بریده‌ای از کتاب حاشا اثر رضا یزدانی

چشم ها فقط برای دیدن‌اند؟ نه چشم ها همین دریچه‌های روشن‌اند؟ نه چشم ها کتاب های قلب ماست اشک ها خطوط این کتاب هاست این خطوط گاه گاه با دوات آه روی صفحه‌ی نگاه ما نوشته می‌شوند هرچه چشم دید، خواست دل هرچه خواست دل، همان شدیم گاه اهلی زمین و گاه اهل آسمان شدیم آی چشم های من حواستان کجاست؟ بازهم دل مرا تا کجای شهر برده‌اید؟ بازهم دل مرا به دست که سپرده‌اید؟ آدمی به غیر اشک و آه چیست؟ آدمی به جز نگاه چیست؟