بریده‌ای از کتاب بابا رجب اثر نسرین رجب پور

وقتی تلویزیون برنامه این مراسم را نشان داد، در خانه تنها بودم. هنوز هم باورم نمی‌شد؛ همان صورتی که رجب به خاطرش سال‌ها خانه‌نشین شده بود، حالا کل قاب تلویزیون را پر کرده بود. به حدی از دیدن این صحنه ذوق زده شده بودم که از روی مبل بلند شدم و درست روبروی تلویزیون نشستم. با تصویر رجب فاصله کمی داشتم. وقتی قرار شد از آرزوهایش حرف بزند، باز هم مثل مجروحیتش، همه را شوکه کرد. وحید حرف رجب را تکرار کرد تا حاضرین متوجه شوند: « آرزوی دیدار رهبر».