عزیزان این کتاب داستان نیست که موضوع براتون اسپویل بشه، اما اگه باز هم حساس هستید برای این موضوع نخونید چون من ماجرای این کتاب رو به طور خلاصه نوشتم.ه

ویلیام استایرن در کتاب ظلمت آشکار از تجربه‌ی خودش در مورد افسردگی صحبت کرده. از سفری که به پاریس داشته شروع می‌کنه که اونجا اولین تغییرات رو در خودش حس می‌کنه مثل بی‌حوصلگی، زود خسته شدن و کم‌حرفی. کم‌کم نشانه‌ها بیشتر میشن و ویلیام استایرن راه‌هایی برای درمان خودش امتحان می‌کنه اما در شبی افکار خودکشی به اوج میرسه و در بیمارستان بستری میشه و در نهایت بهبود پیدا می‌کنه. چیزی که جالبه شرح حال یک شخص دچار افسردگی از زبان خودش هست برای درک بهتر افرادی که اعتقاد دارن افسردگی دارن اما هیچ مطلب به درد بخوری راجع به اینکه خب حالا چطوری بهبود پیدا کردی؟ پیدا نمیشه! ضمن اینکه مثلاً میگه افکار خودکشی من بعد از قطع کردن فلان دارو ناپدید شد! خب این افکار دیگه دلیلش افسردگی نبوده یک عامل بیرونی بوده. خیلی دلم میخواست نظرات خودم رو هم بنویسم ولی به عنوان کسی که هیچ تخصصی در این موضوع نداره سکوت خیلی قشنگ‌تره. آدم‌ها برای شناختن ذهن و روان کار آسونی ندارن و فعلاً هم چیز دندون‌گیری نمی‌دونند.ه
          

            یکی از دلایل من برای توصیه به رمان خوندن اینه که میتونیم از طریق اون آدم ها و احساساتشونو بهتر و راحت تر در‌ک کنیم و خب اگه میشه با تنها ۳۰۰ صفحه بسیار دلنشین به همچین هدفی برسیم و روابط انسانیمون رو به دور از قضاوت ها و پیش‌داوری ها و برپایه درک متقابل پیش ببریم، چرا از خودمون و اطرافیانمون دریغ کنیم؟
کتاب قصر‌ آبی کتابیه که با شیرینی هرچه تمام‌تر داستان و مشکلات پیش‌روی دختری به نام ولنسی رو روایت می‌کنه. مشکلاتی که هرچند ممکنه بخش اعظمشون خودساخته به‌نظر برسن اما به عنوان کسی که با شرایط مشابهی بزرگ شده می‌تونم بگم رهایی از بندهایی که جامعه و اطرافیان دور انسان پیچیدن خیلی سخت‌تر از چیزیه که بشه تصور کرد و نیاز به چیزی داره که دست سرنوشت اون رو جلوی ولنسی قرار داد و این جرقه براش زده شد. و بعد اون اتفاق بزرگ، اطرافیانش و همچنین ما به تدریج شخصیت حقیقی ولنسی رو می‌بینیم. دختری که روح طبیعت دراون دمیده شده بی‌پروا و در عین حال به‌شدت لطیفه و کتابای جان فاستررو می‌خونه:)(مورد آخری خیلی مهمه)
و ادامه داستان...که برخلاف میل شخصیم قرار نیست اسپویلش کنم.
و در آخر خوشحالم نهایتا ولنسی به ارزش حقیقی خودش پی برد و اونطور که باید باهاش رفتار شد مثل طرز رفتاری که جان فاستر برای گل های جنگلی توصیه کرده بود(:
«مایه تاسف است که گل های جنگلی را جمع کنیم. آنها نیمی از افسون خود را به دور از سوسوی نور سبز طبیعت از دست می‌دهند. برای لذت برون از گل های جنگلی، باید آنها را تا زیستگاه‌های دورافتاده‌شان دنبال کنیم، با تماشایشان به وجد آییم و بعد در حالی که دائم به پشت سر خود نگاه می‌اندازیم، آنها ر ترک کنیم و تنها یاد عطر و ملاحت افسونگر آنها را با خود ببریم.»
          

            دومین کتاب از فریدا مک فادن بود که خواندم و باید بگم خیلی جالب بود واقعا ذهن این نویسنده در بیان مشکلات شخصیتی و روانی کاراکترها فوق العاده است و جوری داستان بیان شده که هر لحظه منتظر غافلگیری جدیدی هستین  داستان در مورد دختریه که قراره در  یک خانواده عجیب خدمتکار باشه و با چه رازها یی اونجا روبرو میشه .
حتما جلد دوم که راز خدمتکار هست رو هم خواهم خوند و هم چنین بقیه کتابهای فریدا مک فادن .
          

            من خیلی اتفاقی وقتی داشتم تو طاقچه می‌چرخیدم تا کتاب بعدیم رو انتخاب کنم، به «مومو» برخوردم. توضیحات داستانش رو خوندم و خیلی خوشم اومد و تصمیم گرفتم بهش گوش بدم و چقدددددر عالی بود...

این کتاب با روایت دلنشینش کاری می‌کنه تا خواننده با یه دید جدید به زندگی و زمان نگاه کنه...

به اینکه لحظاتش می‌تونه از شادی و دوستی و رویا‌پردازی سرشار باشه...
و یا
به دویدن و اضطراب و نرسیدن بگذره...
وقتی که به جای زندگی کردن، فقط دنبال کار کردن و پول جمع کردنی تا بلکه یه روووووزی بتونی ازش استفاده کنی...

🔅🔅🔅🔅🔅

قهرمان این کتاب، یه دختر کوچولوئه به اسم مومو، با یه ابرنیرو به اسم قدرت گوش دادن!

مومو اونقدر قشنگ و با جون و دل به حرفای آدما گوش می‌ده که همه وقتی مشکلی براشون پیش میاد میرن پیشش تا با حرف زدن سبک بشن و حتی بهترین ایده‌ها برای حل اون مشکل به ذهنشون برسه! (این ابرنیروی به ظاهر سادهٔ مومو اینقدر قشنگ تو کتاب توصیف شده بود که باعث شد منم بیشتر از قبل تلاش کنم به حرف‌های بقیه گوش بدم! کاری که برخلاف ظاهرش اصلا ساده نیست!)

مومو دو تا دوست صمیمی داره، به اسم بپو و جی‌جی! دو شخصیت کاملا متضاد با هم :) یکی پیر و اون یکی جوون، یکی ساکت و فکور و اون یکی پرحرف و خیال‌پرداز! (بپو شخصیت موردعلاقهٔ من تو کتابه که خیلی خیلی دوستش دارم و هر وقت یاد حرفاش و دل پاکش می‌افتم یه حال خوبی پیدا می‌کنم ❤️)

خلاصه اینکه زندگی مومو و دوستاش به زیبایی و سادگی در جریان بود که یه دفعه سر و کلهٔ مردای خاکستری‌پوش پیدا می‌شه. آدم‌های عجیب و غریبی که کم‌کم کنترل تمام شهر رو به دست می‌گیرن....

این موجودات کارشون دزدیدن وقت آدم‌هاست! و با حضورشون همه چیز و همه کس رو عوض می‌کنن، حتی دوستای مومو رو :(((

اینطور میشه که مومو برای نجات دوستاش و شهر از چنگ این آدما سفر عجیب و خطرناکی رو شروع می‌کنه...

🔅🔅🔅🔅🔅

من بعد از اینکه یه دور به کتاب گوش دادم، مصمم شدم که حتما دوباره بخونمش و به چیزایی که می‌گفت بیشتر و بهتر فکر کنم. به خاطر خوانش زیبای خانم موژان محقق، عاشق این ترجمه از کتاب شده بودم ولی وقتی گشتم دیدم خیلی وقته این ترجمه تجدید چاپ نشده و نسخهٔ متنیش هیچ‌جا موجود نیست :((( ولی بازم ناامید نشدم تا اینکه تونستم یه نسخهٔ دست دوم ازش پیدا کنم! اونم یه نسخه با قیمت پشت جلد ۵۰۰ ریال 😅

همین کتاب دست دوم رو خریدم و خوندم و دوباره لذت بردم 🥹

🔅🔅🔅🔅🔅

این تجربهٔ لذت‌بخش باعث شد بگردم و یه کتاب دیگه از آقای میشاییل انده پیدا کنم، به اسم «داستان بی‌پایان» که اونم به شدت لطیف و شیرین و تأمل‌برانگیز بود.... 
(یه مرور جدا هم براش نوشتم)
حیف که دیگه تجدید چاپ نمی‌شه و کسی هم به صرافت ترجمهٔ مجددش نمی‌افته...

خلاصه اینکه به نظرم «مومو» و «داستان بی‌پایان» دو تا نمونهٔ عالی از این هستن که چطور میشه با داستان‌های فانتزی و پر از موجودات عجیب و غریب که اصلا تو جهان واقعی مصداقی ندارن، مفاهیم و موضوعات عمیق رو به بچه‌ها (و بزرگسال‌ها!) منتقل کرد :)

(عکس نویسنده رو هم تو گوگل بزنید و ببینید، خیلی گوگولیه 😍😍😍😅)