این کتاب فقط درباره «گفت‌وگو» نیست. کمک می‌کند تا اول با خودمان تعامل کنیم. با نیت‌ها و احساساتمان کنار بیاییم، بعد راه را برای تعامل صادقانه و اثربخش با دیگران به ما نشان می‌دهد.

مثل خیلی از کتاب‌های حوزه ارتباط فردی و تعامل، لیستی از تکنیک‌ها و روش‌ها برای تاثیر گذاری بیشتر نیست. نمی‌گوید لبخند بزنید و حرف‌های طرف مقابل را تکرار کنید تا به شما اعتماد کند. نمی‌گوید کدام حالت‌ها نشانه صداقت و کدام‌ها نشانه عدم صداقتند تا در عین حال که دروغ گوی بهتری می‌شوید، دروغ گویی به شما سخت‌تر شود.

جذابیت کتاب از مقدمه شروع می‌شود. و تا جمع‌بندی نهایی ادامه پیدا می‌کند. چیز عجیبی نمی‌گوید. کمک می‌کند تا با توجه به ساده‌ترین نشانه‌ها و کمک گرفتن از روش‌های ساده، مهم‌ترین گفت‌وگوهای زندگیمان را خراب نکنیم.
        

          نویسندگان کتاب می‌گویند که گاهی وقت‌ها، صحبت‌های ما با دیگران حساس می‌شود. یعنی آینده رابطه‌های خانوادگی و شغلی ما را این صحبت‌های مهم تعیین می‌کنند. در این لحظات حساس که نتیجه صحبت برای‌مان مهم می‌شود، به دلیل عوامل مختلف جسمی و روحی، بسیار بد بحث می‌کنیم. یعنی خیلی بدتر از صحبت‌های عادی روزمره حرف می‌زنیم.

کتاب پر از نکات فوق العاده است. اولین گام برای مواجهه درست با این موقعیت‌ها این است که به این لحظه‌ها توجه کنیم. چون این صحبت‌ها، خیلی وقت‌ها بدون اطلاع قبلی شروع می‌شوند. نکته دیگر این است که باید بتوانیم فضای صحبت را برای طرف مقابل ایمن کنیم. در این حالت است که سکوت نمی‌کنیم، با خشونت حرف نمی‌زنیم، طرف مقابل را درک می‌کنیم و از او در ذهن خود شیطان نمی‌سازیم.

آدم با خواندن این جور کتاب‌ها، احساس می‌کند که در همه زمینه‌ها نیاز به آموختن دارد و به بیان دیگر، تقریبا هیچ کاری را بلد نیست خوب انجام بدهد.
        

          مدت‌ها از شروع خوندن این کتاب می‌گذره. کتاب روی میز کارم بود و گاهی اول روز قبل از این که سیستم روشن بشه، گاهی آخر روز بعد از ثبت ساعت کاری، وسط کار موقع استراحت یا قطعی اینترنت گریزی به این کتاب می‌زدم و چند صفحه‌ای می‌خوندم. تجربهٔ خوبی بود.
از غزل‌های کتاب رو بیشتر لذت بردم. نه از همه‌شون، ولی شعر خوندنی و حتی دوست‌داشتنی کم نداشت.
برای نمونه:

چه خوش افسانه می گویی به افسون های خاموشی
مرا از یاد خود بستان بدین خواب فراموشی

ز موج چشم مستت چون دل سرگشته برگیرم
که من خود غرقه خواهم شد درین دریای مدهوشی

می از جام مودت نوش و در کار محبت کوش
به مستی، بی خمارست این می نوشین اگر نوشی

سخن ها داشتم دور از فریب چشم غمازت
چو زلفت گر مرا بودی مجال حرف در گوشی

نمی سنجد و می رنجند ازین زیبا سخن سایه
بیا تا گم کنم خود را به خلوت های خاموشی