بریده‌های کتاب بوف کور

در زندگی زخمهایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا میخورد و میتراشد. این دردها را نمیشود بکسی اظهار کرد، چون عموماً عادت دارند که این دردهای باورنکردنی را جزو اتفاقات و پیش‌آمدهای نادر و عجیب بشمارند و اگر کسی بگوید یا بنویسد مردم بر سبیل عقاید جاری و اعتقادات خودشان سعی میکنند که با لبخند شکاک و تمسخرآمیز تلقی بکنند. زیرا بشر هنوز چاره و دوایی برایش پیدا نکرده و تنها داروی آن فراموشی بتوسط شراب و خواب مصنوعی بوسیله افیون و مواد مخدره است...

می‌ترسم که فردا بمیرم و هنوز خودم را نشناخته باشم.

نمی‌دانم چه زهری در روح من ، در هستی من ریخته بود که نه تنها او را می‌خواستم ، بلکه تمام ذرات تنم ، ذرات تن او را لازم داشت!

تنها چیزی که از من دلجویی می کرد امیدِ نیستی پس از مرگ بود. من هنوز به این دنیایی که در آن زندگی می کردم انس نگرفته بودم، دنیایِ دیگر به چه دردِ من می خورد؟

من با خودم فکر کردم :(( اگر راست است که هر کسی یک ستاره روی آسمان دارد، ستاره‌ی من باید دور، تاریک و بی‌معنی باشد؛ شاید من اصلاً ستاره نداشته‌ام! )).

قصه، فقط یک راه فرار برای آرزوهای ناکام است. آرزو‌هایی که به آن نرسیده‌اند. آرزو‌هایی که هر مَتَل‌سازی مطابق روحیه‌‌ی محدود و موروثی خودش تصور کرده‌ است.

در این وقت صدای یک دسته گزمه مست از توی کوچه بلند شد [...] دسته جمعی زدند زیر آواز و خواندند: «بیا بریم که مِی خوریم، شراب ملک رِی خوریم، حالا نخوریم کِی خوریم؟»

در این دنیایِ پست یا عشق او را می‌خواستم و یا عشق هیچکس را. آیا ممکن بود کَس دیگری در من تاثیر بکند؟

ولی من احتیاج به این چشم‌ها داشتم و فقط یک نگاه او کافی بود که همه‌ی مشکلات فلسفی و معماهای الهی را برایم حل کند. به یک نگاه او دیگر رمز و اسراری برایم وجود نداشت.

تنها مرگ است که دروغ نمی‌گوید! حضور مرگ همه‌ی موهومات را نیست و نابود می‌کند. ما بچه‌ی مرگ هستیم و مرگ است که ما را از فریب زندگی نجات می‌دهد، و در ته زندگی، اوست که ما را صدا می‌زند و به سوی خودش می‌خواند.

در هوای بارانی که از زنندگی رنگ‌ها و بی‌حیایی خطوط اشیا می‌کاهد، من یک نوع آزادی و راحتی حس می‌کردم و مثل این بود که باران، افکار تاریک مرا می‌شست.

برای من هیچ اهمیتی ندارد که دیگران باور بکنند یا نکنند؛ فقط می‌ترسم که فردا بمیرم و هنوز خودم را نشناخته باشم.

فقط می‌ترسم فردا بمیرم و هنوز خودم را نشناخته باشم.

آیا سر تاسر زندگی، یک قصه‌ی مضحک، یک متل باور نکردنی و احمقانه نیست؟

میان چهار دیواری که اتاق مرا تشکیل می دهد و حصاری که در زندگی و افکار من کشیده، زندگی من مثل شمع؛ خرده خرده آب می شود. نه ! اشتباه می کنم. مثل یک کُنده ی هیزم تر است که گوشه ای افتاده و به آتش هیزم های دیگر برشته و زغال شده؛ ولی نه سوخته است و نه تر و تازه مانده، فقط از دود و دم دیگران خفه شده ...

این دختر، نه، این‌فرشته برای من سرچشمه‌ی تعجب و الهام ناگفتنی بود. و وجودش لطیف و دست نزدنی بود. او بود که حس پرستش را در من تولید کرد.

من با خودم فکر می‌کردم: اگر راست است که هرکسی یک ستاره روی آسمان دارد، ستاره‌ی من باید دور، تاریک و بی‌معنی باشد؛ شاید من اصلا ستاره نداشته‌ام!

حس می‌کردم زندگی من‌ همه‌اش مثل یک سایه‌ی سرگردان، سایه‌های لرزان روی دیوار حمام،بی‌معنی و بی‌مقصد گذشته است.