هیچ رقیبی به اندازه خودخواهی دشمن عشق نیست.می‌توان گفت :دشمن اصلی عشق من،آن کسی که باید مغلوبش سازم،دیگری نیست،خودم هستم؛خودی که این همانی را به تفاوت ترجیح میدهد جهانش را به جهان بازسازی شده با گذر از فیلترِ تفاوت تحمیل کند.

به راستی که عشق مرا بالا یا حقیقتا پایین نمیکشد.عشق طرحی وجودی است: به منظور ساختن دنیا از منظری مرکزیت‌زدایی شده غیر از منظر انگیزه محض من برای بقا یا تایید مجدد هویتم.

در این لحظه بود که ناگهان روی قشر نازک یخ سُر خورد.به زمین افتاد، و نگهبان ها، به تصور اقدامی اعتراضی ،به طرفش شتافتند تا او را نگه دارند. این سقوط فقط چند ثانیه طول کشید .ولی شاید به مراتب بیشتر از بقیه چیزها دردناک بود،زیرا وقتی مرد محکوم از جا برخاست، اثر آن در چهره اش خوانده می‌شد: تمام اعتبار،تمام اطمینان خاطری که به خود داده بود، زایل شده بود.

ما مایلیم چیزی را نادیده بگیریم که نمیتوانیم اندازه‌گیری کنیم.