بریده‌ای از کتاب پیرمرد و دریا اثر ارنست همینگوی

امید واهی داشتن احمقانه‌تره بنظرم

هرچقدر که به خودت و تواناییات ایمان داری امید هم داری... هر چقدر از خودت بیشتر متنفر و ناراضی باشی نا امید تری... نمیتونیم به هیچ چیز و هیچکس امید داشته باشیم چون فقط خودمون و داریم و رو بقیه کنترلی نداریم...امید از اعتقاد درونی به خودمون میاد  نه بهانه  های بیرونی... امید همیشه با یه بهانه بیرونی خودش و نشون میده ولی ریشش درونیه