.. شروع به خواندن کرد: «رهسپار جنگل شدم به امید اینکه اندیشمندانه زندگی کنم.» به سطر بعدی رفت: « می‌خواستم زندگی ام ژرف و معنادار باشد و تمام عصاره‌ی حیات را فرو برم! تا ریشه‌کن کنم هر آن چه را که زندگی بخش نیست. و نمیخواهم لحظه مرگ دریابم هرگز زندگی نکرده ام.»

رقصیده‌ام، تا زنبق‌های بی رنگ و گم شده‌ای را به دست فراموشی بسپارم؛ اما غمگین و ناخوش بودم از آن شور قدیمی آری، همواره، زیرا رقص طولانی بود؛ من به تو وفادار بودم، کامیلا، اما به شیوه‌ی خود.

من هم دیگر به یاد نمی اوردم تا روز قبل چطور زندگی کرده بودم . خاطره ی کلماتی که در ان شب اول ردوبدل شده بود تمام وجودم را به وجد می اورد. مارگریت یا در فریبکاری استاد بود یا در مورد من دستخوش یکی از ان عشق های ناگهانی شده بود که از همان بوسه اول آشکار میشوند و البته گاه به همان شیوه ای که متولد شده اند از بین میروند.