تاکنون در زندگی خود را تا این اندازه عصبی و خسته نیافته بودم. حتی روزهای تلاش در هوای آزاد در فصل درو، گفت‌وگو با کشاورزانی که قرضشان را نپرداخته بودند، سعی در حل اختلاف دهقانان با همسایه‌هایشان، هیچ‌یک قابل قیاس با پنج دقیقه گفت‌وگو با زنی نبود که ناگهان شادیش به خشم مبدل می‌شد. با خود فکر کردم آیا آخرین اسلحه زنان اشکشان است؟ آیا آن‌ها می‌دانند این اسلحه چه اثری روی تماشاگر دارد؟

عیب ما این است که مجسمه نیستیم و بشر هستیم.

عشق رایحه‌ای دارد که چون باغ‌های هلو نمی‌تواند عطرافشانی نکند...