وقتی «سمفونی مردگان» را خواندم، حس کردم وارد دنیایی شدم که هر احساس، هر تصمیم و هر آرزو، بار تراژدی خودش را دارد. شخصیت‌ها همه به نوعی قربانی زندگی و انتخاب‌های دیگران هستند، اما همین درد است که داستان را واقعی و نفس‌گیر می‌کند.

این کتاب با زبانی ساده ولی پر از حس و تصویر، مرا واداشت فکر کنم به عشق‌هایی که نرسیدند، امیدهایی که شکسته شدند و لحظاتی که هرگز بازنمی‌گردند. «سمفونی مردگان» یادآور می‌شود که حتی در میان شکست و رنج، زندگی ارزش نگاه کردن، احساس کردن و تجربه کردن را دارد.

آرزو و هدف ها در کتاب توسط تعصب دفن شدند 
      

        مزرعه حیوانات فقط داستان حیوانات یک مزرعه نیست؛ قصه‌ای است از همه‌ی انسان‌ها و همه‌ی زمان‌ها.
جورج اورول با زبانی ساده نشان می‌دهد که چگونه رؤیای آزادی، اگر با آگاهی و مراقبت همراه نباشد، خیلی زود به کابوس قدرت و دیکتاتوری بدل می‌شود.
حیواناتی که روزی با امید برابری به پا خاستند  دوباره در زنجیر اسارت افتادند اما این بار نه به دست انسان‌ها، بلکه به دست همان‌هایی که قرار بود نجاتشان باشند.
و این بزرگ‌ترین هشدار تاریخ است:
وقتی پرسشگری و یاد گرفتن را فراموش کنیم، حتی زیباترین آرمان‌ها هم به ظلم و تباهی کشیده می‌شوند.

«مزرعه حیوانات» آینه‌ای است که بارها و بارها باید در آن نگریست؛ چون حقیقت تلخش هنوز هم در زندگی ما جاری است.
      

        کتابخانه نیمه‌شب یه جوری آدمو می‌گیره که با خودش فکر کنه: همه‌ی اون پشیمونی‌ها و “اگه‌ها” که همیشه ذهنمو مشغول کرده، واقعا مهمن؟ وقتی ورق میزنی و به خودت نگاه می‌کنی، می‌فهمی هیچ زندگی احتمالی، هیچ کتابی، نمی‌تونه جای همین خودت باشه، با همه‌ی اشتباه‌ها و ترس‌هاش. عجیب اما آرامش‌بخش اینه که همین خودت، همون که همیشه نگرانش بودی، از همه‌ی زندگی‌های ممکن ارزشمندتره 
      

        شاید هر کسی با دیدن جلد کتاب یا اسمش و خوندن کتاب بگه چ داستان بچه گونه ای و به چشم اغلب آدم ها اینطور به نظر میرسه اما کتاب دختری که ماه را نوشید مثل یه هشدار پنهانه نشون می‌ده مردم چطور می‌تونن یه دروغ رو سال‌ها به شکل حقیقت زندگی کنن. توی داستان همه پذیرفتن که جادوگر یه هیولاست چون باور کردنش راحت‌تر از اینه که بخوان عمیق‌تر فکر کنن یا حقیقت رو جست‌وجو کنن.
این کتاب می‌خواد بهمون بفهمونه جامعه خیلی وقت‌ها افکار خودش رو مثل قانون روی بقیه تحمیل می‌کنه. مردم هم برای اینکه تنها نشن یا سختی نکشن، دنباله‌رو می‌شن و بدون اینکه سؤال کنن، راه آسون‌تر رو انتخاب می‌کنن.
اما نکته‌ی جالبش اینه که "هیولا" در واقع همون کسیه که بیشتر از همه مهربونه و این تضاد بهمون یاد می‌ده: همیشه چیزی که جمعیت می‌گه درست نیست. گاهی لازمه برخلاف جریان بایستی، حتی اگه همه برات یه برچسب منفی بچسبونن.
در نهایت، "دختری که ماه را نوشید" بهمون یادآوری می‌کنه بزرگ‌ترین جادو این نیست که پرواز کنی یا با دستت نور بسازی بزرگ‌ترین جادو اینه که جرئت فکر کردن مستقل داشته باشی.
اگر جرعه ای ماه ننوشیم اگر جرعت دیدن نور رو نداشته باشیم تا ابد در تاریکی ساخته ی دیگران سرگردان میمونیم . :)

      

        می‌دونی، «نهم نوامبر» یه چیز عجیب داره؛ عشق توش فراتر از حرف‌هاست. این داستان نشون می‌ده آدم‌ها گاهی از درد دل  فاصله یا حتی نفرت می‌تونن عاشق بشن. و اینکه عشق واقعی یعنی حسی که حتی سال‌ها زنده می‌مونه حتی وقتی فقط یه روز در سال می‌تونی اون شخص رو ببینی.
خلاصه اینکه کتاب بهت یادآوری می‌کنه: عشق واقعی زمان و فاصله نمی‌شناسه، و ارزشش همیشه ستودنیه.
مهم‌نیست چقدر از اون طرف دور باشی فقط کافیه به حست باور داشته باشی تا بتونی با صبر از زمان عبور کنی .
      

        

«بادام‌چی» یه کتابیه درباره‌ی انسان بودن؛ اینکه خیلی وقتا ما رو با چیزی قضاوت می‌کنن که ظاهرش رو می‌بینن، نه حقیقتی که پشتشه. یادمون می‌ده احساس داشتن فقط به معنی نشون دادنش نیست، و آدم بودن یعنی انتخاب کردن، حتی وسط سخت‌ترین موقعیت‌ها.
این کتاب آرومه، اما وقتی تمومش کنی، تا مدت‌ها توی ذهنت می‌مونه.



      

        مغازه خودکشی ؛ اسمی که شاید هر کسی با شنیدنش انتظار یک داستان دراماتیک ،تلخ ، دارک و پایانی غمگین انگیز داشته باشد درست مثل خودم که همین انتظار را داشتم اما برعکس  وقتی این کتاب رو میخوندم لا به لای هر سطرش پرتویی از امید به زندگی رو میون سیاهی  ‌های ناامیدی ها میدیدم  
این کتاب علاوه بر داستان بسیار قشنگ و زیباش میتونه  امید به زندگی بیشتر و دیدگاه های قشنگتری از زندگی بهمون نشون بده :)
      

        

این کتاب تکرارنشدنیه چون مثل یه آینه‌ست؛ هرکسی با توجه به حال و زندگی خودش یه برداشت شخصی ازش داره. ممکنه یکی به فکر بخشیدن آدم‌های گذشته بیفته، یکی دیگه بفهمه باید بیشتر وقتش رو با عزیزاش بگذرونه، و یه نفر دیگه بالاخره به ترس از مرگش غلبه کنه.