آدمی با رنج به دنیا میاد. با رنج زندگی می‌کنه. با رنج هم از دنیا می‌ره؛ اما موضوع مهم این‌جاست چطوری با رنج مواجهه بشه تا درد و سختی کمتری تحمل کنه. 
آدم‌های کمی هستن که مهارت مواجهه با رنج رو دارن. این آدم‌ها مثل همون گل‌های نیلوفری هستن که توی مرداب می‌شکفن و رشد می‌کنن. 
مثل راه‌های رسیدن به خدا که بی‌شماره، راه‌های مواجهه با رنج‌ها هم بسیاره. 
بعضی از این راه‌ها به‌حدی لطیف و نرم و نازک هستند که ممکنه به‌چشم آدم‌هایی که تجربه‌ش نکردن سطحی و حتی زرد به‌نظر بیان. 
نگاه نویسنده‌ی کتاب جناب تیک نات هان به رنج توی این کتاب یه نگاه تقریباً دینیه. 
تیک نات هان توی این کتاب خیلی ساده و بدون ادا می‌گه: رنجت رو ببین. پسش نزن. بغلش کن.  بهش آگاه شو. 
با همین کارهای ساده رنجت که مثل یه بچه‌ی سرتق و گریه‌کونه و مدام دست‌وپا می‌زنه که ببینیش و بهش توجه کنی آروم می‌شه! 
ممکنه توی نگاه خیلی‌ها این سطح از مواجهه با رنج شبیه کتاب‌های زرد باشه؛ اما واقعیت اینه که نیست! 
کافیه که یه بار به این شکل با رنجتون برخورد کنین تا ببینین چقدر علمی و دقیقه. یه چیزی شبیه رویکرد act هست انگار. 
کتاب ساده و روونه. یه روزه می‌تونین بخونیدش. اما ممکنه تکرار مدام یه سری جمله‌ها کلافه‌تون کنه، باید صبور باشید. خودتون رو بسپارید دست تیک نات هان که جانِ کلامش به جونتون بشینه!

      

        ::: یک 

قبل این که برای کتاب پرنده به پرنده مروری بنویسم، یادداشت‌های بقیه رو می‌خوندم. دو دسته بودن. اون‌هایی که شیفته‌ش شدن و خواننده‌هایی که دوسش نداشتن. می‌تونم حدس بزنم چرا بعضی‌ها با خوندن کتاب توی ذوقشون خورده. احتمالاً دلیلش این بود که فکر می‌کردن  قراره کتابی درباره چطور نوشتن بخونن. این که پیرنگ چیه؟ شخصیت کیه؟ و... . و چون این نیازشون برآورده نشده براشون تجربه‌ی تلخی بوده. 


:::دو 

کتاب رو وقتی شروع به خوندن کردم که چهل روزی بود توی نوشتن رمانم متوقف شده بودم و پیش نمی‌رفتم. دنبال کتابی بودم که اون‌قدر سر ذوقم بیاره که لپ‌تاپم رو روشن کنم و دوباره بنویسم. کتابی که باهام همدلی کنه. سطربه‌سطرش بهم بگه: زهرا، عیب نداره اگه سرخورده شدی از نوشتن. ایراد نداره اگه مجبوری دوباره و دوباره بنویسی و پاک کنی! 
بهم بگه: «رفیق، پرنده‌به‌پرنده، دانه‌به‌دانه، یک‌به‌یک هر بار فقط درباره‌ی یک پرنده بنویس و تمام»! 


بعد از خوندن ۱۰۰ صفحه از کتاب، خانم آن لاموت با حرف‌هاش، با تجربه‌هاش در من شوق شروع دوباره رو کاشت. 

یا به قول خود خانم لاموت این کتاب برام «مثل چیز خوب کوچکی که در بامداد خمار آدم را دوباره سر پا می‌کند و راه می‌اندازد، چیزی شبیه آن لوکوموتیو معروف قصه‌های کودکانه که در عین خُردی و تنهایی، با روحیه‌ی مثبت و امیدوار، رشته‌واگن‌های متوقف‌شده را راه می‌انداخت!»



:::سه 

کتاب نه درباره‌ی آموزش نویسندگی که به نظر من جستارهایی درباره‌ی آداب نوشتنه. ترجمه‌ی روونی هم جناب مهدی نصرالله‌زاده کرده. 
به‌نظرم کتاب برای آدم‌هاییه که نوشتن رو بلدن؛ اما وسط راه ممکنه کم بیارن. اما با شنیدن تجربه‌های شیرین مامان‌بزرگانه یه نویسنده می‌تونه مسیر پرپیچ‌وخم راهش رو براش هموارتر کنه.
      

        نویسنده‌ی کتاب خانم جنی چاماس هست. ایشون دانش‌آموخته‌ی کوچینگ از مدرسه‌ی The life coach school هست. نکته‌ی کتاب همینه که شما یه کتاب توسعه‌فردی با نگاه کوچینگی می‌خونید. اگر تجربه‌ی جلسات کوچینگ داشته باشین و حتی آشنا باشین با کوچینگ متوجه می‌شید که مدل نگاه جنی به سرفصل‌های کتاب نگاه کوچینگی هست! 

شاید با توجه به عنوان کتاب فقط خانم‌ها برن سراغ کتاب؛ ولی حقیقتاً کتاب برای همه‌ی اون‌هایی که دغدغه‌ی رشد دارند می‌تونه جذاب و دسترسی‌دهنده باشه.‌ خیلی از دغدغه‌های زنانه نمی‌خونیم توی کتاب. مثلاً این‌جور باشه که فلان فصل فقط چالش خانم‌هاست. نه یه آقا هم می‌تونه همون چالش‌ها رو داشته باشه. 

اگه اهل مطالعه‌ی کتاب‌های توسعه‌فردی بوده باشین، ممکنه خیلی برای شما حرف تازه‌ای نداشته باشه؛ اما این که با نگاه تروتازه و با سؤال‌های عمیق کوچینگی توی این کتاب مواجهه‌ می‌شین می‌تونه همچنان کتاب رو براتون خوندنی کنه! 

این نظر شخصی منه ممکنه درست نباشه؛ اما اوایل کتاب نگاه جنی همون راهکاردادن و مشورت دادن مرسومه؛ ولی هر چقدر جلوتر رفت گاردش شکسته شد و بیشتر توی جِلد کوچ بودنش فرو رفت و کتاب رو متفاوت کرد از بقیه‌ی کتاب‌های توسعه‌فردی!