بریده‌ کتاب‌های نود و سه (آخرین رمان ویکتورهوگو)

من اقیانوس ام. جزرومد دارم. به هنگام جزر عمق مرا می‌بینند و در وقت مَد، امواج بلندم را.

آدمی از خطر می‌گریزد اما کنجکاو است، و می‌خواهد همه چیز را بداند و همین حس کنجکاوی به زن‌ها شجاعت و شهامت می‌بخشد.

هرچند تنها مانده بود، اما نمی‌توانست بخوابد. دو نوع تب به جان او افتاده بود: تب بیماری و زخم خوردگی و تَبِ شوق و شادی.... پ ن: یعنی تمام شد حس و حال با این تفسیر هوگو 🥹🥲

در دریا ناخدا خداوند است. باید زمام کشتی را به او سپرد و باید گذاشت که هرکاری که می‌خواهد بکند.

اگر شما در کنار من نبودید، بزرگ میشدم، اما کوچک می‌ماندم.

افکار و تصورات بی حد و مرزی داشت. از رؤیایی به رؤیای دیگر می رفت و هر مانعی را در عالم خیال از سَرِ راه برمی‌داشت. آدمی اگر روی پله اول چنین نردبانی قدم بگذارد، دیگر در جای خود نمی‌ایستد و تا بی‌نهایت بالا میرود.

دست یافتن به پیروزی نوعی سرمستی است و اگر نومیدی در جهان نبود، امید از هر قدرتی فراتر می‌رفت.

لوزدوپره:.... «رسم این است که هرکس با ما هم عقیده نباشد به او می‌گوییم جنایتکار» 🥲

کشیش گفت: به خدا بیندیشید. دیگر در زمین برای شما جایی نیست.