بریده‌های کتاب مومو

در جهان رازی بزرگ وجود دارد. رازی بزرگ و در عین حال عادی و پیش پا افتاده. تمام انسان‌ها در این راز سهمی دارند. همه می‌شناسندش. اما کمتر کسی درموردش فکر می‌کند. وجودش از نظر آدم‌ها چیزی بدیهی است و برای همین به‌هیچ‌وجه موجب شگفتی‌شان نمی‌شود. اسم این راز، زمان است. برای اندازه گیری‌اش ساعت و تقویم درست کرده‌اند. اما ساعت و تقویم برای این کار کافی نیست. چون هر کسی می‌داند که گاهی وقت‌ها یک ساعت برای آدم مثل یک عمر، طول می‌کشد. گاهی هم می‌بینی که یک ساعت، با یک چشم به هم زدن سپری می‌شود. تمامش بستگی به این دارد که در آن یک ساعت چه بر ما گذشته است. چون زمان، خودِ زندگی است. و زندگی در قلب انسان خانه دارد.

خلاصه ،اینکه هر گروهی به تناسب توان مالی اش آمفی تئاتر مخصوص خودش را داشت. اما در یک نقطه همه با هم موافق بودند. اینکه آمفی تئاتر چیز خیلی خوبی است. چون بدون استثنا تمام مردم شیفته ی آن بودند که سراپا گوش شوند و عاشقانه به تماشا بنشینند. و وقتی با تمام هوش و حواسشان صحنه های غم انگیز یا خنده دار را تماشا میکردند رفته رفته نمایش روی صحنه به طور شگفت آوری به نظرشان واقعی می.آمد بسیار واقعی تر از زندگی روزمره خودشان و مردم برای تماشای واقعیتی که با مال خودشان فرق داشت سر و دست می شکستند

آدم هر چقدر هم که دوست و رفیق داشته باشد فقط با چندتایشان احساس نزدیکی و صمیمیت میکند و همان چند نفر را به بقیه ی دوستانش ترجیح می دهد. مومو هم همین طور بود. دو تا دوست خیلی صمیمی داشت که هر دو هر روز می آمدند پیشش و هرچه داشتند با او قسمت میکردند یکی از این دوستها پیر بود و آن یکی جوان و مومو واقعاً نمیتوانست بگوید که کدامشان را بیشتر دوست دارد

جز مومو هیچکس نمیتوانست آن همه مدت منتظر بماند صبر داشت و متوجه جواب های پیرمرد میشد میدانست بپو چرا برای جواب دادن آن همه وقت صرف میکند برای آنکه هیچ وقت نمیخواست الکی حرف بزند؛ نمیخواست چیزی را که حقیقت نداشت به زبان بیاورد. چون به نظرش دروغ سرچشمه تمام بدبختی های دنیا بود دروغ های بسیاری که خواسته یا حتی ناخواسته و فقط به دلیل عجله کردن یا بی دقتی به زبان می آیند.

در تمام مدت دیدارشان مومو نتوانسته بود یک کلمه حرف بزند. در حالی که دوست داشت کلی چیز برایش تعریف کند.دخترک حال عجیبی داشت.انگار با پیدا کردن جیجی، حالا دیگر او را به راستی از دست داده بود.

«این همه تنهایی و بی کسی میدانی مثل چیست؟ مثل نفرینی بزرگ! نفرینی که لِهَت می‌کند، مثل بار سنگینی که زیرش خفه می‌شوی، مثل دریایی که تویش دست و پا میزنی و غرق می‌شوی، مثل عذابی که جزغاله ات می‌کند. تو از تمام آدمها سوا شده ای.»

مومو طوری گوش می‌داد که آدم‌های دو دل و ناامید یکهو دقیق می‌دانستند چه می‌خواهند و باید دنبال چه باشند‌.

مردم آن حوالی از شنیدن داستان هایی که در یک آن به ذهن جیجی می رسید خنده شان میگرفت. البته بعضی وقت ها هم قیافه ای جدی میگرفتند گفتند این کار خدایی صحیح نیست برای این چرت و پرت هایی که فقط و فقط ساخته و پرداخته ی ذهن خودت است از مردم پول هم میگیری؟ آن وقت جیجی میگفت تمام شاعرها هم همین کار را میکنند .خب یعنی میخواهید بگویید این مردم در قبال پولی که دادند هیچی نصیبشان نشده؟ اشتباه میکنید چون من درست همان چیزهایی را که دوست داشتند برایشان تعریف کردم حالا چه فرقی دارد که تمامش توی کتابهای تاریخی باشد یا نه

مثلا می‌گفت: می‌دانی مومو، بعضی وقتها آدم می‌بیند که خیابانی خیلی طولانی پیش رو دارد. بعد فکر می‌کند که آن خیابان، وحشتناک دراز است و هیچ‌وقت جارو کشیدنش تمام نمی‌شود. آن وقت آدم با عجله شروع می‌کند به کار. هی تندتر و تندتر جارو می‌زند. ولی هر بار که سرش را بلند می‌کند می‌بیند مسیر جلوی رویش هیچ کمتر نشده. برای همین آدم هی بیشتر به خودش فشار می‌آورد، ترس برش می‌دارد و آن‌قدر سرعتش را زیاد می‌کند که آخر سر از نفس می‌افتد و دیگر‌ نایی برایش باقی نمی‌ماند. و خیابان همچنان به همان درازی جلوی رویش است. آدم هیچ‌وقت نباید این‌طوری کار کند. آدم نباید یکهو به تمام خیابان فکر کند، متوجه هستی که؟‌ باید همیشه یادت باشد که فقط به قدم بعدی فکر کنی. به قدم بعدی و نفس بعدی و حرکت بعدی جارو... این جوری که کار کنی از کارت لذت می‌بری، و این خیلی مهم است! آن‌وقت یکهویی می‌بینی که تمام خیابان را قدم به قدم تمیز کرده ای، بدون این‌که حواست باشد....

کاری که موموی کوچک بهتر از هر کسی بلد بود: گوش دادن به حرف دیگران بود. شاید بعضی از خوانندگان فکر کنند خب اینکه چیز مهمی نیست هر کسی میتواند گوش بدهد. ولی تصورشان اشتباه است چون گوش دادن واقعی فقط از تعداد کمی از آدمها بر می آید و مومو در گوش دادن راستی راستی بینظیر بود و کسی نمی توانست به گرد پایش برسد. مومو طوری با دقت گوش میداد که در ذهن آدمهای احمق و نادان یکهویی فکرهای زیرکانه ای جرقه میزد نه اینکه مومو چیزی گفته یا سؤالی کرده باشد و این طوری طرف را به فکر انداخته .باشد نه مومو فقط می‌نشست و سراپا گوش میشد با تمام وجودش گوش میداد. در آن حال با چشمهای درشت و سیاهش زل میزد به آدم و آدم یکهو احساس میکرد که به فکرهای جالبی دست پیدا کرده است فکرهایی که همیشه در مغزش بوده اند و او تا آن موقع از وجودشان بی خبر بوده. مومو طوری گوش میداد که آدمهای دودل و ناامید یکهو دقیق میدانستند چه میخواهند و باید دنبال چه .باشند یا مثلاً خجالتی ها و ترسوها یکهویی احساس میکردند با شهامت و نترس شده اند یا مثلاً آدمهای غمگین و افسرده احساس خوشبختی و شادمانی میکردند.

زمان،خودِ زندگی است . و زندگی در قلب انسان خانه‌دارد .

راستی... مومو می توانست شعبده بازی کند؟.. یا وردی بلد بود که تمام ناراحتی ها و دلشوره ها را برطرف کند؟.. یا شاید کف بینی بلد بود یا به شکلی دیگر آینده را پیش بینی میکرد؟!.. نه هیچ کدام نبود.!.. کاری که مومو کوچولو از همه بهتر بلد بود « گوش کردن » بود شاید برخی بگویند: اینکه از همه بر می آید! اما این ادعایی بیش نیست چون گوش کردن حقیقی کار هرکسی نیست...

ظهر ها،وقتی همه چیز در هوای داغ به خواب می رود دنیا شفاف میشود،درست مثل یک رودخانه،تا تهش را میشود دید... آن پایین پایین ها،کف رودخانه،دنیای دیگری هست..!

چون زمان،خودِ زندگی است و زندگی در قلب انسان خانه دارد.