توی یه جمله کوتاه اگر بخوام بگم؛ توصیه نمی‌کنم.
داستان در مورد پسری عراقی به نام نمیر که توی آمریکا استاد دانشگاه می‌شه و ادبیات عرب و زبان عربی تدریس می‌کنه. سفری به عراق داره و با فردی به نام ودود آشنا می‌شه و دوست می‌شن و ماجرا کلا در مورد رمانیه که ودود نوشته اما اصلا نمی‌خواد جایی چاپ بشه.
اوایل کتاب سیر جالبی داشت طی می‌شد اما اواخر کتاب انگار کاملا منحرف شد. بعضی جاها انگار سعی کرده بود نژاد عرب عراقی رو از ایرانی ها برتر جلوه بده و توی چندتا جمله انگار وقتی به شخصیت اصلی که همون نمیره می‌گن ایرانی خیلی بهش بر می‌خوره.  پدر شخصیت اصلی شیعه بوده ولی انقدر از پدرش بد گفت که باعث می‌شه یه پیش زمینه ذهنی خیلی بد از شیعیان در ذهن مخاطب ایجاد بشه. در کل اکثر کتابا قسمتای خوب و بد دارن. این کتابم قسمتایی رو داشت که کاملا درک می‌کردم. انگار که اون یه تیکه رو منم زندگی کرده بودم. اما قسمتای بد و بی فایده‌ش به مراتب بیشتر بود. این کتاب هیچ اندرز خاصی نداشت. یک کتاب کاملا بی نتیجه. 
منم اگر می‌دونستم این جوریه نمی‌خوندم.
      

        بیوتن؛
همیشه با خودم فکر می‌کردم که یعنی آیا ممکنه شخصیتی مثل ارمیا رو در زندگی خودم ملاقات کنم؟! ارمیا شخصیتی هست که من همواره اون رو آرزو کردم. ارمیا برای من یک سبک زندگی شده.  بیوتن اون‌قدر من رو غرق در خودش کرد که با بعضی از صفحات یخ می‌زدم‌. قلبم یک ضربان را جا می‌ماند. شمارا نمی‌دانم اما بیوتن برای من آن کتابی است که اگر هزار بار هم بخوانم تکراری نمی‌شود. این‌که ارمیا چطور سعی می‌کند خودش را با شرایط شهروند آمریکا بودن وفق دهد؛ این‌که چطور به دنبال کسب و کار حلال است. قلبِ من در تمام آن ماجراها جا مانده.
خلاصه تمام قلبم برای بیوتن🫶