بریده‌های کتاب نود و سه (آخرین رمان ویکتورهوگو)

اگر شما در کنار من نبودید، بزرگ میشدم، اما کوچک می‌ماندم.

افکار و تصورات بی حد و مرزی داشت. از رؤیایی به رؤیای دیگر می رفت و هر مانعی را در عالم خیال از سَرِ راه برمی‌داشت. آدمی اگر روی پله اول چنین نردبانی قدم بگذارد، دیگر در جای خود نمی‌ایستد و تا بی‌نهایت بالا میرود.

دست یافتن به پیروزی نوعی سرمستی است و اگر نومیدی در جهان نبود، امید از هر قدرتی فراتر می‌رفت.

لوزدوپره:.... «رسم این است که هرکس با ما هم عقیده نباشد به او می‌گوییم جنایتکار» 🥲

کشیش گفت: به خدا بیندیشید. دیگر در زمین برای شما جایی نیست.

_برای خودش چیزی نگه نداشت. سربازی گفت: _لابد گرسنه نیست. گروهبان گفت: _نه، برای اینکه مادر است.

گروهبان زیر لب گفت: برای خودش چيزی نگه نداشت. سربازی گفت: لابد گرسنه نیست. گروهبان گفت: نه، برای اینکه مادر است.

کشیش‌ها هم سرباز شده‌اند! دیگر نه اسقف‌ها اسقف‌اند نه ژنرال‌ها ژنرال!

دردهای بزرگْ روح را بی‌اندازه وسعت می‌دهند.

دریا هرگز خواسته‌اش را زودتر ابراز نمی‌کند. در گرداب همه چیز هست، حتی نیرنگ. به عبارتی دریا راه و رسم خود را دارد: پیش می‌آید و پس می‌رود؛ پیشنهاد می‌دهد و پس می‌گیرد؛ طرح طوفان می‌ریزد و صرف نظر می کند؛ وعده گرداب می‌دهد و عمل نمی‌کند؛ شمال را تهدید می‌کند و به جنوب ‌می‌تازد.

من اقیانوس ام. جزرومد دارم. به هنگام جزر عمق مرا می‌بینند و در وقت مَد، امواج بلندم را.