بریده‌های کتاب پسری که قبلا بودم!

تلاش برای از بین بردن امید مثل تلاش برای تمیز کردن شن از توی کیف شناست، همیشه یکی دوتا دونه تهش باقی می مونه .

بعضی وقت ها ما به حس گناه با اندوهمون می چسبید، چون آخرین چیزیه که ما رو به آدمی که از دست دادیم وصل می کنه .دلمون نمی خواد رهاش کنیم، چون احساس می کنیم دیگه چیزی برامون باقی نمی مونه .

شب قبل از خواب همچنان به او فکر میکنم به خودم میگویم رو و ابن چیز ها وجود نداره. آدم ها بعد از مرگ برنمیگردن. اما نمی توانم جلوی صدای بی رمقی را بگیرم مه پس از ذهنم ازم می پرسد: اگه برگردن چی؟

چه‌قدر خنده دار است. هرچیزی که یک انسان معمولی را خوشحال می‌کند، بیش از هر چیز دیگری من را غمگین می‌کند . .

تا زمانی که هنوز به یادشی، هیچ وقت مجبور نمی شی واقعا باهاش خداحافظی کنی.

<<رها نکردن خطرناکه، چون تا زمانی که رها نکنی، نمیتونی به یاد آوردن رو شروع کنی.>>