بریده‌ کتاب‌های مده آ

ما میرایان ایم و باید که با شکیبایی مصائب را تاب آوریم‌.

باشد که من چیزهای سودمند را دردناک نبینم، باشد که خوشبختی را تیره‌روزی نبینم.

کودکان گرد افکار اندوهبار نمی‌گردند.

«اگر من راهی یا ابزاری یافتم تا با آن شویَم را برای این ستم‌ها که بر من روا داشته کیفر دهم، از شما خواهانِ یک چیزم: خاموشی‌تان. زن در بسیار جاها آفریده‌ای ترسوست، که دلِ ستیزه ندارد و چشمش بر رویینه خیره می‌ماند؛ اما اگر در عشق بر او ستم کنند، دلی مرگ‌آورتر از دل او نیست.»

اما خشم راه بر چاره‌گری می‌بندد، خشمی، که در جهان سرچشمه بسیاری از تیره روزی‌هاست.

مهربانی هماره مایهٔ تباهی من بوده است.

«نه تو و نه آن شاه‌دختت نباید امید می‌داشتید که عشق مرا خوار کنید، مرا به ریشخند گیرید و پس از آن سعادتمند زندگی کنید؛ و نیز کرئون، آن میانجیِ زناشویی، نباید امید می‌داشت که مرا از این سرزمین برانَد بی آنکه کیفر بیند. پس، باز هم بگو. اگر می‌خواهی مرا ماده‌ببر بنام، یا هیولایی که در کرانۀ توسکان پدیدار می‌شود. این‌ها را دیگر به پشیزی نمی‌گیرم، من قلب تو را از سینه‌ات بیرون کشیده‌ام.»

عشق های کهنه سست‌تر از عشق های نواَند.

«باشد که هرگز از آنِ من نباشد... سعادتی که زخم می‌زند، آن خوشی که روحم را می‌آزارد.»