بسیار لذت بخش بود خوندن این داستان آشنا و در عین حال غریب..

جورج اورول قلعه حیوانات رو در نقد کمونیست که اتفاقا زمانی خودش برای این تفکر جنگیده! نوشته 
اما به دلیل ماهیت قدرت، شما هر سیستم سیاسی ( که رکن اصلیش ایمان واقعی به خداوند نباشه) رو میتونین مخاطب این نقد و تشریح کتاب قرار بدین ...
        

          شروع کتاب فوق‌العاده جذاب و گیرا اما در کل فراز و فرود داره و بعضی قسمت ها خسته کننده میشه و بعضی جاها شاهکار. به نظر هر کدوم از شخصیت های حاضر در داستان نماینده یک یا چند تفکر هستن.
اما تفکراتی مثل نهیلیسم یا پوچ گرایی، اگزیستانسیالیسم، تنهایی و انزوا، جبر و اختیار توی داستان بیشتر دیده میشه...
تا دلتون بخواد جملات قصار مبتنی بر واقعیت توش هست 
با اینکه جمع بندی بولد و پررنگی نداره ولی چند پاراگراف آخر کتاب بسیار دلنشینه

در کل لذت بخش بود خوندن این کمدی سیاه...
        

          شنیدن کتاب نویسنده‌ای که تورا با قلمش به وجد می‌آورد حتما خوب است. حالا اگر با صدای خودِ نویسنده کتابش را ورق بزنی، گلی‌ست از گل‌های بهشت🤩...

در این روزهای پاییزی که جورش را هنوز تابستان میکشد، بسی لذت بردیم محمود جان✌️
        

          ناجیِ یک رشته؛
رالز به عنوان یک مگس!

0- واقعا جرئت می‌خواد مفصل از رالز گفتن که حتی جرئت فکر کردن به اینکه جرئتش رو دارم یا نه رو ندارم :))

1-از اهمیت جان رالز همین بس که کتاب "نظریه‌ای در باب عدالت" از رالز با کتاب "بی‌دولتی، دولت و آرمانشهر" از رابرت نوزیک، فلسفه سیاسی را زنده کرد. فیلدی که چندین دهه بود توسط جریان غالب و علوم سیاسی/روابط بین‌الملل محو شده بود.

2- رالز متفکری دیریاب است. تصویری مشهور است (استعاری)، در آن تصویر خیل مردمانی را خواهیم دید که گیرپاژ کرده در فهمِ رالز مانده اند. آثار رالز سخت‌فهم اند، یک علت این مورد به نظر من چندرشته‌ای و بین‌رشته‌ای بودن نوشته‌های رالز است:
مشخصا بخشی از استدلال‌های رالز رنگی از نظریه بازی‌ها دارند (که تقریبا هم‌زمان است با ورود این ابزار به علوم سیاسی و دپارتمان‌های که رالز عبور و مرور داشته اونجا)، بخشی دیگر مشخصا وارد دیالوگ با نظریهٔ جریان اصلی اقتصاد شده است، رنگی جدی از فلسفه سیاسی باستان و لیبرالیسم معاصر دارد، جای‌جای با ادبیات موجود در علوم اجتماعی وارد دیالوگ می‌شود و ازشون استفاده می‌کنه؛ یعنی رالز حوزه‌های مختلف علم انسانی/اجتماعی را فرا می‌خواند تا بتواند به اندیشه‌ورزی در باب فلسفه سیاسی و ‌مشخصا عدالت بپردازد.

3- ایده‌های رالز بنیان‌برافکن اند، به این معنا که نمی‌توان به راحتی رد یا تاییدشان کرد (باید شفاف کنم منظورم رو). معمولا بنیان‌افکن را اشتباه می‌فهمیم، قرار نیست یک نظریهٔ بنیان‌افکن تخریب کند و دقیقا یک خروجیِ محصل دیگر را تقدیمِ ما کند. به بیانی وقتی لیبرال‌های کلاسیک بنیان‌های جهان مسیحیِ قرون‌وسطی را از جنبه‌های مهمی برافکندند (البته ریشه‌های دینی/الاهیاتی(تئولوژیکیِ) اندیشه‌های لیبرال کلاسیک چندسالی است بسیار مورد توجه پژوهشگرهای تاریخ اندیشه‌های سیاسی شده است) اما جای آن‌ها نظریه‌های سیاسیِ جامع دیگری را پی‌ریزی کردند.
اما جذابیت رالز همین‌جاست که با اینکه می‌خواهد از لیبرالیسم بگوید اما نمی‌خواهد یک نظریه جامع را جایگزین کند و می‌خواهد با عطف کردنِ پلورالیسم با نظریهٔ خود، تا جای ممکن تکثر را نمایندگی کند.
یعنی حتی نمی‌توانی یک نظریه دارای تساهل و عادی رو به راحتی فهم و قبول کنی. همواره باید علامت‌ سوال قرار بدی و در وضعیتی که داری تامل کنی.
برای همین رالز همون مگسِ چموش و کِرْم‌ریزِ مشهور فلسفی است. 

راستی کتاب رو با ترجمهٔ خشایار دیهیی خوندم که تر تمیز و خوب بود. یه سری نکته هست، ولی خب! 

امیدوارم حسرت درست‌ وحسابی رالز خوندن رو با خودم به گور نبرم؛ البته که بعید نیست :((