نظر خاصی در مورد این کتاب ندارم. تصویرگری‌های جالبی داشت ولی حقیقتا هیچ‌گونه اطلاعات خاصی دریافت نکردم از این سفرنامه. شاید هم واقعا دست و بال نویسنده بسته بوده و فقط می‌تونسته از دیده‌ها و شنیده‌هاش اندک چیزی بنویسه.
      

        من دوتا داستان از این کتاب خوندم و مسخره‌ترین داستان‌های ممکن زندگیم رو انگار مطالعه کردم. نویسنده قصد داشته مدل و سبک داستان‌های قدیمی مثل دیو و دلبر و ریش آبی و این‌هارو عوض کنه و درواقع کاری که کرده اینه:💩
داستان‌های بی معنی و آبکی. به همین خاطر این کتاب رو دیگه ادامه نمیدم و همینجا پایانش رو اعلام میکنم.
      

        این کتاب رو برای دومین بار خوندم و بازهم بسیار ازش لذت بردم. تک تک جملات این کتاب و این ترجمه خیلی زیبا و تاثیر‌گذارند.
      

        اومدم این کتاب رو شروع کنم دیدم چقدر آشناست و متوجه شدم قبلا با اسم همین حوالی خوندمش:)))
این نظری هست که قبلا در موردش نوشتم:
این کتاب رو امروز تموم کردم که برای چالش کتابخوانی فروردین طاقچه انتخابش کرده بودم. نمیتونم بگم کتاب بدی بود اما بیشتر از داستان به جستار شباهت داشت و عملا هیچ کشش یا علاقه ای در خواننده برای ادامه دادن کتاب ایجاد نمیکرد و با اینکه ۱۲۰ صفحه بیشتر نبود اما تموم کردن همین تعداد با بی حوصلگی و کندی بود. تنها مورد جذاب توی کل کتاب برای من قسمتی بود که  شخصیت ماجرا در مورد لوازم تحریر فروشی موردعلاقش که همیشه به اونجا میره حرف میزنه و این جمله رو میگه که "خریدن کوچکترین چیزها حتی یک مداد انگار به زندگی ام اعتبار میبخشد" و راستش من با این قسمت خیلی احساس نزدیکی کردم ولی به طور کلی توصیه نمیکنم برید سراغش.
      

        این کتاب رو ریحون بهم امانت داد و من در یک توفیق اجباری طی یک روز این کتاب رو تموم کردم و باید بگم دانش و تجربه‌ی درست و قابل قبولی در ادبیات روسیه ندارم اما تا اینجا چخوف هیچوقت من رو از خودش دور و دلسرد نکرده و همیشه داستان‌هاش رو با جون و دل خوندم.
کتاب ساده و سریع پیش رفت اما در انتها واقعا تاثیر عمیقی گذاشت.
در چندجا دکتر از خودش سوالی شبیه به این میپرسد: مگر میشود هرروز به مدت سال‌ها چنین چیزی رو تجربه کرد؟ یا میگوید که مگر میشود یک نفر روزها، هفته‌ها و بلکه سال‌ها به این شکل زندگی کند؟ 
برای من اوج داستان این نقطه بود. جایی که یک انسان پا در کفش انسان دیگری میگذارد و با کفش‌های آن شخص در جهان راه میرود.  در این نقطه به فلسفه‌ی مورد قبول چخوف پی می‌بریم و با قصد او از نوشتن این داستان آشنا می‌شیم.
این کتاب رو حتما پیشنهاد میکنم اگه به دنبال کتابی در یک نشست‌خوان و بسیار جالب هستید.
      

        این کتاب مدت زیادی با من بود، چون خیلی آروم و پیوسته خوندمش، شبیه آروم جویدن و بلعیدن غذا. طبق چیزهایی که قبل از شروع کتاب خوندم، این کتاب الهام گرفته از صدسال تنهایی گابریل گارسیا مارکز هست. اما نظر من رو بخواهید صدسال تنهایی کجا و این کتاب کجا، نحوه‌ی بیان حوادث و پرداختن به شخصیت‌ها حتی میزان رئالیسم جادویی این کتاب در برابر صدسال تنهایی حرفی برای گفتن نداشت. اما اگه با عینک مقایسه نبینیم میتونم بگم که کتاب جالب و دارای ارزش خوندنی بود. داستان با خانواده دل‌واله شروع میشه و با وجود پربچه بودن این خانواده ما فقط قراره داستان دخترهای این خانواده رو به صورت نسل در نسل بخونیم. داستان رزا خوشگله، کلارا، بلانکا و آلبا. در طول کتاب با بخشی از زندگی هرکدوم از این‌ها همراه میشیم و از زمان کودکی تا مرگ شخصیت‌هارو می‌خونیم. اگه کتاب رو به چهار بخش تقسیم کنیم، بخش آخر کتاب کاملا سیاسی میشه و از حالت داستان عادی و تا حدی عجیب یک خانواده خارج میشه. انگار که یهو کتاب جدیدی برداشته باشیم و شروع به خواندن کرده باشیم که خب از این لحاظ من این کتاب رو دوست نداشتم. چون انگار خیلی ناگهانی داستان تغییر رویه داد. یه سری شخصیت‌هایی بودند که اسم نداشتند و فقط با شغلشون نام برده شدند مثل رییس جمهور و شاعر که احساس میکنم اینکه من متوجه راز این شخصیت‌ها نشدم بخاطر تاریخی بودن این شخصیت‌ها و عدم اطلاع من از تاریخ کشور شیلی هست. برخلاف نظر خیلی‌ها من استبان تروئبا و جوری که شخصیتش در طول داستان تکمیل شد رو دوست داشتم. حتی میتونم بگم شخصیت موردعلاقم در طول کتاب بود چون انگار بیشتر از همه حضور و تأثیر داشت. در کتاب خیلی میخواست تاکید کنه که حضور کلارا در عمارت چقدر مهم بوده و تاثیر داشته اما حقیقت اینه که در اوایل داستان بارها گفته میشه که کلارا در دنیای خودش بود و اصلا توجهی به خونه نداشت و من این تضاد رو برای مقدس کردن یک شخصیت دوست نداشتم. باید بگم کتاب عالی شروع میشه . به میزان زیادی اعجاب انگیز و جالب اما رفته رفته انگار از میزان جادویی بودنش به شدت کاسته میشه و بیشتر ما وارد دنیای واقعی میشیم که احتمال زیاد قصد عمدی نویسنده بوده. در هر صورت پیشنهاد من اینه که این کتاب رو بخونید و لذت ببرید.
      

        این کتاب همیشه قلب مضظربم رو‌ آروم می‌کنه و وقتایی که دلتنگ کسی هستم بهم یادآوری میکنه که قلبم با طنابی بهش وصله و دوری یا جدایی چیزی از محبت و علاقه‌ی بین ما کم نمیکنه.
      

        اولین مواجهه‌ی من با کتاب آدمخواران در پی علاقه برای خواندن کتاب لاشه‌ی لطیف آمد که دوست خوبی از این چنل پیشنهاد داد که اگر به دنبال ورژن طولانی‌تر و ناراحت کننده‌تری از آدمخواران هستی میتوانی آن کتاب را هم بخوانی. من هم که یک نیروی محرک درونی، همیشه سوقم میدهد به هرکتابی که در دلش رنج و غم و خشم زیادی نهفته است. ژان تولی از معدود نویسندگانیست که کتاب‌هایش را بدون هیچ زحمتی می‌خوانم و همیشه از ایده‌هایی که در ذهن این نویسنده جرقه میزند و دست به قلم میشود، لذت میبرم. من احساس میکنم ژان تولی به خوبی قسمت ناراحت‌کننده و تلخ این جهان را میبیند و بازگو میکند و مانعی نمیبیند که اوقات مخاطبش را تلخ کند، چون به هرحال زندگی همین است! داستان آدمخواران یا Eat him if you like  داستان واقعی سرگذشت آلن دومونی، جوان متعلق به قرن نوزدهم فرانسه است که در روستایی در جنوب غربی فرانسه زیست میکرد و از خرده‌مالکان آنجا بود. طبق روایت‌ها مردی بوده که به همه کمک می‌کرده و با وجود ثروتمند بودن تصمیم میگیره قرعه‌ی خوب یک انسان فقیر رو نخره و با قرعه‌ای که به نام خودش افتاده به جنگ در مقابل پروسی‌ها برود. گاهی اوقات فکر میکنم اگر آلن پایش به جنگ می‌رسید و در آنجا میمرد چقدر خوشحال‌تر بود! حالا شاید از خودتان بپرسید پس اگر در جنگ نکرد و داستان، داستان جنگ نیست پس چگونه مرده؟ که بدین صورت من شمارا به خواندن این کتاب در یک نشست دعوت میکنم. فقط هشدار میدهم که خواندن این کتاب چیزی را در درون آدم به حرکت وامیدارد و بسیار می‌رنجاند. شاید در بین پاراگراف‌ها نیاز به تنفس داشته باشید تا بروید آبی بخورید یا هوایی استشمام کنید و بعد دوباره ادامه دهید.
      

        من تعریف این کتاب رو زیاد شنیده بودم ولی راستش اصلا دوستش نداشتم و برام جالب نبود و به این فکرمیکنم که ژانر موردعلاقه ی من اصلا این نیست و نباید بیام سمت این دست کتاب ها. شاید مشکل لزوما از کتاب نیست. 
      

        بعد از مدت‌ها یک کتاب واقعا من رو به عنوان یه خواننده درگیر کرد و مشتاقم کرد که هرچه سریعتر پیش ببرمش و یجاهایی از داستان به شدت تپش قلب می‌گرفتم، می ترسیدم و این قوت قلم نویسنده رو توی ژانر رازآلود نشون میده. 
داستان در مورد دختری به اسم اولیویاست که توی یک یتیم‌خانه زندگی میکنه و هیچ چیزی نداره بجز یک دفتر خاطرات از مادرش که براش نوشته تا زمانی که از گالانت دور بمونی در امان هستی و اولیویا هیچوقت متوجه این جمله نمیشه که منظورش چیه تا زمانی که نامه‌ای براش میاد و از سمت شخصی هست که خودش رو دایی اولیویا معرفی می‌کنه و در نامه گفته که به خانه بیا ما مشتاقانه منتظر تو هستیم و اینجا به تو نیاز داریم....
من به این کتاب ۵ ستاره میدم و برام عجیبه که کمتر جایی اسمی ازش شنیدم.
این کتاب رو دوست دارم بدم به تک تک دوستام تا بخونندش و باهم در موردش حرف بزنیم.
      

        حدود ۸۰ صفحه از این کتاب رو خوندم و هنوز نتونستم با این کتاب آنچنان ارتباطی بگیرم. انگار که داره همینطور تکرار مکررات میکنه و حرف جدیدی برای گفتن نداره. نمیدونم ادامه بدم یا رهاش کنم.
      

        برای من گوش دادن به نسخه ی صوتی این کتاب یکی از تسکین دهنده ترین اتفاقات این روزهامه. نمیتونم بگم چقدر دوستش دارم در این حد که رفته جزو لیست موردعلاقه ترین هام. دلم نمیاد تمومش کنم. احساس میکنم وقتی نویسنده ای اتفاقات بسیار ساده رو میتونه جوری توصیف و تشریح کنه که مستقیم بخوره به قلب مخاطب، یعنی واقعا کارش رو خوب انجام داده.
صحنه ای که آق بابا و ننه بابا فوت می‌کنند. از جمله سخت ترین لحظه های این کتاب بوده برای من. واقعا اندازه یه اتفاق واقعی توی زندگیم روم تاثیر داشت.