بریده‌ای از کتاب هجوم روس و اقدامات روسای دین برای حفظ ایران اثر حسن نظام الدین زاده

(در رابطه با مراسم تشییع جنازه آخوند خراسانی) :ضجه و امصیبتاه از تمام مردم یک دفعه بلند گردید، جناب شیخ العراقین که عمده مباشر رفع جنازه بود با حال پریشان و دیده گریان در عقب جنازه مرحوم از خانه بیرون آمد چشم ایشان تا به وجود مبارک برادر بزرگوار خود حضرت آیت الله حائری که برای تشیع در کمال حزن و اندوه حضور داشتند افتاد مانند کسی که ظلم بسیار بر او شده باشد و خیلی غمگین و متأثر بوده باشد وقتی که یک نفر بزرگ حامی و پشت پناه برای خود ببیند گریه امانش نمی دهد که شکایت خود بکند، خطاب به آن بزرگوار گفت: <والله خدا نمیخواهد ایران دست اسلام باشد والا....> گریه گلویش گیر کرد و مهلت اتمام سخن نداد. مطلب هم معلوم بود. آقای معظم له با كمال متانت و وقار که مختص ایشان است با حال اسفناک ایشان را دلداری داده و با کلمات حکمت و بیانات خوش در مقام تسلی خاطر ایشان برآمده فرمودند: جهان را صاحبی باشد خدانام، <و ان شئت لم تعبد لم تعبد>