بریده‌ای از کتاب می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم اثر بک سهی

این سؤالاتی که قورت می‌دهیم به کجا می رسند؟ آیا یک روز آنها را بیرون می‌ریزیم؟ یا جایی درونمان غرق می‌شوند؟ آیا این سؤالات در رفتارها و عادت‌هایی عجیب و غریب خود را نشان می‌دهند؟ و آیا چنین سکوتی سد راه شکل گیری ارتباط عمیق با دیگران نمی‌شود؟ این چیزی است که خیلی از آن می‌ترسم.