسته برایم تعریف می‌کرد که سی سال پیش تر که ثروتمندان فلسطینی به لبنان گریخته بودند، آن را یک چاره بسیار زودگذر می‌پنداشتند؛ ولی پس از گذشت شش دهه، آن دسته از ایشان که زنده مانده‌اند هنوز در آن دیار به سر می‌برند. با این همه وقتی به او می‌گفتم پس وضع ما نیز همان خواهد بود می‌گفت: "نه، البته که نه. اینجا فرق دارد. همیشه فرق داشته است." گویی آنچه بر دیگران رفته بود سزاوار او نبود.

چه کسی پاداش می‌گیرد؟ آن مدیر بانک مرکزی که از پدید آمدن رکود پیشگیری می‌کند، یا کسی که بر حسب اتفاق در آغاز رونق اقتصادی برای "تصحیح" خطاهای پیشینیان زمام کارها را در دست می‌گیرد؟ کدام ارجمندترند: سیاستمداری که از بروز جنگ پیشگیری می‌کند یا آنکه جنگ را می‌ آغازد (و شانس می‌آورد و پیروز می‌شود)؟ همه می‌دانند ما به پیشگیری بیش از درمان نیاز داریم؛ ولی کمتر کسی برای پیشگیری پاداش می‌دهد. ما کسانی را که نامشان در کتاب تاریخ ثبت شده است می‌ستاییم؛ ولی به بهای نشناختن کسانی که با وجود ایفای نقش، نامی از آنها در کتاب‌های ما برده نمی‌شود. ما انسان‌ها، تنها آفریده‌هایی سطحی اندیش نیستیم (این را می‌شود تا اندازه‌ای چاره کرد)، ما آفریده‌هایی بسیار بی‌انصافیم.

بودن من در اینجا حاصل یک رویداد کم احتمال است و من انگار این را از یاد برده ام.

افسوس که ما در نسخه کنونی نژاد بشر ، جوری ساخته نشده ایم که موضوعات انتزاعی را بفهمیم - ما به جسمانیت موضوع نیاز داریم. بختانگی و عدم قطعیت انتزاعی اند . ما به آنچه روی داده توجه داریم و بر انچه که می توانسته روی دهد چشم می بندیم. به سخن دیگر ، ما به طور طبیعی سطحی و کم عمقیم - این را نمی دانیم. این یک مشکل روانی نیست؛برخاسته از ویژگی بنیادین اطلاعات است . دیدن نیمه تاریک ماه دشوار است ؛ نور افکندن به آن نیمه نیاز به انرژی دارد . به همین سیاق ، نور افکندن به نادیده ، هم از نظر محاسبه و هم از نظر کوشش ذهنی ، هزینه دارد.

سر فرانسیس بیکن می گفت مهم ترین پیشرفت ها کمتر از همه قابل پیش بینی و"در بیرون مسیر تصورات " بوده اند

نظرات پیشگویان اقتصادی بیشتر به یکدیگر نزدیک است تا به پیامد رویداد . کسی دوست ندارد با جماعت همرنگ نباشد .

من گفتم قوی سیاه سه جنبه دارد : پیش بینی ناپذیری ، پیامد های و تبیین پذیری پس بینانه.

برای اینکه زندگی شاد داشته باشید باید تاثیر های کوچک را تا جای ممکن به شکل یکنواخت گسترانید. چندین خبر کمابیش خوب بر یک خبر مهم عالی برتری دارد.

هرچه دانسته های شخص از واقعیت تجربی مفصل تر باشد او اختلالات (مثلا حرف و حدیث) بیشتری می‌بیند و آن را به جای اطلاعات واقعی می‌گیرد.

خواهیم دید که خلاف نظر علوم انسانی، کمابیش هیچ کشفی، هیچ فناوری قابل اعتنایی، حاصل برنامه‌ریزی و طراحی نبوده؛ همه قوی سیاه بوده‌اند.