بریده‌های کتاب ابله

هیچ چیز را نباید از بچه‌ها پنهان کرد، به این بهانه که بچه‌اند و باید صبر کرد تا بزرگ شوند. چه فکر غم‌انگیز و نابجایی! بچه‌ها خوب متوجه می‌شوند که والدین‌شان آن‌ها را زیاد کوچک و بی‌شعور می‌شمارند، حال آنکه آن‌ها همه چیز می‌فهمند. آدم بزرگ‌ها نمی‌دانند که کودکان‌شان حتی در تنگناهای دشوار می توانند با راهنمایی‌های بسیار هوشمندانه راه‌گشا باشند.

اشتباهی که اغلب صورت می‌گیرد ، در اثر هجوم اوهام به ذهن است.

در درمانگاه شنایدر بیماری بود بسیار بدبخت. به قدری بدبخت، که نظیرش مشکل پیدا می‌شود. او را به شنایدر سپرده بودند که جنونش معالجه شود ولی من گمان می‌کنم او دیوانه نبود بلکه فقط بیش از اندازه رنج کشیده بود و بیماری‌اش همین بود.

پس از این پاسخ جوان با دقت سراپای این آقای «از همه جا باخبر» را برانداز کرد. از این گونه اشخاص گاهی در طبقه‌ی خاصی از جامعه یافت می‌شوند. آن‌ها از همه چیز مطلع اند؛ زیرا تمام کنجکاوی و استعدادشان _ بنابر قول یکی از متفکران معاصر _ به دلیل عدم وجود منافع و افکار حیاتی مهم‌تر، دائم به یک سو متوجه می‌شود. حدود اطلاعات «از همه جا باخبر ها» بسیار محدود است.

این‌ها هیچ‌یک لیاقت این را ندارند که خم شوند و دستمالی را که از دستتان افتاده باشد، بردارند.

تنها برا اثر تنبلی است که افراد سعی می‌کنند در نخستین ملاقات نسبت به یکدیگر قضاوت کنند و همین امر موجب می‌شود یکدیگر را به خوبی نشناسند.

میخواهم اقلا یک نفر باشد، که من با او از همه چیز همانطور حرف بزنم که با خودم حرف میزنم ...

نمی‌شود همه چیز را یکباره فهمید؛ کمال که یکباره به‌دست نمی‌آید! برای رسیدن به کمال باید نخست از نفهمیدن شروع کرد و، اگر زود بفهمیم، آن وقت شاید درست نفهمیم...

تا اینکه همه، حتی شنایدر ، مرا سرزنش کردند که چرا با آنان چون بزرگسالان سخن می‌گویم و هیچ چیز را از آنها پنهان نمی‌کنم. من هم پاسخ دادم که دروغ گفتن به بچه ها شرم‌آور است؛ زیرا آنها به طور عادی از همه چیز مطلع اند. هرگاه حقایق را از آنان پنهان کنیم، بالاخره بدان پی خواهند برد؛ منتها به گونه‌ای ناشایست. من گفتم کافی است که هر کس کودکی خود را به یاد آورد، اما آنها موافق نبودند...

+ محکوم به گیوتین در لحظه اعدام: ببخشید فقط یک لحظه! _ مگه با یک لحظه چه کاری می‌تونست بکنه؟ + قطعا یک لحظه، برای او به اندازه‌ی یک عمر ارزش داشته.

قدرت که زیاد نیست، سرکشی نیز حقیر است.

نه من به کودکان چیزی می‌آموزم و نه او ، بلکه هردوی ما از کودکان درس می‌گیریم.

در تشویش بود و اعصابش با تنشی رنج‌آور سخت عذابش میداد و در عین حال احساس می‌کرد که احتیاجی عجیب به تنهایی دارد. دلش می‌خواست تنها باشد تا خود را کاملا به این تنش دردناک تسلیم کند و اصلا در فکر یافتن کوچک‌ترین مفرّی نباشد. از تلاش برای حل مسائلی که مثل آوار بر روح و قلبش فرو ریخته بود بیزار بود. پیش خود، بی‌آنکه آگاه باشد که چه می‌گوید آهسته تکرار می‌کرد:《 مگر این‌ها همه تقصیر منست؟》

اطراف ما مملو از زیبایی هاست؛ کافیه به یک بچه نگاه کنید یا به طلوع آفتاب. حتی سبزه ای که سر از خاک بیرون میاره و چشمانی که شمارو نگاه میکنن و دوستتون دارن.

آدم ها سال ها عمر میکنند؛ اما هرگز زندگی کردن را فرا نمی‌گیرند.

به نظر من بهتر است آدم بدبخت باشد و آگاه تا اینکه خوشبخت باشید و بی خبر.

به همان اندازه که انسانیت صنعتی‌ تر و پر صدا تر می‌شود، آرامش رخت برمی‌بندد.

ولی می‌گفت هیچ چیز در این هنگام برای او تاب‌رباتر از این فکر مدام نبود که 'چه می‌شد اگر نمی‌مردم؟ چه می‌شد اگر زندگی به‌ من بازداده می‌شد؟ آن وقت این زندگی برایم بی‌نهایت می‌بود و این بی‌نهایت مال من می‌بود! از هر دقیقه‌ آن یک قرن‌ می‌ساختم و یک لحظه‌ از آن را هدر نمی‌دادم. حساب هر دقیقه آن را نگه می‌داشتم تا یکی‌شان را تلف نکنم.'

و لابد آن بقچه تمام دار و ندار تو در این دنیا است؟

اعتراف میکنم که در برابرتان به گناهی بزرگ آلوده شده ام؛ زیرا من شما را دوست دارم و دوست داشتن کمال، گناهی است نابخشودنی.