بریده‌های کتاب مده آ

خطاکاران و نادانان! این است تنها نام شایسته برای آن گذشتگانی که آوازهایی سرودند که شادیِ زندگی را به جشن‌ها و مهمانی‌ها و بساط شادخواری آوَر‌َد، اما هیچ گاه نغمه یا چنگی خوش‌نوا نیافتند تا غم های ملال‌آور آدمی را از دل ببرد، غم‌هایی که مرگ‌آورند و کاشانه‌ها را ویران می‌سازند.

+عشق‌های کهنه سست‌تر از عشق‌های نواَند، و آن مرد دیگر یار این خانه نیست.

ما میرایان ایم و باید که با شکیبایی مصائب را تاب آوریم‌.

باشد که من چیزهای سودمند را دردناک نبینم، باشد که خوشبختی را تیره‌روزی نبینم.

" هیچ‌ چیز نیکی بی همراهی عشق نمی‌بالد. "

اما او دشمن آنانی شده که باید دوستشان بدارد .

مهربانی همواره مایه تباهی من بوده است .

کودکان گرد افکار اندوهبار نمی‌گردند.

«اگر من راهی یا ابزاری یافتم تا با آن شویَم را برای این ستم‌ها که بر من روا داشته کیفر دهم، از شما خواهانِ یک چیزم: خاموشی‌تان. زن در بسیار جاها آفریده‌ای ترسوست، که دلِ ستیزه ندارد و چشمش بر رویینه خیره می‌ماند؛ اما اگر در عشق بر او ستم کنند، دلی مرگ‌آورتر از دل او نیست.»

باشد که هرگز، هرگز، بی سرزمین نباشم. بی‌آن، زندگی دردناک، اندوه‌بار و سراسر نومیدی‌ست که آدمی تاب آن ندارد‌. اگر این باشد، بگذار بمیرم و اين زندگی را به پایان رسانم. هیچ مصیبتی بدتر از بی‌وطنی نیست.

اما خشم راه بر چاره‌گری می‌بندد، خشمی، که در جهان سرچشمه بسیاری از تیره روزی‌هاست.

مهربانی هماره مایهٔ تباهی من بوده است.

+...خطاکاران و نادانان! این است تنها نام شایسته برای آن گذشتگانی که آوازهایی سرودند که شادیِ زندگی را به جشن‌ها و بساط شادخواری آوَرَد، اما هیچ‌گاه نغمه یا چنگی خوش نوا نیافتند تا غم‌های ملال‌آور آدمی را از دل ببرد؛ غم‌هایی که مرگ آورند و کاشانه‌ها را ویراندمی‌سازند؛ و چه موهبتی از آنِ آدمیان می‌شد اگر برخی از این نعمه‌ها، ناخوشان را درمان می‌کرد؟...

«نه تو و نه آن شاه‌دختت نباید امید می‌داشتید که عشق مرا خوار کنید، مرا به ریشخند گیرید و پس از آن سعادتمند زندگی کنید؛ و نیز کرئون، آن میانجیِ زناشویی، نباید امید می‌داشت که مرا از این سرزمین برانَد بی آنکه کیفر بیند. پس، باز هم بگو. اگر می‌خواهی مرا ماده‌ببر بنام، یا هیولایی که در کرانۀ توسکان پدیدار می‌شود. این‌ها را دیگر به پشیزی نمی‌گیرم، من قلب تو را از سینه‌ات بیرون کشیده‌ام.»

عشق های کهنه سست‌تر از عشق های نواَند.

دلتنگ آن شادمانی که هرگز نداشته نمیشود.

«باشد که هرگز از آنِ من نباشد... سعادتی که زخم می‌زند، آن خوشی که روحم را می‌آزارد.»