بریدۀ کتاب

پسوا، شاعر پرتغالی، جايی می‌گويد: «عشق يک فکر است». اين گزاره‌ای بسيار پارادوکسی است، چون مردم هميشه گفته‌اند که عشق درباره‌ی بدن، ميل و احساس است، هر چيزی مگر عقل و فکر. و او می‌گويد، «عشق يک فکر است». من فکر می‌کنم حق با اوست. فکر می‌کنم که عشق يک فکر است و اين‌که رابطه‌ی بين آن فکر و بدن يکسر بی‌همتاست، و چنان‌که آنتوان ويتز می‌گفت، هميشه نشانِ خشونتِ سرکوب‌نشدنی بر آن خورده است. ما آن خشونت را در زندگی تجربه می‌کنيم. اين بی چون‌و‌چرا راست است که عشق می‌تواند بدن‌های ما را خم کند و سخت‌ترين شکنجه را وارد کند. عشق، همان‌طور که ما می‌توانيم هر روز پياپی مشاهده کنيم، يک رودخانه‌ی طولانی و آرام نيست. ما هرگز نمی‌توانيم آن شمار بسيار وحشتناک از عشق‌هايی را فراموش کنيم که به خودکشی يا آدم‌کشی می‌انجامند.