بریده‌های کتاب راه و رسم گوش دادن

وقتی گفت‌و‌گویی را تمام می‌کنید از خودتان بپرسید، الان چه چیزی از این آدم یاد گرفتم؟ امروز اصلی‌ترین دغدغهٔ این آدم چه بود؟ او چه احساسی دربارهٔ موضوع صحبت‌مان داشت؟ اگر نتوانید به این سؤال‌ها پاسخ بدهید، احتمالا باید روی گوش دادن خودتان کار کنید.

پسِ صحنهٔ مأنوس زندگی در قرن بیست‌و‌یکم، این‌طور، این‌چنین رقم می‌خورد: مردم به‌جای اینکه در کافه‌ها، رستوران‌ها، قهوه‌خانه‌ها و سرِ میزِ غذای خانه با همدیگر حرف بزنند، به گوشی‌هایشان خیره می‌شوند. اگر هم با یکدیگر حرف بزنند، گوشی را ـ که انگار بخشی از ملزومات محیط باشد ـ روی میز می‌گذارند. در فواصلی_مانند استفادهٔ گاه‌وبی‌گاه از چاقو یا چنگال_آن را برمی‌دارند و تلویحاً نشان می‌دهند که مصاحبت کنونی، به‌قدرِ کافی، دلچسب نیست. در نتیجه، مردم بدون اینکه کاملاً علتش را بدانند، به طرزِ رنج‌آوری احساسِ تنهایی می‌کنند.

بد گوش دادن، گزیده گوش دادن یا اصلا گوش ندادن به معنی محدود کردن درکتان از جهان و محروم کردن خودتان از تبدیل شدن به بهترین حالت ممکن است.

شنوایی فیل‌ها آن‌قدر حساس است که می‌توانند صدای نزدیک شدن ابرها را بشنوند.

اگر آدم‌ها ساده و بدون احساس به نظر می‌رسند، فقط به این معناست که خیلی خوب آنها را نمی‌شناسید.

وقتی گوش می‌دهید و واقعا حرف‌های طرف مقابل را «متوجه می‌شوید» امواج مغزی شما و فرد گوینده به معنای واقعی کلمه هماهنگ می‌شود.

مکث کردن بعد از نظرهای طرف مقابل می‌تواند واقعا به نفعتان تمام شود، زیرا نشانهٔ توجه است.

گوش دادن بیش از هر چیز به کنجکاوی نیاز دارد.

اگر نمی‌توانید به خوبی متوجه بشوید که شریک عاطفی‌تان ناراحت است یا نه، تلفن را روی گوش چپ بگذارید. اگر چپ دست هستید برعکسِ این کار را انجام بدهید.

در حالی‌که در گذشته، یکی‌یکی و شخصاً نزد دوستان و خانواده می‌رفتیم، حالا به‌احتمال زیاد پیام می‌دهیم، توییت می‌کنیم یا در رسانه‌های اجتماعی پست می‌گذاریم... اما چند بار فرصت یا تمایل داشته‌ایم که در گفت‌وگویی عمیق، طولانی‌مدت و شخصی با هرکدام‌شان غرق شویم؟ در تعاملات اجتماعی، گوشی را دست‌به‌دست می‌گردانیم تا به‌جای توصیف آنچه دیده یا تجربه کرده‌ایم، تصاویر را نگاه کنیم... توانایی گوش‌دادن به آدم‌ها، جای خود را به امکان دور کردن آن‌ها داده است.

اگر در هر موقعیتی که قرار می‌گیرید خیال کنید از پیش همه چیز را می‌دانید، توانایی‌تان برای رشد کردن، یاد گرفتن، برقراری ارتباط و تکامل یافتن محدود می‌شود. فکر می‌کنم شنوندهٔ خوب کسی است که با آغوش باز تجربه‌ها و نظرهای فردی دیگر را می‌شنود و دیدگاه او را به رسمیت می‌شناسد.

‎تقریبا از سال ۱۹۸۰ میلادی، تمام پیشرفت‌های شغلی در شغل‌هایی رخ داده است که به تعاملات اجتماعی بیشتری نیازمند بوده‌اند؛ در حالی‌که موقعیت‌هایی که غالبا به استدلال تحلیلی و ریاضی نیاز دارند در حال از بین رفتن‌اند.

حواس‌پرتی‌های دیجیتالی ذهن را درگیر می‌کند، اما حتی برای پرورش ذهن هم بی‌فایده است، چه برسد به پرورش عمق احساسات.

گوش‌دادن، بیش از هر فعالیتِ دیگری شما را به زندگی وصل می‌کند. گوش‌دادن به شما کمک می‌کند تا خودتان و همین‌طور هم‌صحبت‌هایتان را درک کنید.

هرچه بیشتر به کسی گوش دهید مثل دوست صمیمی یا عضوی از خانواده و هرچه بیشتر به حرفهای شما گوش بدهد، احتمال همفکرشدنتان بیشتر می شود .

کل ماجرای گوش دادن همین است . "همه فکری در سرشان دارند " چه فرزندتان، شریک عاطفی تان ، همکارتان ، مشتری یا هرکسی. خوب گوش دادن یعنی پی بردن به فکری که در ذهن یک نفر می گذرد و نشان دادن اینکه آن فکر آن قدر برایتان اهمیت دارد که می خواهید بدانید .

ما با دلبستگی‌هایمان در زندگی تعریف می‌شویم این دلبستگی‌ها با گوش‌دادن به دیگران شکل می‌گیرد. صدای انسانی به درون راه می‌یابد و به لحاظ جسمانی و عاطفی بر ما اثر می‌گذارد. ما با تکامل صاحب پلک‌هایی شده‌ایم تا بتوانیم چشمانمان را ببندیم، اما هیچ ساختار مشابهی برای بستن گوش‌هایشان وجود ندارد. این مسئله حاکی از این است که گوش دادن برای بقایمان ضروری است.

گوش‌دادن بیش از هر چیزی به کنجکاوی نیاز دارد. این‌که تصور کنید از قبل می‌دانید گفت‌وگویی چگونه پیش خواهد رفت، کنجکاوی را به فنا می‌دهد و گوش‌دادن را نابود می‌کند.

ما عاشق روزمرگی‌های‌مان و تقویم‌های دقیقی هستیم که به ما نشان می‌دهد دقیقاً انتظار چه چیزی را داشته باشیم. اما به طرز تناقض‌آمیزی، آنچه باعث می‌شود بیشتر احساس سرزندگی کنیم، عدم قطعیت است. به اتفاقاتی فکر کنید که زندگی تکراری‌تان را تکانی می‌دهد: مثل رفتن به جشن عروسی خویشاوندان یا رفتن به جایی که تا به حال نرفته‌اید. در این مواقع است که به نظر می‌رسد زمان اندکی کُند می‌شود و بیشتر احساس همراهی می‌کنید. همین امر در مورد تجربه‌های پرخطر نیز صادق است؛ مثل کوهنوردی. به لطف فعال شدن ماده شیمیایی شادی‌بخش در مغز (دوپامین)، از برخوردهای تصادفی با آدم‌ها بیشتر از جلسات از پیش برنامه‌ریزی‌شده لذت می‌برید. خبرهای خوب، پاداش‌های مالی و هدیه‌ها اگر غافلگیرانه باشند، لذت‌بخش‌ترند.

این جمله کلوین کولیج معروف است که، «هیچ کسی تابه‌حال به‌خاطر گوش دادن، از کار بیکار نشده است» فقط با گوش‌دادن است که همراه می‌شویم، درک می‌کنیم، پیوند می‌یابیم، همدلی می‌کنیم و در مقام انسان رشد می‌کنیم.