صیونیزم نیچه‌ای فقط صیونیزم سیاسی نبود که هرصل بنیان نهاد و دیگرانی پس گرفتند. هر سیاستی تبلیغات، ادبیات و فرهنگ خود را نیاز دارد . همانطور که شعر ادلشتات لازم بود تا اعتراض یهودی شود، اینجا هم شعر، داستان، یادداشت‌های ادبی و حتی طنز لازم بود تا صیونیزم به عنوان یک جنبش یهودی مبتنی بر اراده معطوف به قدرت بتواند توده‌ها را به حرکت درآورد . اگر تبلیغات و ادبیات و فرهنگ متناسب پدید نمی‌آمد ، خیلی زود صیونیزم یک ارتداد یهودی سخیف متناسب با اوضاع آشفته روزگار تلقی می‌شد و با چند ردیه و فتوا کارش به ناکجا آباد می‌کشید .

من و شما حتی اگر در رفتاری نامعقول، اسرائیل را یک کشور بدانیم، کارنامه جنگی این گروه تروریستی خود اصرار دارد که ما هنوز و همواره با یک گروه تروریستی و انسان ستیز سر و کار داریم، نه چیزی دیگر.

وقتی از فاصله بین یهودیت و صهیونیزم حرف می‌زنیم فقط به این دلیل نیست که چند نفر یهودی سنتی این‌ سو و آن‌ سوی عالم پرچم اسرائیل را آتش می‌زنند. داستان کمی عمیقتر و از سوی دیگر است. صهیونیزم مشکلی در اتحاد با یهودی‌کش ها نداشت، اما با رفع تبعیض چرا.

مشهور است که بسیاری از کوشندگان نخستین صهیونیزم متاثر از نیچه بوده اند.

من [نویسنده] در این فصل در مورد اینکه یهودیان را چه‌طور کشته‌اند بحثی نمی‌کنم. ... وقتی جان انسانی را به قصد بستانند، چه فرقی می‌کند که سرش را ببرند، یا آن‌قدر او را گرسنگی بدهند که جان بسپارد، یا او را با گاز خفه کنند؟ نهایتا این‌ها میزان پلشتی قاتل یا میزان خصومت طرفین را نشان بدهد. ... آنچه برای من مهم است این است که عده‌ای را به خاطر این که فرزند خانواده‌ای و خانواده‌هایی هستند، به خاطر دین، نژاد، یا فرهنگ کشته‌اند بی این که جرمی کرده باشند یا در جنگ با کسی بوده باشند.

اگر برای من و شمای فارسی زبان هر نفسی که فرو می‌رود مُمِد حیات است و چون برون می‌رود مفرح ذات، برای فلسطینی فرو دادن نفس یعنی من هنوز هستم و بیرون دادن آن یعنی با اشغال کنار نمی‌آیم.

منافع «من»، منافع «گروه یا ایدئولوژی من»، یا «منافع اسرائیل» ؟ هویت من هویت شهرک من است؟ یا من بدون شهرک هم هویت خودم را دارم و شاید آسوده تر؟ این ها پرسش های یک اسرائیلی، خصوصاً اسرائیلی شهرک نشین نسل های بعداز خودش است.

فیلم زامبی دیده‌اید؟ نیمه‌مردگانی مهاجم و دور از هرگونه خوی انسانی که با گزیدن انسان‌ها آن‌ها را مثل خود می‌کنند. صیونیزم یک فیلم در ژانر زامبی است در سینمای جهان و بر پرده‌ای به بزرگی فلسطین.

وقتی از اسرائیل صحبت می‌کنیم، چنان که دیدید از مدعایی وقیح صحبت می‌کنیم. وقتی تروریزم بین‌المللی مدعی حاکمیت شود، مدعی تمام ملزومات حاکمیت نیز می‌شود، اما فقط به این شرط که خودش بپسندد. به کشوری حمله می‌کند به این بهانه که تو فلان قطع‌نامه‌ی سازمان ملل را انجام نداده‌ای و خود به هیچ‌یک از قطع‌نامه‌های مجمع عمومی و شورای امنیت این سازمان عمل نمی‌کند. از جمله چیزهایی که اسرائیل مدعی آن است، ارتش و جنگ است. این که هر بار متذکر شویم که این ارتش نیست و همان سازمان‌های تروریستی مجتمع شده است، یا بگوییم جنگ نیست بلکه یک حمله‌ی تروریستی با عظیم‌ترین سلاح‌های جنگی است، فقط متن را طولانی‌تر و پی‌گیری آن را دشوارتر می‌کند. یک‌بار به خاطر بسپاریم وقتی از ارتش اسرائیل حرف می‌زنیم در واقع داریم به مجتمع هاگانا و چند گروهک تروریستی اشاره می‌کنیم و وقتی از جنگ اسرائیل با کشوری یا مردمی می‌گوییم، ماجرا چیزی جز حمله‌های وحشیانه بدون درنظر گرفتن قوانین بین‌المللی و با در دست داشتن انواع سلاح‌های مجاز و غیرمجاز نیست.

برای آنان یهودی و غیریهودی فرقی نمی‌کند؛ یهودیت بهانه است.

بسم الله در اینجا فقط برای زدودن این توهم که در زمان پهلوی اسرائیل متحد ایران بوده و ایران از این روابط سود می برده، گفته ای از یعقوب شاپیرا از مسئولان وزارت دفاع اسرائیل را درباره ی این روابط نقل می کنم: در ایران آن ها با ما مثل شاه ها رفتار می کردند. ما در حد سرگیجه آوری با آنها معامله می کردیم. بدون پیوندهایمان با ایران، نمی توانستیم پول برای توسعه ی تسلیحاتی که امروز در خط مقدم دفاع از اسرائیل به کار می بریم داشته باشیم. او دارد از پروژه ی سفارشی شاه به اسرائیل برای گسترش صنایع موشکی ایران حرف می زند. اسرائیلی ها در این پروژه مقدار زیادی پول، نفت و اطلاعات گرفتند و در نهایت چیزی به شاه تحویل ندادند. پول ها همان طور که شاپیرا ذکر می کند صرف گسترش تسلیحات اسرائیلی شد.

فیلم زامبی دیده‌اید؟ نیمه‌مردگانی مهاجم و دور از هرگونه خوی انسانی که با گزیدن انسان‌ها آن‌ها را مثل خود می‌کنند. صهیونیزم یک فیلم در ژانر زامبی است در سینمای جهان و بر پرده‌ای به بزرگی فلسطین.

ترومن که بود؟ سی و سومین رئیس جمهور ایالات متحده ، عضو حزب دموکرات، کسی که دستور داد دو بمب هسته ای روی ژاپن بیندازند. خصوصا کسی که دستور انداختن دومین بمب را داد، در حالی که ژاپن دیگر تسلیم شده بود. کسی که اصل چهار ترومن را تصویب کرد که به بقیه ی کشورهای دنیا می گفت باید چه طور رفتار کنند و دلیلش هم این بود که آمریکا می خواهد.