بریده‌های کتاب بوف کور

در زندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد.این دردها را نمی‌شود به کسی اظهار کرد،چون عموما عادت دارند که این دردها‌ی باور نکردنی را جزو اتفاقات و پیش آمدهای نادر و عجیب بشمارند و اگر کسی بگوید یا بنویسد،مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می‌کنند آن را با لبخند شکاک و تمسخر آمیز تلقی بکنند،زیرا بشر هنوز چاره و دوایی برایش پیدا نکرده و تنها داوری آن فراموشی به توسط نوشیدنی و خواب مصنوعی به وسیبه افیون و مواد مخدر است. _ولی افسوس که تاثیر اینگونه موادها موقت است و به جای تسکین پس از مدتی بر شدت درد می‌افزاید

آیا مقصودم نوشتن وصیت نامه است؟ هرگز، چون نه مال دارم که دیوان بخورد و نه دین دارم که شیطان ببرد! وانگهی چه چیزی روی زمین می‌تواند برایم کوچکترین ارزش را داشته باشد؟ آنچه که زندگی بوده است از دست داده‌ام، گذاشتم و خواستم از دستم برود و بعد از آنکه من رفتم، به درک، می‌خواهد کسی کاغذ پاره‌های مرا بخواند، می‌خواهد هفتاد سال سیاه هم نخواند؛ من فقط برای این احتیاجِ به نوشتن، می‌نویسم.

فقط می ترسم که فردا بمیرم و هنوز خودم را نشناخته باشم

در این دنیایِ پست یا عشق او را می‌خواستم و یا عشق هیچکس را. آیا ممکن بود کَس دیگری در من تاثیر بکند؟

ولی من احتیاج به این چشم‌ها داشتم و فقط یک نگاه او کافی بود که همه‌ی مشکلات فلسفی و معماهای الهی را برایم حل کند. به یک نگاه او دیگر رمز و اسراری برایم وجود نداشت.

من با خودم فکر می‌کردم: اگر راست است که هرکسی یک ستاره روی آسمان دارد، ستاره‌ی من باید دور، تاریک و بی‌معنی باشد؛ شاید من اصلا ستاره نداشته‌ام!

فکر زندگی دوباره مرا می‌ترسانید و خسته می‌کرد

از زمانی که همه‌ی روابط خودم را با دیگران بریده‌ام می‌خواهم خودم را بیشتر بشناسم.

در این جور مواقع، هر کس به یک عادت قوی زندگی خود، به یک وسواس خود پناهنده می‌شود: عرق خور می‌رود مست می‌کند، نویسنده می‌نویسد، حجار سنگ تراشی می‌کند و هر کدام دق و دال و عقده‌ی خودشان را به وسیله‌ی فرار در محرک قوی زندگی خود خالی می‌کنند و در این مواقع است که یک هنرمند حقیقی می‌تواند از خودش شاهکاری بوجود بیاورد؛

در این دنیای پست یا عشق او را می‌خواستم و یا عشق هیچکس را.

بنظرم می‌آمد که تا این موقع خودم را نشناخته بودم، و دنیا آنطوری که تا کنون تصور می‌کردم مفهوم و قوهٔ خود را از دست داده بود و به جایش تاریکی شب فرمان‌روائی داشت چون به من نیاموخته بودند که به شب نگاه بکنم و شب را دوست داشته باشم.

نه! ترس از مرگ گریبان مرا ول نمیکرد کسانی که درد نکشیده‌اند این کلمات را نمی‌فهمند به قدری حس زندگی در من زیاد شده بود که کوچکترین لحظه خوشی جبران ساعت‌های دراز خفقان و اضطراب را می‌کرد. می‌دیدم که درد و رنج وجود دارد ولی خالی از هرگونه مفهوم و معنی بود من میان رجّاله ها یک نژاد مجهول و ناشناس شده بودم، به‌طوری‌که که فراموش کرده بودم که سابق بر این جزو دنیای آن‌ها بوده‌ام. چیزی که وحشتناک بود حس می‌کردم که نه زنده‌ی زنده هستم و نه مرده‌ی مرده؛ فقط یک مرده متحرک بودم که نه رابطه با دنیای زنده‌ها داشتم و نه از فراموشی و آسایش مرگ استفاده می‌کردم.

آیا اتاق من یک تابوت نبود، رختخوابم سردتر و تاریک‌تر از گور نبود؟ رختخوابی که همیشه افتاده بود و مرا دعوت به خوابیدن می‌کرد!

حس می‌کردم زندگی من‌ همه‌اش مثل یک سایه‌ی سرگردان، سایه‌های لرزان روی دیوار حمام،بی‌معنی و بی‌مقصد گذشته است.

من بیشتر خوشم می امد با یک نفر دوست یا اشنا حرف بزنم تا با خدا ، با قادر متعال! چون خدا از سر من زیاد بود

زندگی با خونسردی و بی‌اعتنایی صورتک هرکسی را به خودش ظاهر می‌سازد، گویا هرکسی چندین صورت با خودش دارد. بعضی‌ها فقط یکی از این صورتک‌هارا دائما استعمال می‌کنند که طبیعتا چرک می‌شود و چین و چروک می‌خورد. این دسته صرفه‌جو هستند، دسته دیگر صورتک‌های خودشان را برای زاد و رود خودشان نگه می‌دارند و بعضی دیگر پیوسته صورتشان را تغیر می‌دهند، ولی همین که پا به سن گذاشتند، می‌فهمند که این آخرین صورتک آن‌ها بوده و به زودی مستعمل و خراب می‌شود، آن وقت صورت حقیقی آن‌ها از پشت صورتک آخری بیرون میاید.