بریده‌های کتاب دو دستی (نوشته ها و عکس های سفر به ژاپن)

ساداکو نماد کودکان بی‌گناهی است که در هیروشیما و ناگازاکی رنج کشیدند، سوختند یا دچار بیماری‌هایی شدند که در سال‌های آینده آنها را از پای درآورد. ساداکو در روز بمباران دو ساله بود. او در لحظه انفجار از پنجره خانه‌اش به بیرون پرت شد. مادرش فکر می‌کرد او مرده، اما در کمال تعجب او را زنده پیدا کرد. او زنده ماند اما تشعشعات ناشی از انفجار او را به لوسمی یا سرطان خون دچار کرد و سال به سال حالش بدتر شد تا اینکه وقتی دوازده ساله بود، در بیمارستان بستری شد. یک افسانه ژاپنی می‌گوید که اگر کسی بیمار باشد و هزار درنای کاغذی بسازد، شفا می‌یابد. ساداکو از این افسانه خبردار شد و شروع کرد به ساخت‌ درناهای کاغذی و آویزان کردن آنها از سقف بیمارستان. اما حالش روز به روز بدتر و بدتر می‌شد. او فقط فرصت یافت ۶۴۴ درنا بسازد و روز بیست و پنجم اکتبر ۱۹۵۵ از دنیا رفت. همکلاسی‌هایش ۳۵۶ درنای دیگر ساختند و با او به خاک سپردند. حالا درناهای کاغذی در همه جای دنیا یادآور سودوکو و همه کودکان بی‌گناهی است که در جنگ‌ها و به خاطر جاه طلبی سیاستمداران جان می‌سپارند.

اومه توصیه می‌کند هورت بکشم چون آشپز های رستوران خیلی خوشحال. می‌شوند که این کار را انجام دهم! هیچ چیز مثل عادت های غذایی نمی‌تواند نسبی بودن رفتار های انسانی را ثابت کند.

چقدر ما آدم‌ها بی‌رحمیم و چقدر وقتی که پای مصالح کثیف سیاسی پیش بیاید، تنها چیزی که برایمان اهمیت ندارد جان هم‌نوعانمان است.

چقدر ما آدم ها بی رحمیم و چقدر وقتی که پای مصالح کثیف سیاسی پیش بیاید ، تنها چیزی که برایمان اهمیت ندارد جان هم نوعانمان است.

ژاپنی ها،اونسن را جایی می‌دانند برای آرامش از یک طرف و احساس برابری از طرف دیگر.برای همین است که اینجا همه باید برهنه باشند تا مبادا لباس هایشان عاملی باشد برای فخر فروشی به یکدیگر. پ.ن:اونسن چشمه ها و استخر های آب گرم طبیعی است

ولی یه چیزی که خیلی برای ما مهمه، تمرکز ه. یعنی قرار نیست یه ژاپنی همه کاربلد باشه و همه چیز بدونه. اون ممکنه توی زندگیش به کار بلد باشه، اما توی همون به کار بهترینه.

برای لذت بردن از زندگی نباید منتظر کامل شدن و بی نقص بودن آن باشیم.

نسبت سس سویا و غذای ژاپنی مثل نسبت سال جدید شمسی و تورم است. قبل از اینکه سال جدید بیاید، تورم آمده و جا خوش کرده. ژاپنی‌ها هم اول سس سویا می‌آورند، بعد غذا.

تاکنون می‌گوید:《یه چیزی که برای ما خیلی مهمه، تمرکزه.یعنی قرار نیست یه ژاپنی همه کار بلد باشه و همه چیز بدونه.اون ممکنه توی زندگی‌ش یه کار بلد باشه، اما توی همون یه کار بهترینه!》

خانم‌های کیمونوپوش با چنان عشق و ظرافتی گل‌ها را کنار هم می‌چینند که انگار‌ خداوند دارد رامسر را خلق می‌کند.

دائم عذرخواهی کردن عادت ژاپنی هاست.انگار همیشه یک روح گناهکار در کالبد آن‌ها در تقابل با وجدان آرامشان است!

اولین جای که امید مرا می‌برد، اونسن هانایو است. اونسن‌ها در واقع حمام‌های آب گرم طبیعی هستند که از عمق زمین می‌جوشند و حرارتشان را کوه‌های فعال آتش‌فشانی می‌گیرند. با آنکه نیاز به آوردن هیچ وسیله‌ای نیست، امید کیفی در دست دارد و وقت ورود آن را به مردی می‌دهد که وظیفه‌اش دادن بلوز و شلوارک سبک به مشتری‌هاست. امید می‌گوید: «چند ماه پیش با یکی از دوستانم اومده بودیم و اون اشتباهی بلوز و شلوارکش رو به جای اینکه وقت رفتن تحویل بده، با خودش برده بود. حالا من اون‌ها رو پس آوردم.» می‌پرسم: «پس چرا به جای تو اون داشت عذرخواهی می‌کرد؟» می‌گوید: «آره، می‌گفت ببخشید، تقصیر ما بوده که وقت رفتن به دوست شما یادآوری نکرده بودیم؛ وگرنه اون که تقصیری نداشته!» این عذرخواهی دائم، عادت ژاپنی‌هاست. انگار همیشه یک روح گناهکار در کالبد آن‌ها در تقابل با وجدان آرامشان است!

آمریکایی ها معتقد بودند که برای به زانو در آوردن امپراطوری ژاپن یا باید دست کم شصت و هفت شهر ژاپن به طور کامل ویران شود یا اینکه آمریکایی‌ها دست به یک تجربه ویرانگر بزنند:《امتحان اولین بمب اتمی جهان!》

جالب اینجاست که در بسیاری از شهر های کوچک ژاپن، ان جی او‌های محلی از مردم پول جمع می‌کنند تا درباره آن شهر انیمه‌ای ساخته شود و یا اینکه در انیمه های معروف، بخشی از قصه در آنجا اتفاق بیافتد.

«اوتاکو توریسم» اصطلاحی است که این روزها زیاد شنیده می‌شود. شکلی از مسافرت به ژاپن که بهانه‌اش قرار گرفتن در فضای انیمه‌ها و مانگاهای ژاپنی است. خود ژاپنی‌ها سال‌ها پیش چنین تجربه‌ای را در کانادا داشتند. بعد از آنکه خودشان انیمه «آن‌شرلی» را ساختند که قصه‌هایش در جزیره «پرنس ادوارد» کانادا اتفاق می‌افتاد، قصه دختر مو قرمز انیمیشن آنقدر جذاب بود که سالن هزاران نفر را به سوی آن نقطه دور روانه می‌کرد و البته هنوز هم می‌کند. بسیاری به جزیره می‌رفتند تا عقد ازدواجشان را در همان کلیسایی ببندند که پیش از این آن‌شرلی بسته بود. ... جالب اینکه در بسیاری از شهرهای کوچک ژاپن، ان جی اوهای محلی از مردم پول جمع می‌کنند تا درباره آن شهر انیمه‌ای ساخته شود و یا اینکه در انیمه‌های معروف، بخشی از قصه در آنجا اتفاق بیفتد.

گاهی باید ترس ها را توی کوله پشتی انداخت و کوله را آویزان کرد از شاخه ای و دل به حادثه ها سپرد. می دانم سخت است؛ اما زندگی را مگر چیزی جز سختی ها معنا می دهد؟

هیچ چیز دوام نمی آورد، همه چیز تمام می شود و هیچ چیز کامل نیست.