بریده‌ای از کتاب مردی که می‌خندد اثر ویکتور هوگو

فانوس دریایی کاسکه برای کشتی مجهزی که ناخدایی ورزیده هدایتش می کرد سودمند بود.زیرا به ناخدای کشتی هشدار می داد و از وجود صخره ها آگاهش می کرد.اما برای کشتی های درهم شکسته هولناک بود.کشتی شکسته و درمانده ای که نمی‌توانست در برابر باد و امواج سرکش پایداری کند و به ماهی بی باله و پرنده بی بال می مانست با باد به هر سو می‌رفت.بدین سان فانوس محل هلاکت و گور کشتی شکستگان را نشانشان می داد و شمع مزارشان بود. نمایاندن ورطه ای که از آن گریزی نیست ، زنهار دادن از دامی که رهایی از آن ناممکن است ، طنزی است که تلخ تر از آن متصور نیست. تیره بختان کشتی ماتوتینا خیلی زود دریافتند که فانوس دریایی آنان را به سخره گرفته است...