در میانه ی عشق و جنگ، دو شخصیت اصلی این کتاب، دو زن، هر کدام راهی متفاوت را برای ادامه زندگی برمی گزینند.
کتاب "از طرف او" داستان زندگی دو زن است، یک مادر و دختر! داستانی که «آلبا دِسِس پِدس» نویسنده مشهور ایتالیایی روایتش را برعهده‌ی آلساندرای دختر گذاشته است. آلساندرا و مادرش الئونورا در تلاش برای داشتن «یک عشق تمام و کمال» در زندگی‌شان بسیار تقلا می کنند، بسیار رنج می‌کشند، بسیار از خودگذشتگی می کنند. اما هیچ‌کدام پاسخی در خور عشقی که خرج مردان زندگی خود کرده اند، دریافت نمی‌کنند! به ناچار دست به انتخاب می زنند... انتخاب‌هایی از سر ناچاری، استیصال و یا جنون آنی! آن دو هر کدام به نوعی در برابر تقدیری که سراسر ناکامی در عشق  است، دست به عصیان می زنند و ما تماشاگرِ ساکت ‌و مضطربِ داستان آنها خواهیم بود!

تا به حال کتابی نخوانده بودم که چنین وسواس گونه و ظریف احساسات زنانه را به تصویر کشد و چنین حس همذات پنداری ام را تحریک کرده باشد... و اینطور تصویر واضحی از پدیده اجتماعی «زنان علیه زنان» را به تصویر کشیده باشد. 
آلبا دسس پدس در تمام آثارش به کشمکش پنهان و آشکار زنان با فضای ناهماهنگ زندگی خانوادگی و زندگی اجتماعی پرداخته است. موضوع مشترک همه آثار او «زن ایتالیایی» در سال‌های میانی قرن بیستم است؛ یعنی سال‌های جنگ جهانی دوم و چندین سال پس از پایان آن. 

فارغ از سوژه های جالب توجه، زبان و ساختار نوشته‌های پِدس بسیار ساده است و در شکل روایت، دچار پیچیدگی نیست. گرچه زنان پررنگ ترین نقش را در داستانهای پدس دارند اما خواندن داستانهایش برای مردان هم می تواند گزینه جذابی باشد. 

خواندن "از طرف او" نه تنها برای زنان می تواند جذاب و آموزنده باشد، بلکه به مردان هم کمک می‌کند تا از لایه‌های پنهان احساسات یک زن بیشتر بدانند!

برشی از کتاب: 
«برای مرد‌ها فرق نمی‌کند، آن‌ها هرگز تمام زندگی خود را منحصر به عشق نمی‌سازند، به عقیده‌ی آن‌ها عشق احساس چندان مهمی نیست. مردها اگر در شغل خود، در محاسبات مالی خود اشتباهی کنند از خود خجالت می‌کشند [اما] اشتباه در مسائل عشقی برایشان علی‌السویه است!»
      

        به عنوان یک کتاب داستانی تاریخی، برای مطالعه در ایام عید نوروز کتاب جالبی بود. گرچه ریتم داستان و اتفاقات بسیار تند است و شخصیت های تاریخی زیادی را وارد داستان نموده است اما جذابیت روایت و تخیل نویسنده جالب توجه بود.
      

        یکی از خریدهای نمایشگاه مجازی کتاب 1404 من، کتاب «مرگزار» نوشته‌ی علیرضا آقایی‌ راد بود که بین موازی خوانی هایم، جا گرفت و الحق که خواندنش، تجربه ی خوبِ کوتاه اما منحصر به فردی بود. کوتاه چون حجم کمی (۷۰صفحه) داشت و در یک نشست توانستم یک نفس تمامش کنم و منحصر به فرد چون تجسم خیالی از یک حقیقت عالم گیر بود. مرگزار، داستانی کم حجم اما پرکشش و پر تعلیق در دل ادبیات داستانی معاصر ایران است.

📌نویسنده با نثری ساده و بی‌پیرایه، روان و بی سکته، خواننده را با یک حادثه در ابتدای داستان غافلگیر می کند و در ادامه او را وارد فضایی وهم‌آلود و پر از دلهره می‌سازد.‌ حس هم ذات پنداری برای رهایی از یک تجربه وهم آلود و اعجاز گونه با شخصیت اصلی داستان برای من، بسیار جذاب بود.

📌از نظر من «مرگزار» از کشش بالایی برای خواندن برخوردار است و به خوبی می‌تواند در یک سفر کوتاه یا زمان محدود، تجربه ی خوبی از خواندن را به خواننده منتقل کند.‌ عنصر اعجاز به‌ خوبی در دل واقعیت تنیده شده و حال‌ و هوای کتاب، ذهن را تا مدتی پس از اتمام داستان درگیر نگاه می‌دارد.

📌اگر به داستان‌های کوتاه و تأثیرگذار علاقه‌مندید، خواندن مرگزار را از دست ندهید.
      

        بر خلاف ظاهر جمع و جور و عطف لاغرش، کتاب «در بابِ اعتماد به نفس» که نام آلن دوباتن و ترجمه محمد کریمی را با خود یدک می کشد، پر بود از نکاتی که برای شخص من مفید و قابل تامل بود‌. کتاب ده فصل دارد. در مقدمه، دو باتن می گوید که اعتماد به نفس نوعی مهارت است و نه موهبتی الهی و در واقع اعتماد به نفس داشتن، هنری است آموختنی. 

در ادامه فصول کتاب، می خوانیم که کسب اعتماد به نفس به روش های مختلف امکان پذیر است: 

 -کنار آمدن با بخش های غیرقابل اجتناب و عجیب و به نوعی احمقانه ی درونمان. 

-رها شدن از سندرم شارلاتان بودن و باور به این که قهرمان ها هم مانند بقیه، شکننده، آسیب پذیر و دچار شرم و پشیمانی هستند. 

- عدم اعتماد به سیستم های انسانی با نگاه آرمان شهری و ناکامل دانستن و پیچیده دانستن افراد رده بالای سیستم ها. 

- باور به اینکه تاریخ از پیش نوشته نشده و امکان بروز هر تغییری در آن هست و هرکدام از ما حداقل در تئوری شانسی هرچند کوچک یا بزرگ داریم که نام خود را در تاریخ ثبت کنیم. 
- اعتماد به اینکه مشکلات جزء جدایی ناپذیر از اهدافی است که ارزش تلاش دارند و نه اینکه تصور کنیم نباید هیچ وقت با مشکلات روبرو شویم. 

- در برابر ترس از مرگ و واقعیت فانی بودن، نباید روش انفعالی در پیش گرفت. باید با ترس #شکست، رنج و #عدم_موفقیت در رابطه های جدید، خانه های جدید، مشاغل جدید ... روبرو شد. بی شک هیچ کدام از این ترس ها به اندازه ی ترس از مرگ، ترسناک نیستند! 

-اهمیت ندادن به تعداد افراد معدودی که ممکن است دشمن ما باشند و با رفتار و سخنان خود باعث سلب آسایش ما شوند‌. ما همیشه در معرض #حسادت، بدقلقی، #جاه_طلبی دیگران هستیم اما مجبور نیستیم باور کنیم که عقیده ی آنها درست است. 

-در برابر افراد محبوب ما(دوستان یا خانواده)، که ممکن است ناخواسته نظر سوء یا حسادت نسبت به موفقیت های ما داشته باشند، روش #خودـتخریبی را به کار نبریم. بلکه #بخشش پیشه کنیم و به دنبال علت رفتار آنها باشیم و به آنها نشان دهیم که همچنان برای ما اززشمند هستند. 

-در نهایت اینکه نسبت به خودِ «اعتماد به نفس»، تصور مثبت داشته باشیم و آن را  مخالف فروتنی ندانیم. 

-در جوامع سنتی، اعتماد به نفس در مقابل فروتنی قرار گرفته و امری ناپسند بوده و بعضا با خودشیفتگی اشتباه گرفته شده است؛ اما باید بدانیم که این کافی نیست که فقط در درون مهربان، جذاب، باهوش و مستعد باشیم. بلکه باید مهارتی بیاموزیم که ما را توانا سازد و به خود مجال دهیم تا استعدادهایمان را در گستره ی جهان عملی سازیم.
      

        «سه کاهن» با آن طراحی جلد خاصش و با نویسنده خوش ذوق و تیزبین اش در بین کتابهای داستانی که به زندگی رسول اکرم (ص) پرداخته اند، شمایل متفاوتی دارد. قیصری که دانش آموخته روانشناسی و داور جشنواره ها و جوایز ادبی زیادی مانند دهمین جشنواره شعر و داستان جوان سوره، کتاب سال شهید حبیب غنی‌پور، داور دور سوم جایزه ادبی هفت اقلیم و ... بوده است، این بار با نگاه هنری و تیزبین خود به برش خاص و مغفول مانده ای از زندگی پیامبر اکرم (ص) پرداخته است. قلم تصویرگر و قدرتمند او، مخاطب را به صحرای سوزان و پرخطر سرزمین حجاز می¬ برد و همگام با اضطراب «حلیمه»، دایه محمد(ص) او را درگیر ماجرایی شنیدنی می ¬کند. ماجرایی که از چشم روزمرگی¬ های ما جا مانده است. روایتی داستانی-تاریخی از تلاش حلیمه، دایه پیامبر اکرم (ص)که در مدت یک روز، سعی در نجات جان نبی اسلام (ص) از گزند کاهنانی دارد که براساس نشانه های ظاهری پیامبر خاتم (ص) به دنبال یافتن و از بین بردن ایشان هستند.
این داستان دارای عباراتی منقطع، جملاتی کوتاه و پرضرب است. در بخش عمده‌ای از آن نیز دیالوگ‌هایی میان حلیمه و اطرافیان او جاری است. شگرد نویسنده این بوده است که هیچ‌یک از دیالوگ‌ها از زبان پیامبر اکرم (ص) بازگو نشود. از این رو، این شخصیت، از زبان اطرافیان‌اش توصیف می‌شود.
«سه کاهن» اثرشیرین و خواندنی «مجید قیصری» که توسط انتشارات عصر داستان در 184 صفحه منتشر شده است.
      

        خاله بازی اثر بلقیس سلیمانی همانطور که از عنوانش می توان حدس زد؛ روایتی زنانه دارد. روایتی ساده اما پرکشش و غیر عامه پسند از مقوله‌ی نازایی زنان و چندهمسری مردان به بهانه فرزندآوری. لحن و زبان زنانه در روایت های شخصیت زن داستان  و بعضا راوی مرد داستان کاملا مشهود است. جزئی نگری، جملات بلند و چند فعلی از ویژگیهای این لحن است. 
روایت فصلهای مختلف کتاب از زاویه دید دو راوی (ناهید و مسعود) یکی در میان بیان می شود. ناهید نماینده زنان مدرن و مسعود نماینده مردان سنتی جامعه است که با عشق ازدواج کرده‌اند، اما به  وضعیتی قابل پیش بینی برمی خورند. نداشتن فرزند کم کم به معضلی برای مسعود تبدیل می شود. علاوه بر ناهید، دو زن دیگر وارد داستان می شوند وکلیت داستان از تقابل مسعود با این سه زن شکل می گیرد. نازایی ناهید گر چه زنی تحصیلکرده، شاغل و مستقل و مورد علاقه‌ی مسعود است، او را برخلاف آنچه قبل از ازدواج به ناهید قول داده است، به سمت ازدواج دوم و سیما می کشاند. ناهید به رغم هویت مستقل اش اما به دلیل ضعف و یا ناتوانی که در خود حس می کند، مدعی دموکراسی عاطفی می شود و با ازدواج مسعود و سیما موافقت می کند. زندگی مسعود بین دو زن و دو خانه و فرزندانی که حاصل ازدواج دوم هستند، تقسیم می شود. حمیرا دوست دوران دانشگاه ناهید وارد داستان می شود و در انتهای داستان نقش پررنگی در جمع بندی دارد. 
شخصیت اصلی زن داستان، ناهید که زیر فشار نگاه سنتی جامعه از یک زن نازا و نابارور ویژگیهای مثبت و قابل توجه خود را نادیده گرفته است ا زیک سو و سیما، زن دوم مسعود که عامی و وابسته و خانه دار است و قادر به تحمل زندگی همسرش با زن اول نمی باشد، هر دو در انتهای داستان با تصویر کلیشه‌ای جامعه از خود به مقابله برمی‌خیزند و سرنوشت متفاوت و غیر قابل پیش بینی را برای خود رقم می زنند.
      

        داستان «استخوان»، نمونه‌ی بارز از داستان در ژانر تریلر آن هم از نوع ترکیبی از تریلر روانشناختی و ماجرایی است. 
داستان با بیدار شدن «کاوه» در خانه پدر بزرگش «باباخان» در یکی از روستاهای مرزی سیستان و بلوچستان آغاز می شود. همان ابتدا می فهمیم که کاوه از دوره سربازی که اتفاقا هم زمان با جنگ ایران و عراق است فرار کرده است و به این خانه به ظاهر امن پناه آورده است تا در فرصتی مناسب فرار کند. کاوه از خاطره شهادت دوست هم رزمش «مرتضی» بر دوشش گریخته غافل از آنکه سایه سنگین آن خاطره در تمام داستان همراهش است. کاوه می‌خواهد روزهای جنگ و نبودن مرتضی و چگونگی جان دادنش را فراموش کند و به دنبال جایی امن برای زندگی است... اما همان صبح اول بیدار شدن در خانه امن پدربزرگ که پر است از خاطرات کودکی اش با پدر و نیز سایه عدم حضور مادر به ظاهر مرده اش (کتایون)، خبر گم شدن دختری از اهالی روستا به گوش می رسد... 

علی اکبر حیدری، با استفاده از تکنیک های ژانر تریلر و وحشت، توانسته است یک داستان جنایی و سراسر کشش و تعلیق را با ایجاد معما و ترس در ذهن خوانندگانش خلق کند. تریلی که تماما بوی خون می دهد.سراسر داستان پر است از ترس و تاریکی و هیجان... ریتم داستان در ابتدا کند اما با گذشت زمان تند می شود به حدی در انتهای داستان بر ملا شدن رازها و رخ دادن اتفاق ها پی در پی گاه خواننده را از نفس می اندازد. در هر چند صفحه یک گره ایجاد و اندکی بعد گره جدیدتری (سوال و رازی جدید) خلق می شود. فضای داستان تاریک و وهم آلود است. داستان پر از زیرزمین های تاریک، دخمه ها، انباری ها، سوراخ های تاریک، مارهای در کمین، شخصیت های مرده و یا گم شده در زمان و استخوان هایی که معلوم نیست متعلق به کیست ... 
نویسنده در خلق فضا و شخصیت ها جسارت به خرج داده و تصویر کلیشه ای از نسبت های فامیلی را در هم می شکند... خواننده به تدریج به جواب سوالات شخصیت ها می رسد. اتفاقات داستان و آشکار شدن چهره پنهان باباخان همزمان با گره گشایی های غیر منتظره از رازها، داستان «استخوان» را به یک تریلر تمام عیار و نفس گیر تبدیل کرده است. 
داستان استخوان، از منظر سوم شخص روایت می شود و باعث می شود که خواننده نسبت به شخصیت ها و حوادث دید کلی‌ و جامع‌تری داشته باشد. متن داستان روان و تمیز و بدون سکته است. نویسنده در بیشتر اوقات به جز چند مورد، توانسته است تصویر واضحی از شخصیت ها بسازد. شخصیت ها سفید و سیاه مطلق نیستند و لایه های پنهان و مثبت ومنفی زیادی در خود دارند. به همین دلیل اغلب برای خواننده باور پذیر هستند... گرچه در خصوص شخصت کاوه تضادی اغراق آمیز در رویارویی با حوادث دیده می شود، کاوه که حتی از تصور چهره دوست شهیدش فراری است، گاهی مثل یک قهرمان به دل حوادث و تاریک می زند و یک تنه و دست خالی با شخصیت های پلید داستان مثل باباخان، احمد بشیر و ماهاتون می جنگد... 
تصویر سازی های نویسنده از فضا ها به شدت خواننده را درگیر می کند، حیاط خانه باباخان با آن نخل ها که هر یک گوری است، زیر زمین های تاریک و جهنمی که زندان و مدفن استخوان های بسیاری است، کوه برفی که کاوه و مرتضی در آن گیر کرده اند و سرمایی که با تمام وجود حس می شود، سوراخ های تاریک توی دیوارها که هر لحظه امکان دارد ماری از آن بیرون بجهد، اجساد حیوانات سلاخی شده، صندوق های فلزی قفل شده و ...
فضا سازی داستان متفاوت است. خواننده می داند که ماجراها در یک روستای مرزی در سیستان اتفاق می افتد اما کدام روستا؟ زمان اتفاق افتادن ماجرا در زمان جنگ است اما دقیقا کی؟ مشخص نمی شود. حیدری آدرس دقیقی به خواننده نمی دهد و به ناشناخته بودن فضا و ایجاد حس تعلیق کمک می کند.
      

        داستان "آخرین رویای فروغ" داستان زن میان‌سالی به نام فروغ است که بعد از ابتلا به یک بیماری، دچار اختلال حواس و فراموشی شده و همزمان از نوه اش، شادی درخواست می کند که او را به ویلای دخترش پروین در شمال ببرد. فرزندان فروغ شامل سه دخترش با نام های پروین، آذر و آرزو و پسرش بیژن همگی با نگرانی به این ویلا آمده تا علت این خواسته‌ی مادر را بفهمند. همزمان، پروین تماسی از فرد ناشناسی با نام آقای پاکزاد دریافت می‌کند که ادعا می‌کند شوهر سابق فروغ است و از او دختری به نام فریبا داشته است. خبری که تاکنون هیچ‌کدام از فرزندان فروغ از آن اطلاع نداشتند.   
حال قرار است فرزندان فروغ در این ویلا با مردی که ادعا می کند شوعر سابق مادرشان است و دختری که خواهر آنها محسوب می شود، ملاقات  کنند. داستان از زبان یکی از دامادهای خانواده، به نام سامان که همسر آذر است روایت می شود. داستان با رسیدن آنها به ویلا آغاز می شود و ملاقات با پروین و مادری که حالا حتی دخترانش را نمی شناسد. حال جسمی فروغ اصلا خوب نیست و این امر به نگرانی آنها دامن زده است. به تدریج شخصیت های دیگر داستان مثل آرزو و همسرش امیر، شادی (نوه فروغ و دختر پروین) و نامزدش حامد و در نهایت بیژن و همسرش نسرین وارد ویلا می شوند... از همان ابتدا روایت داستان از بین مکالمه ها و گفت و گوهای این افراد پیش می رود...
در خلال گفت و گوهای داستان، بقیه شخصیت ها نیز رازهایی از زندگی خود را فاش می کنند و چهره ای که تا کنون از خود پنهان کرده بودند، آشکار می شود... در نهایت اما معمای فروغ فاش می شود و ...
روایت گلشیری در این داستان بسیار ساده، روان و بدون پیچیدگی خاصی است. از همان ابتدا همه می دانند که اتفاق بدی رخ داده و با یک معما مواجه می شوند. داستان خطی با ورود همه شخصیت ها به صحنه (ویلا) ادامه پیدا می کند و با ورود بیژن (پسر خانواده) به نقطه اوج خود می رسد. ماجراهایی که در بین روایت بیان می شود، شبیه ماجراهایی است که در خیلی از خانواده های ایرانی دیده می شود. در حین دیالوگ های دخترها و دامادهاف گره های داستان به تدریج باز می شود و شخصیت ها در حین اینکه در مورد فروغ و رازش در حال گفت و گو و قضاوت می باشند، به تدریج بخش های پنهانی از زندگی خود را نیز برملا می کنند. ...
      

        بر خلاف عنوان جذاب روی جلد و  داشتن لقب پرفروش ترین رمان فرانسه در سال 2017، کلیت کتاب آنچه انتظارش را داشتم نبود. صرفا اگر دنبال تعدادی توصیه و راهکار برای غلبه بر مشکل روزمرگی در زندگی خود ( در حالی که به ظاهر خوشبختید) هستید، این کتاب می تواند کمکتان کند. متن کتاب به لحاظ ادبی و سوژه، ویژگی خاصی ندارد. در بخش هایی از کتاب می توانید بخشی از روزمره های زندگی خود را پیدا کنید اما اینکه راه حل های پیشنهادی کتاب برای زندگی شما هم کارساز باشد، نیاز به بررسی و تجربه کردن دارد.
      

        فرقی نمی کند، «مجنون» باشد و «لیلی»، «خسرو» باشد و «شیرین»، «گل محمد» باشد و «مارال» ... یا «شاملو» باشد و «آیدا»! 
«عشق»، سراسر شور و شیدایی است و ناز و نیاز، هجران و وصال دارد و رنج و شعف! امید دارد و نا امیدی! ... 
شاعر می کند، بی تاب می کند، گم می کند، اسیر می کند... 

زیبایی معشوق، تنها به چشم عاشق وصف کردنی می شود و بی نهایت!  و «عشق» مایه ی غرور و سربلندی می شود نه سرافکندگی و شرم! 
درست آنجا که شاملو خطالب به آیدا در نامه اش می گوید : 
«یک بار به تو گفتم که عشق، شاهراه بزرگ انسانیت است... پس در میان مرزهای عشق، هیچ چیز پست، هیچ چیز حقیر، هیچ چیز شرم آور راه ندارد... 
دوست داشتن، چه زیبا، چه پرشکوه، چه انسانی است!» 

در کتاب «مثل خون در رگ های من»، مکاتبات عاشقانه ی شاملو، نویسنده، روزنامه نگار و از تاثیرگذارترین شاعران مدرن ایران با آیدا سرکیسیان، همسرش را می خوانیم. این مکاتبات نامه های معمولی یک عاشق به معشوق نیستند ...وصف تمام و کمال از معشوق و نیاز عاشق به اوست... توصیه می شود برای اینکه اندکی از ملال این روزها فارغ شوید، روایت عاشقیِ ناب شاملو و آیدا را بخوانید و لذتش را ببرید. 

«حالا دیگر زندگی من، چیزی جز تو نیست»
«حالا دیگر این نفسی که می کشم، جز تو نیست»
«حالا دیگر شعر من، فکر من، تصور من، چیزی جز تو نیست»

«آیدای خوب من ...
معنی «با تو بودن» برای من «به سلطنت رسیدن» است... چقدر در کنار تو مغرورم!
به من نگاه کن که چه تنها و خسته بودم، و حالا به برکت قلب تو که کنار قلب من می تپد؛ چه شاد و چه نیرومندم! ...»
      

        این روزها از #نامیرا زیاد گفته اند و زیاد شنیده ایم...
از عنوان جذابش که نامیراست تا تلفیق اش از داستان و تاریخ، از نویسنده نام آشنایش در میان اهالی هنر و سینما که #صادق_کرمیار است تا قالب و ساختار روایتهای پرکشش اش از شرح دردناک ترین عهد شکنی تاریخ جهان اسلام ... خرده روایتهایی از مردمان کوفه در بیعت شکنی با فرزند علی (ع) و نوه رسول اکرم (ص)!
اما فارغ از تمام ویژگیهای خاص نامیرا، می دانیم که این اثر داستانی #شخصیت_محور است... 
"شخصيت" يكي از عناصر واقعي و عينيت دهنده به زندگي اجتماعي داستان است. بدون شخصيت، هيچ داستاني شكل نمي گيرد و كمتر حادثه اي به وجود مي آيد؛ در صورتیکه به وجود آید، تأثير عاطفي روي خواننده نخواهد گذاشت. در واقع شخصيت هاي داستاني با مجموعه اي از رفتار، گفتار و افكاري كه توسط نويسنده بيان مي شوند به وجود مي آيند و در  محدوده داستان نقش ايفا می كنند. 
یکی از مهمترین ویژگی هایی که "نامیرا" را در میان معدود رمان های ماندگار درباره واقعه تاریخی قیام امام حسین (ع) برای مخاطب جذاب می کند؛ خلق شخصیت هایی است که با وجود روایت آشنای تاریخی در ذهن مخاطب بسیاری از آنها غیر قابل پیش بینی هستند. برخی از شخصیتها که در آغاز داستان تردیدی در دلدادگی آنها به امام حسین(ع) و پیوستن به سپاه حق وجود ندارد، در مواجهه با نقشه یزید و تطمیع آنها از پول بیت المال و خرج کردن سکه ها دچار تزلزل شده و ایمانشان را از دست می دهند.  برخی دیگر از ابتدا مخالف آمدن حسین (ع) به کوفه هستند اما در نهایت به یاری حسین (ع) بر می خیزند ...  و همین طراحی شخصیت هاست که مخاطب"نامیرا" را به حیرت و گاه به همراهی با آنها وا می دارد.
ویژگی دیگر نامیرا #بیان_واقعگرایانه نویسنده از واقعیت تاریخی عاشوراست. کرمیار برداشتهای خود از واقعیت تاریخی عاشورا را که به واسطه تحصیلاش در رشته الهیات و نیز مطالعه کتابهای بسیاری از مقاتل و سرگذشتنامه های امام حسین (ع) به دست آورده است؛ زمینه #بازآفرینی یک اثر تازه می کند. در واقع او به گزارش یا بازگویی این واقعه نمی پردازد بلکه  به بازآفرینی آن می پردازد. از این روست که در "نامیرا" برخی شخصیتهای اصلی داستان زاییده تخیل نویسنده هستند و شخصیتهای مهم و تاثیر گذار بر واقعه عاشورا در حاشیه داستان به کمک خلق آنها می آیند. نقطه قوت داستان تردیدها و کشمکش های شخصیتهای داستان است نه سلسله رویدادها و حوادث داستانی! 
همین ویژگی هاست که به نویسنده کمک می کند تا از عهده نوشتن داستانی که آخرش را مخاطب از پیش می داند، برآید!
      

        "پریدخت" اولین اثر نثر رسمی #حامد_عسکری، شاعر،ترانه سرا و روزنامه نگار دهه شصتی اهل بم، آدم را می برد به آن قدیم ها، آن ایام که کالسکه سید محمود در خم کوچه ی پشت باغ اناری میرزا حبیب متقالچی گم می شود و پریدخت داستان را با چشمان گریان و دلی که در سینه نمی گنجد منتظر بر جای می گذارد! 
داستان، داستان عشق است ... عشقی نجیب و لطیف اما در عین حال سوزان و دردناک! دلتنگی و دلشوره های ناتمام معشوق در فراق یار درآن بیداد می کند! حکایت، حکایت دو عاشق از هم دور افتاده است در لابه لای کلمات و سطور مراسلات فی مابین! ... سید محمود داستان در آغاز عاشقی برای درس طبابت به پاریس می رود و پریدخت داستان می ماند منتظر و حیران! 
روایت #پریدخت، روایتی است از واماندگی سید محمود میان عشق به وطن و عشق به پریدخت! 
اولین نثر حامد عسکری سیاهه ای است در باب #امر_خطیر_عاشقی که به قول خودش این روزها یادمان رفته است و یا از روی نسخه فرنگی، تقلیدش می کنیم!
زبان و نثر کتاب، زبان دوران قاجار است و سرشار از اصطلاحات رایج آن دوران ... دورانی که برای دریافت یک نامه می بایست ماهها منتظر ماند و درد هجران را مزه مزه کرد تا شاید خطی و خبری از معشوق واصل شود!

📚برش: "تصدقت گردم. پریدخت شما را بمیرد که امسال سال عاشورا را در بلاد فرنگ بودید و نتوانستید بر سر و سینه بکوبید. الله وکیل کل یوم دهه اول از خاطرم نمی رفتید و در نظرم بودید. فوق النهایه اشک ریختم و غریب کربلا من را ببخشد اگر اشکم بر عزای مظلومیتش با اشک بر فراق شما ممزوج گشته باشد...
فی النهایه عارضم که اوضاع وطن هم لطفی ندارد. دوسیه ی مشروطه انگار سر اتمام ندارد. شاه از خر شیطان پیاده نمی شود و مشروطه چی ها هم قسم حضرت عباس خورده اند تا برقراری عدلیه تفنگ بر زمین نگذارند. قربان دل غمگینتان بروم از پریدختتان سر سراغ کنید. دلش ابریشم است بید بزند به کار کهنه ی نوزاد هم نمی آید.... خدا را خوش نمی آید اینقدر بسوزیم ... کاغذ بفرستید که با دل ما همان کند که گهواره طفل کربلا با دل رباب. هرچند محرم است و نه شانه به گیس می کشیم و نه ابرو نازک می کنیم و نه عطر مرحمتی تان را می زنیم اما حلال منید ... بوسه به پیوست است."
.
"پریدخت" اگر چه روایتی است زائیده ذهن نویسنده و هیچ انطباق بیرونی و واقعی ندارد اما درگیرتان می کند... در این روزهایی که از زمین و زمان خبر ناگوار می بارد، این روایت کوتاه را بخوانید و اندکی عاشقی به سبک سید محمود و پریدخت را مزه مزه کنید،  دریغ از پایان داستانشان... آغشته به بوی باروت و بانگ الرحیل و دیدار به قیامت!
      

        #یوسف_علیخانی در عاشقانه ای با نام #خاما، شما را با عاشقانه ای فراتر از آنچه شاید تا کنون شنیده و یا خوانده اید روبرو می کند.... عاشقانه ای متفاوت و جاندار که از دل جنگ و خون و سرگردانی شکل می گیرد و از کوچ و تبعید اجباری کردهای ساکن حاشیه #کوههای_آرارات به دستور رضا خان به ارسباران و سپس به قزوین (به بهانه اغتشاش اما در اصل پاسداری از مرزها در برابر ترکهای متجاوز کشور همسایه) روایت می کند.
.
"خاما" روایت مردمانی است که در میان تمام درد و رنجهای هجرت همچنان عاشق می شوند و عاشق می مانند... 
"خلیل عبدویی" راوی اول شخص داستان، نوجوان کُرد دهساله که دل در گروی عشق "خاما"، دختری بزرگتر از خود در روستای "آغگل" از توابع آرارات بسته است؛ در همان ابتدای عاشقی به جبر روزگار از "خاما" که اسلحه به دست گرفته و برای جنگ به آرارات رفته است، دور می شود! و این دوری سالها به طول می انجامد ... در تمام سالهای دوری، خلیل در کشمکشی خاموش با خیال خاما زندگی می کند ... اگر چه در وطن جدید جای می گیرد و تشکیل خانواده می دهد، اما در حقیقت یک تنه و تنها بار عاشقی و غربت را بر دوش می کشد ... باری چنان سنگین که مهر سکوت بر لبانش می نشاند. تنها در خیالات خود با خامایش سخن می گوید! در نهایت، تراژدی علیخانی شکل می گیرد و خلیل آرامش خویش را در آرامگاهی در زیر ریشه های یک درخت انار باز می یابد! 
.
اگر به دنبال خواندن یه داستان متفاوت عاشقانه در بستر تاریخ هستید؛ "خاما" یوسف علیخانی از نشر  #آموت را بخوانید! 
به خواندنش می ارزد! 
.
👓 برشهای از متن: 
🎋 خوراک آدمی حرف است و حرفها کلمه می شوند و کلمه ها جمله و زندگی اینطور از لحظه ها به روزها و از روزها به ماه ها و سالها می رسد و ... تا آدمی زنده است، گفتن ها زنده خواهد ماند. 
.

🎋 آدمی که دنیا شش روز بیشتر به او وفا ندارد، چه فرقی می کند روز اولش کجا بوده و روز آخر کجا. مهم فقط این هست که در این شش روز توانسته به خامایش برسد یا نه...
      

        بعد از #خاما، مزه ی قلم #یوسف_علیخانی همچنان زیر زبانم بود که #بیوه_کشی را دست گرفتم به خواندن. 
انتظارم از نام داستان و نام نویسنده، همان بود که تصورش را می کردم. "بیوه کشی" آنقدر خوب بود که با اطمینان بتوانم به کسانی که دلشان برای یک داستان بومی و سراسر #تعلیق، #وهم، #خرافه و #سنت_غالب غنج می رود؛ معرفی اش کنم. 

همیشه از خود می پرسیدم که چگونه یک مرد، می تواند از زنان و رنج‌هایی که از #فرهنگ و اعتقادات منسوخ شده می‌برند، از احساسات و افکار و واگویه های بی امانشان، درست و به جا  سخن بگوید؟! اما #علیخانی در بیوه کشی، به خوبی از عهده آن برآمده است.

او با علاقه‌ای که به فرهنگ و #جغرافیای_بومی دارد، داستانش را در طبیعت روستایی دور با نام #میلَک از توابع #قزوین روایت می‌کند. روستایی که "خوابیده خانم" اول شخص داستان در ‌آنجا همسرش "بزرگ" را، که بزرگترین برادر از هفت برادر یک خانواده گالشی (چوپان) است، از دست می‌دهد. بی‌آنکه حق انتخابی برای ادامه زندگی‌اش داشته باشد؛ قربانی سنت‌ و رسوم #مرد‌سالارانه ی روستا می‌شود و به اجبار زنِ برادر‌شوهر کوچک‌ترش می‌شود. بعد از مرگ شوهر دوم، باز هم به عقد برادرشوهرِ کوچکتر درمی‌آید و  پی در پی، تکرارِ این بختِ شوم! روح #خوابیده_خانم که در برابر سرنوشت، تنها و بی پناه مانده، در سکوت و پذیرش به تدریج می‌میرد تا اینکه ... 

ماجراهای پر تعلیق و پر کشش داستان پی در پی  در طی  هفده سال و هفت ماه و هفت روز روی می دهد.  کتاب هفت فصل دارد. هفت برادر از "بزرگ" آغاز و به "کوچک" ختم می شوند و هر چه به پایان داستان نزدیک تر می شویم، حجم فصول داستانی هم کمتر می شود.

با تمام نکات مثبت "بیوه کشی"، در برخی پرده های داستان پرسشهایی بود که بی جواب ماند ... شاید دلیلش اصرار نویسنده به افزایش #ضرباهنگ و #ریتم داستان به سمت انتها و عدم پر گویی و تفصیل باشد. 

📍برشی از متن:

"...زن های میلکی زیر روسری های سرخ و سفیدشان، پارچه سفیدی هم می بندند که حکم موگیر را دارد برایشان. خوابیده خانم بلند شد. رو کرد به دیوار کوه و پارچه سفید زیر روسری اش را درآورد. از همان جا که نشسته بودند، کشیدش توی آب جوی خون آلوده. روسری رنگ گرفت و سرخ شد..."
      

        اگر دلتان برای خواندن یک‌ داستان #تراژیک اما آمیخته به طنز، تنگ شده است؛ اگر از تقابل #عشق_و_نفرت لذت می برید، اگر از شخصیتهای صورت آهنی در عین حال  مهربان و عاشق پیشه خوشتان می آید؛ اگر حوصله یاد گرفتن انواع شیوه های از بین بردن خود!😏را دارید؛ اگر دلتان هوس خواندن یک داستان روان با شخصیتهای کم اما خوب پرداخته شده را دارد؛ اگر به نظرتان جنگ نابرابر یک مرد اخمو و سخت گیر پنجاه و نه ساله سوئدی که به تازگی همسرش را از دست داده با  یک خانم باردار ایرانی با دو دختر به ظاهر حوصله سر بر، یک گربه پررو و لجباز🐱، یک محله با انواع همسایه های مزاحم و یکسری ماجراهای غیر قابل کنترل می توانند سر شما را گرم کنند؛
... پیشنهاد می کنم کتاب#مردی_به_نام_اُوِه از #فردریک_بکمن را حتما بخوانید.