بریده‌ای از کتاب در جستجوی زمان از دست رفته؛ طرف خانه سوان اثر مارسل پروست

در واقع مادر بزرگم هیچگاه راضی نمی شد چیزی بخرد که از آن نتوان بهره ای فکری گرفت؛ به ویژه آنی که چیزهای زیبا به ما می‌دهند و می آموزند که خوشی را در فراسوی خشنودی‌های رفاهی و خودستایانه جستجو کنیم. حتی هنگامی که می‌خواست به کسی هدیه ای به اصطلاح مفید بدهد، اگر بنا بود به کسی، صندلی ظرف یا عصا هدیه کند می گشت و نوع عتیقه شان را پیدا می‌کرد انگار که کنار افتادگی طولانی آنها ویژگی کاربردی شان را از آنها گرفته و آماده‌شان کرده باشد که بیشتر به تعریف زندگی مردمان گذشته بپردازند تا این که نیازهای ما را برآورند.