کتابی که به خوبی نشان می داد ؛ما در مسئله زن در قبال غرب حمله داریم نه دفاع

موضوعی بسیار چالشی و مهم که فقط به «نمی از یم» کفایت شده بود و جای کار زیاد داشت، ای کاش فقط به بخشی از مسئله می پرداخت ولی عمیق تر، مخاطب دست خالی آمد و دست خالی تر رها شد.

با قسمت قطار ساعت ۵ صبح کاملا موافق بودم و دقیقا همین حس را زمان دانشجویی در مترو کرج تجربه کرده بودم...
        

                سیاه و کثیف
        

                کتاب بر عکس اسمش که حال و هوای منفی داره و مواجه با آ ن سخت بود ولی داستانی پرکشش و خاص داشت
سرگذشتی عجیب که اصلا انتظارش را نداشتی، و البته با کلی سانسور و ترجمه متوسط. دوست دارم دوباره نسخه اصلی کتاب را بخوانم.
        

                شخصیت پردازی کامل نبود.
مخاطب وسط مشکلات خانواده یا چشم باز می کرد یا رها می شد.

اما موضوع را دوست داشتم حیف که انتظارات را براورده نکرد.
        

                جامعه شناسی خودمانی با چاشنی اشک و معرفت
        

                تاثیرگذار و خلاصه برای شب های دهه محرم و مناسب مرور هرساله
        

                کتاب بسیارخوبی برای فعال فرهنگی و افسر جوان جنگ نرم، فقط 313 نفر این گونه می خواهیم... ای کاش به جای این همه ادم سیاسی و اقتصادی فقط 313 تا ادم به درد بخور فرهنگی داشتیم. کتاب رو یک بار در اوج دوران دغدغه دانشجویی خوانده بودم ولی حالا در ارامش خالی از هیجان ان دوران دوباره خواندم و با لذت مزمزه کردم. با خواندن ان موقع فرق داشت از نظر هیجان ولی محتوا تغییر نکرده بود و این یعنی ثبات...
        

                حس و حال توصیفات خوب بود ولی فرهنگ ژاپن برایم غریب و ناشناخته بود. یک زندگی کاملا ماشینی بدون روح در کل کتاب جاری بود. داستان های باز و با شخصیت زیاد و بدون هیچ نتیجه و تحلیلی... فقط تصویر پردازی های عالی شما را در قصه غرق می کند.
        

                کتاب را در ایام ماه مبارک رمضان خواندم و شب قدر تمام کردم. در ابتدا هیچ تصویری از کتاب نداشتم ولی وقتی شروع کردم جذب داستان روان و ساده و گیرا شدم. اتفاقات تاریخی و روایت ها وقتی در قالب رمان و داستان در می ایند، ماندگاری در ذهن را بیشتر می کنند و این گونه داستان پردازی که در یک بستر تاریخی یک داستان تعریف می شود محبوب من است مثل کتاب نخل و نارنج...
کل کتاب در مورد امیرالمومنین و جنگ صفین و معاویه بود ولی اونقدر که دربار معاویه در قصه بود، مولا در داستان پررنگ نبود و از جانب سوم شخص تعریف می شد. من سبک روایت رو دوست داشتم ولی به نظرم اگر مولا ضریب بیشتری در روایت می گرفت ، دلنشین تر و جذاب تر می شد.
عدالت علوی نقطه پررنگ قصه بود ولی عطوفت و مهربانی علوی کمتر در کنار ان برجسته می شد و این نقطه تاریکی در روایت بود.