یکی از معلم های همراه ما آقای جهانبخش بود. آسان آن شب در کوه کنار آتش به تیمم‌گرفتن را یاد داد. او هم بانشاط و با انرژی بود و هم به ما چیز های زیادی یاد می‌داد. خیلی هم جوان بود ، شاید بیست‌و‌اندی سالش بود. یک روز آمدیم مدرسه ، گفتند آقای جهانبخش شهید شده که من خیلی ناراحت شدم. یادم هست که در عملیات فتح المبین شهید شد.

آب واقعاً نزدیک به جوش بود. آفتابه را آب می‌کردیم، می‌بردیم آن را می گذاشتیم در یک اتاقی که سایه بود، تا بعد از چند ساعت قابل استفاده شود! با چنین گرمایی مواجه بودیم! همه جا بادبزن همراه‌مان بود، حتی در دستشویی!

می‌دانست ده دقیقه‌ای دیرتر از ساعت مقرر در یادداشت توماس رسیده. وارد کافه شد. در اولین نگاه چهره‌‌ی دوست قدیمی خورد را دید. چهره‌ی خونسرد، شوخ و بی‌خیال فرانس. دوست فرانسوی پیراهن سفید به تن داشت و شلوار و کاپشن لی آبی پوشیده بود. فرانس ایستاد و حافظ نزدیک او شد. همدیگر را در آغوش گرفتند. _ چطوری اَبرقهرمان ایرانی ؟

و درست توی همون بعدازظهر، وقتی بالاخره زنگ خورد، مایلز رفت خونه‌ی نایلز و دوتایی توی مزاح‌خونه پناه گرفتن. مایلز رو کرد به نایلز و گفت: «می گم. این آخرین اول آوریلمونه‌ها .» نایلز گفت: «سال بعد هم همین‌جاییم. به اندازه‌ی کل عمرمون اول آوریل پیش رومونه.» مایلز گفت: «می‌دونم. ولی آخرین اول آوریلمون توی این مدرسه‌ست.» نایلز گفت: « آها.» یه تیکه گچ برداشت و روی دیوار نوشت ۴/۱. «پس بیا یه کار بامزه بکنیم.»