اتفاقی کتاب رو دیدم و شروع داستانش طوری بود که بدم نیومد بخونمش: آخوندی رو منبر به‌محض این که بسم‌الله می‌گه، یه سیب گندیده محکم می‌خوره تو‌ پیشونی‌ش.

البته اسم نویسنده‌ش رو هم شنیده بودم و می‌خواستم بیشتر باهاش آشنا بشم.

داستان طلبه جوانیه که می‌ره دانشگاه و عکاسی می‌خونه و بعد چند سال فاصله، تصمیم می‌گیره دوباره تبلیغ بره. 
برا تبلیغ، می‌فرستنش روستایی که مردمی داره زبان‌نفهم و بی‌ادب و ضدآخوند.

تجربه‌های خوبی می‌تونه برا طلبه‌ها داشته باشه؛ همین‌طور سایرین رو با فضای واقعی‌تری از  تبلیغ آشنا می‌کنه.
      

        فوت‌های کوزه‌گری و تجربیات بسیار بسیار‌ارزشمند یک ویراستار با تجربه رو، یکجا، در این کتاب می‌توانید ببینید.
بسیار سودمند بود برایم و معتقدم ویراستاران حرفه‌ای‌ خیلی به آن نیاز دارند.
      

        شب‌ها یک ساعت شعر می‌خونم. امشب نوبت رسیده به اشعار حسین منزوی.
      

        این کتاب رو هم تازه خوندم. ادبیاتش مثل پیامبر و دیوانه شعرگونه است؛ اما برخلاف انتظارم، محتوا و نکاتش اصلأ به اون دو کتاب نمی‌رسه.
به هر حال خالی از نکات آموزنده عرفانی و اخلاقی و اجتماعی نیست.
      

        هم کتاب پیامبر و هم دیوانه، نکات مفید و‌ حکمت‌گونه بسیاری در زمینه‌های مختلف، دارن.
نثر کتاب شعر گونه  یا به‌تعبیری که برایش به کار می‌برن، شعر منثوره.
شبیه کتاب‌های مقدس نوشته شده.
یکی از  مطالبش درباره زناشویی:
«در همراهی خود حدفاصل نگاه دارید،
و بگذارید بادهای آسمان در میان شما به رقص درآیند.
به یکدیگر مهر بورزید ؛ اما از مهر، بند مسازید...
جام یکدیگر را پر کنید؛ اما از یک جام منوشید.»

خوندنش وقت زیادی نمی‌گیره؛ شاید تنها نصف‌روز.