بچـه که بودم، غـروب روزهای تعطیل به‌نظـرم خیلی عجیب بود. همیشه حوصله ام به‌شـدت سر می‌رفت و بی‌هدف از پنجره بیرون را تماشا می‌کردم و وقت می‌گذراندم. به خوبی حس می‌کردم که زمان ایستاده و دقیقه‌ها به کندی می‌گذرد تا عصر به شب تبدیل شود. تا مدت زیادی دقیقاً نمی‌دانسـتم که چون ازپنجـره به بیرون نگاه می‌کنم، حوصله ام سـر می‌رود یا چون حوصله ام سـر می‌رود، از پنجـرهذبه بیرون نگاه می‌کنم. از آن حوصله‌سررفتگیِ غروبِ روزهای تعطیل می‌ترسیدم، چون انگار تکرار شونده بود: صدای تلویزیونی که در اتاق ناهارخوری روشن بود، خواهر و برادر هایم که سعی می‌کردند لحظه آخری مشق‌های فرداشان را بنویسید، شام من درآوردی‌ای که پدر و مادرم دست‌و‌پا می‌کردند و ما به‌نوبت ازش ایراد می‌گرفتیم. درنهایت، شب فرا می‌رسید که انگار هیچ هدفی نداشت جز اینکه ما را به روز بعد ببرد. هنوز هم که هنوز است، غروب روز های تعطیل این حوصله‌سررفتگی به سراغم میآید و هنوز هم که هنوز است، بانگاهذکردن از پنجره به بیرون، وقتم را می‌گذرانم. ولی یک چیز را فهمیدم: این کار را دوست دارم.

بعدش اتفاقی افتاد که همیشه بعد از هر بدبیاری‌ای ، چه بزرگ و چه کوچک، می‌افتد: زندگی ادامه پیدا کرد، انگار آب از آب تکان نخورده.

مامان می گوید «‌اما هر طور که باشی ما تو را دوست داریم. »خودم هم خوشحالم که دوباره پسر بچه شده ام؛ اژدهاکه نمی توان این طور در آغوش آن ها لَم بدهد. اژدها نمی تواند به آن ها بگوید ،«من هم شما را دوست دارم. » اما من می‌توانم.