بریده‌های کتاب چرا می خوابیم: قدرت خواب و رویا

هیچ جنبه‌ای از بدن انسان از اثرات مخرب و مضر کمبودِ خواب در امان نیست.

"بهترین پُل بین ناامیدی و امید، یک خواب خوب شبانه است."

هنگامی که خواب کافی ندارید، بدن به خصوص درمورد از دست‌دادن چربی خسیس می‌شود. در عوض توده‌ی ماهیچه کاهش می‌یابد، در حالی که چربی حفظ می‌شود. خوش‌اندام شدن در نتیجه رژیم هنگامی که زمان خواب‌تان را کوتاه می‌کنید، بعید است. این کاهش وزن، زیان‌بخش‌تر از چاقی است.

جایی درون گیاه، یک ژنراتور ریتمیِ بیست و چهار ساعته وجود داشت که می توانست زمان را بدون هیچ گونه نشانه ای از دنیای خارج، مانند نور روز، دنبال کند.

ارزیابی هوشیاری فرد در طول بیست و چهار ساعت محرومیت از خواب، روشی است که دانشمندان می توانند از طریق آن نشان دهند که دو نیرویی که تعین کننده ی زمان خواب و بیداری اند ـ یعنی ساعت بیولوژیکی بیست و چهار ساعته و سیگنال خواب آلودگی آدنوزین ـ مستقل هستند و می توانند بر خلاف فرایند معمولشان همگام با هم پیش نروند.

سطح گردش کافئین در حدود سی دقیقه پس از مصرف آن به اوج خود می رسد. نیمه ی عمر کافئین به طور متوسط پنج تا هفت ساعت است. کافئین ـ که نه تنها در قهوه، بعضی از چای ها و نوشیدنی های انرژی زا زیاد است، بلکه در غذاهایی مانند شکلات تلخ، بستنی و همچنین داروهایی مانند قرص های کاهش وزن و مُسکن ها نیز وجود دارد ـ یکی از متداول ترین مقصرانی است که باعث می شود افراد به راحتی به خواب نروند.

جغد یا چکاوک بودن یک بزرگسال، که «تیپ زمانی» آنها هم شناخته می شود، قویا توسط ژنتیک تعیین می شود. (جغدها در مقایسه با چکاوک ها روز خود را دیرتر و با تاخیر آغاز می کنند.) این خطای آگاهانه ی آنها نیست، بلکه سرنوشت ژنتیکی شان است.

نور روز تنها سیگنالی نیست که مغز می تواند به منظور تنظیم مجدد ساعت بیولوژیکی از آن استفاده کند، اگرچه این سیگنال، در صورت وجود، سیگنال اصلی و ترجیحی است. مغز می تواند از علایم خارجی دیگری مانند غذا، ورزش، نوسانات دما و حتی تعاملات اجتماعی، که مرتبا و در زمان های معین انجام می شوند، نیز استفاده کند.

برخلاف فشار خواب، ساعت بیولوژیکی به خواب بودن یا بیدار بودنتان توجهی نمی کند. شکل آهسته و ریتمیک آن دقیقا بر این اساس که چه ساعتی از شب یا روز است بالا و پایین می رود.

افزایش سن هم سرعت پاک سازی کافئین را تغییر می دهد: هرچه پیرتر باشیم، از بین رفتنِ کافئین در مغز و بدن ما بیشتر طول می کشد و بنابراین نسبت به تاثیر آن در مختل کردن خواب حساس تر می شویم.

خواب به طور بالقوه می تواند آزمایشی زود هنگام باشد برای فهمیدن اینکه کدام نوع از زوال عقل در حال گسترش است.

تمرین منجر به موفقیت نمی‌شود. بلکه این تمرین و به دنبال آن یک خواب شبانه است که به موفقیت می‌انجامد.

وقتی که خواب شما کم باشد، اشتهای‌تان حتی بعد از یک وعده‌ی غذایی شاهانه هم ناراضی باقی می‌ماند... یک بدن محروم از خواب در میان وفور از قحطی می‌نالد.

از آنجایی که ریتم بیولوژیکی ما نه دقیقا بلکه تقریبا بیست و چهار ساعت است، نام گذاری جدیدی لازم بود: ساعت بیولوژیکی ـ یعنی ساعتی که تقریبا یک روز یا در حدود یک روز است و نه دقیقا یک روز.

دو عامل اصلی وجود دارد که تعیین می کند شما چه زمانی می خواهید بخوابید و چه زمانی می خواهید بیدار شوید. عامل اول سیگنالی است که از ساعت بیست و چهار ساعته ی داخلی شما، که در اعماق مغزتان قرار دارد، پخش می شود. عامل دوم ماده ای شیمیایی است که در مغز شما ترشح می شود و «فشار خواب» ایجاد می کند.

آیا به طورِ معمول خواب کافی دارید یا نه؟ یک راه آسان این است که به این دو سوال ساده پاسخ دهیم. اول اینکه، آیا، به هنگام صبح و وقتی از خواب بیدار می شوید، می توانید ساعت ده یا یازده صبح دوباره بخوابید؟ اگر جواب «بله» باشد، به احتمالِ زیاد اندازه یا کیفیت خواب شما کافی نیست. دوم آنکه، آیا می توانید قبل از ظهر بدون کافئین عملکرد بهینه ای داشته باشید؟ اگر جواب «خیر» است، به احتمالِ زیاد برای درمان وضعیت کمبود مزمن خوابتان در حال خوددرمانی هستید.