نویسنده در آغاز کتاب نوشته:
[گرچه این نوشته براساس آثار سهروردی‌ست اما به اقتضای طبیعت داستان ، خیال هم مجالی داشت!]
عجب!
و این اول اشکال و عینِ اشکال است.
همچنان که مردی در تبعید ابدی، گاه ناچیز مرگ و ملت عشق!
اگرچه پرداختن به شخصیت سهروردی در قالب رمان جای تقدیر دارد و زیادش هم کم است اما خیال‌پردازی با تحریف شخصیت دو چیز متفاوت است.
یعنی تا این حد اندیشه‌های سهروردی و ابن عربی و مولوی و ملاصدرا خالی از جذابیت و تعالی‌ست که برای جلب مخاطب باید دست به دامن دختربازی و مشروب‌خوری و دَنس و عرفان‌های ترکیه‌ای در بیوگرافی‌ها شویم؟
اینکه نقض غرض است!!
اگر امثال شیخ شهید، حرفی دارند [که دارند]،
حاجتی به این همه تلدیس نیست
اگر هم ندارد منطقا جای پرداختن ندارد.
      

        با حفظ احترام به فمنیست‌های معزز خوانده شد و خوشمان هم آمد!! :))
      

        معماهای آگاتا کریستی نه تنها نسبت به قرن ما کهنه نیست که حالا حالاها رمز‌آلوده و تازگی داره
خیلی حرفه که یجورایی داستانو از اول اسپویل کنی ولی بازم غیر قابل پیش‌بینی باشه...
اولین تجربه از اگاتا 👌🏻
خوشحالم که بالاخره اومدم سراغت 🍾
      

        عشق به خدا میماند
شایسته‌ی دلهای پاک پیمبران است
کمترین شرط عشق مرگ است
باقی همه شهوت است و توهم است و حرص...
      

        بیخود نیست که با وجود پادشاه فرانسه بهش میگفتن سلطان فرانسه.
الکساندر دوما رو میگم. شاید معدود دفعاتی در تاریخ باشه که دو پادشاه در یک اقلیم گنجیدند!

مثل همه‌ی رمانهای بلند مفصل بود و همین خصوصیتش شاید واسه عده‌ای جذاب باشه و واسه بعضی فراتر از حوصله.
با این وجود مسیرِ طولانیِ داستان خالی از هیجان و ماجراجویی نبود و ۲۰۰ صفحه‌ی آخر اینو ثابت میکنه که الکساندر از اولش هم میدونست داره چیکار میکنه.