بد نیست بگویم که در خانواده‌ی من تقریبا هیچ‌گاه از مردگان صحبتی به میان نمی‌آمد. نمی‌دانم چرا. شاید به سبب خوف‌انگیزیِ فرشته‌ی مرگ؛ و لابد از آن رو که در خانواده‌ی ما نه تصویرهای گذشته جای مهمی داشت نه طرح‌های آینده. نوعی زندگی طبیعی جریان داشت شبیهِ، به‌مَثَل، زندگی گنجشک که نه در بند دیروز است نه غم فردا؛ نه به گذشتگان می‌اندیشد نه به آیندگان.

آن طور که بعدها شنیدم، ننجون را با هزار دردسر دفن می‌کنند چون مرگ او هم‌زمان بوده با حمله‌ی ارتش‌های بیگانه به تهران و تبعید یا فرار رضاشاه از ایران و در آن حیص و بیص جنازه را به دشواری و با ترس و لرز به گورستان می‌برند و دفن می‌کنند.